Eigen beeld
Schrijfsters Lisette Jonkman en Susan Muskee spreken elkaar elke dag over van alles en nog wat, maar er is één onderwerp waar ze nooit over uitgepraat raken: het moederschap. Lisette is moeder van Felix (3) en Elodie (1) en zwanger van de derde, en Susan is moeder van Noortje (0). Maandelijks bespreken ze alles wat met jong moederschap te maken heeft: van tsjernobylluiers tot terrornachten en van zwangerschapskwaaltjes tot zwamadviezen (die wel heel goed bedoeld zijn).
Lieve Suus,
Ik had me deze zwangerschap één ding voorgenomen: GENIETEN ZOU IK. Ieder moment wilde ik als een spons in me opzuigen, want deze zwangerschap was naast een verrassing (weet je nog dat we hier grapjes over maakten in onze eerste column?), ook mijn laatste keer. Nu ik voor de derde keer aan het einde van het derde trimester zit, moet ik helaas concluderen dat dat genieten niet helemáál gelukt is.
Niet dat ik een zware zwangerschap heb gehad – verre van, zelfs. En juist daarom is de periode waarin ik dit mensje in mijn buik afbak voor mijn gevoel voorbijgevlogen. Het leven met twee kleine kinderen is vrij druk, helemaal wanneer je daarnaast ook nog de deadline voor je nieuwe boek wilt halen, probeert je sociale leven niet te laten verdrinken én je relatie goed wilt houden. Ik vergeet vaak gewoon dat ik zwanger ben. Als mensen me deze zwangerschap vroegen hoever ik was, moest ik daar ook steevast over nadenken, en af en toe moest ik zelfs de app erbij pakken om het te checken. Alleen wanneer ik ‘s avonds op de bank of in bed lig, maak ik even bewust contact met mijn (niet meer zo kleine) buikbewoner.
De eerste keer had ik me dat echt niet voor kunnen stellen; zwanger zijn werd de kern van mijn bestaan. Ik wilde per se weten wat het geslacht van onze baby was, zodat het allemaal wat minder abstract werd. Dan konden we ook alvast een naam verzinnen, want hoe moest ik nou een band krijgen met de baby in mijn buik als ik nog niet eens wist hoe die heette? De tweede keer wisten we het geslacht van de baby niet, en eerlijk gezegd heeft dat de band tussen mij en Elodie geen seconde negatief beïnvloed. Voor haar hadden we zelfs nog een keuze te maken nadat ze geboren was, want we hadden twee potentiële meisjesnamen.
Mijn eerste zwangerschap stelde ik niet genoeg grenzen, waardoor ik eigenlijk niet echt verlof heb gehad vanwege deadlinestress. Tijdens mijn weeën zat ik nog te werken aan een boek dat af moest. Dat heb ik de tweede keer véél duidelijker afgebakend met een écht verlof, maar die zwangerschap heb ik dan weer behoorlijk laten overschaduwen door zorgen over hoe het straks ging zijn, twéé kinderen om voor te zorgen. Hoe ging ik dat logistiek doen? Hoe zou ik de slaapjes gaan regelen? Extra uitdaging: we sliepen met z’n allen op één kamer, want dit was nog voor die helse verbouwing die negen maanden duurde.
Deze derde en laatste keer maak ik me amper zorgen over hoe ik het straks ga fiksen met drie kinderen. Als het me met twee lukt, kan ik het ook wel met drie. Felix is drieënhalf jaar en Elodie negentien maanden. En ik weet inmiddels: het komt wel goed. In het ergste geval huilt iedereen en slaapt er niemand. Nou ja, ook dan is er morgen weer een dag.
Iets wat ik grappig genoeg deze zwangerschap veel consequenter heb gedaan dan bij de vorige twee: buikfoto’s maken. Ik denk dat ik er nu daadwerkelijk van elke week wel eentje heb. Zal ook wel iets te maken hebben met de wetenschap dat dit de laatste is. Kan ik achteraf lekker nostalgisch terugkijken.
Nog iets wat ik niet meer ga ervaren: die blinde paniek vermengd met allesoverheersend geluk die ik ervoer de eerste keer dat ik met mijn eerste baby thuis op de bank zat. ‘Oké, hij is er… en nu?’ Goddank kwam de kraamzorg kort daarna langs om ons te helpen met opstarten.
Deze laatste keer ga ik me vooral niet druk maken om slaap- of wakkertijden, te lange contact naps of wanneer ik weer aan het werk kan. Ik ga vooral genieten van de aardappelfase, waarbij ze nog op je willen slapen met hun hoofd op je borst. Want ik weet hoe kort het duurt – en dat dit de laatste keer is.
Heb jij voor je gevoel optimaal kunnen genieten van de eerste periode met Noortje? Zijn er dingen die je met een tweede baby anders zou willen doen?
Liefs, Lis
Lieve Lis,
Niet genoeg grenzen stellen… daar heb ik nou nóóit last van. Haha! Veel te herkenbaar dit, net als alle zorgen die bij het ouderschap komen kijken. Het is alsof er, zodra je bevallen bent, iemand langskomt om je hart uit je lijf te halen en naast je in de wieg legt. Alsjeblieft, daar moet je het voortaan maar mee doen. Wat dat betreft zouden jullie misschien toch voor een vierde moeten gaan, want het hart bestaat uit vier holtes, toch?
Maar om antwoord te geven op je vraag wat ik anders zou doen: schuldgevoel en twijfels overboord gooien. DIRECT. Tijdens mijn zwangerschap dacht ik in hetzelfde moordende tempo te kunnen blijven functioneren als ik altijd deed, waardoor ik negen maanden lang achter de feiten aan liep. Gevolg: schuldgevoel omdat ik (joh) het niet voor elkaar kreeg om alles af te vinken zoals ik normaal kon. Schuldgevoel als ik voor de derde keer die dag op de bank lag. Schuldgevoel als ik toch maar schoorvoetend een vriendin afbelde, omdat mijn lijf schreeuwde om rust.
En toen Noortje er eenmaal was, was ALLES nieuw en spannend, en had IEDEREEN (goedbedoeld maar vooral nog steeds ongevraagd) advies. Ik vergeet nooit de eerste keer dat we als gezin van drie naar buiten gingen. Trots als ik was deelde ik er een foto van op Instagram en naast een heleboel lieve reacties, kwam er ook een DM van iemand die vond ‘dat Noortje toch wel heel laag in de draagzak zat’. Dat kon ze namelijk zien op basis van één foto, vanuit één hoek, op letterlijk 0,1 seconde van een wandeling van een halfuur. Gevolg: mijn hormonale, wankele brein kreeg het laatste zetje dat het nodig had om wéér de rest van de dag overstuur te zijn, ook al hadden we met de fijnste draagconsulent van Deventer en omstreken alles doorgelopen en zat die draagzak écht wel goed.
Juist daarom kijk ik stiekem misschien wel uit naar een eventuele tweede. Niet omdat het allemaal zo makkelijk is (ha!), maar omdat ik dan tenminste wéét wat me te wachten staat. Geen paniek meer over of ik het wel kan, of ze wel genoeg drinkt, of ze wel genoeg slaapt, of ze hoog genoeg in die f… draagzak zit. Ik weet nu: het komt goed. Ik kan dit. Wíj kunnen dit.
Wat ik trouwens ook kan, is een boterham met pindakaas eten terwijl ik languit op de bank lig met een slapende baby op mijn borst. Het is een kunst die ik inmiddels tot in perfectie beheers – zelfs met pindakaas én hagelslag. Nog een reden om uit te kijken naar een tweede, want hoe vaak kun je die skill nou in de praktijk gebruiken? En eerlijk is eerlijk: er is gewoon niets fijners dan een slapende baby op je borst.
Dus beloof me dat je dáár inderdaad straks zoveel mogelijk van geniet, oké? Het went echt nooit, die snelheid waarmee ze groeien. En als je mijn hulp nodig hebt om te leren hoe je liggend boterhammen met pindakaas en hagelslag eet, hoor ik het wel.
Liefs, Suus
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
Janna (28) probeerde samen met haar vriend Ward (29) een polyamoureuze relatie. Wat eerst een spannend idee leek en een volgende stap naar ultieme vrijheid, betekende uiteindelijk het einde van hun relatie.