Fotografie: Paulien van Beusekom
“Ik begrijp mensen die op all-inclusive vakantie gaan echt niet. Dat je twee weken lang alleen je resort ziet. En drie keer per dag in dezelfde vreetschuur eet. Vréselijk!” Ik keek hoe mijn collega haar monoloog vol passie zat te voeren.
Een jonge meid van een jaartje of 25. Fleur heet ze. Ze had hier duidelijk al vaker over nagedacht en ze was blij dat ze er eindelijk een publiek voor had gevonden. “En dat iedereen ‘s ochtends vroeg naar een ligbedje rent om er alvast een handdoek op te gooien. Af-schu-we-lijk!” Ze rolde met haar ogen om haar punt kracht bij te zetten. “Waarschijnlijk zitten die plekken ook bomvol Nederlanders. Dat je in het buitenland bent, maar wel continu Nederlands hoort. Ik moet er niet aan denken.” Anneke van de beeldredactie was net als ik getuige van dit pleidooi. Ze wisselde een betekenisvolle blik met me uit. Ik wist precies wat Anneke dacht: deze meid zal wel geen kinderen hebben. “Ik ga ieder jaar op all-inclusive vakantie”, zei Anneke toen ik haar later bij het koffiezetautomaat trof. Anneke is moeder van vier kinderen. “Ik ga in september ook”, zei ik.
Fleur niet, die gaat vier weken backpacken door Costa Rica. Moet zij weten, natuurlijk. Toch zat ik diezelfde avond mokkend op de bank. “Ik had tegen haar moeten zeggen dat backpacken ook heel stom is”, zei ik nukkig tegen mijn vriend. “En dat ik haar wel wil horen als ze zelf kinderen heeft.” Oké, dit zijn misschien niet de meest volwassen uitspraken die ik ooit gedaan heb, maar ik had er in ieder geval iets tegenin willen brengen. Ik kijk namelijk best wel uit naar mijn all-inclusive vakantie. Niet omdat ik nou zo’n zin heb om rond een uurtje of 6 ‘s ochtends met mijn gehuurde badhanddoek met het logo van het resort erop -een of andere palmboom waarschijnlijk- richting een ligbedje te sjokken. Of omdat ik tijdens het eten graag vergezeld word door een of ander felgekleurd zingend dier dat zich de mascotte van het resort noemt. Of omdat ik graag direct na het avondeten de Hokey Pokey wil dansen. Maar stiekem wel een beetje om die vreetschuur. Vooral dat daar niemand op of om kijkt als mijn 1-jarige haar bord op de grond laat kletteren of het op een krijsen zet (of allebei). En ook om twee weken nagenoeg op dezelfde plek te blijven, waar alles is en waar we het fijn hebben, zonder dat ik mezelf onderwerp aan een onnavolgbare planning vol bezienswaardigheden waar mijn oververhitte dreumes helemaal geen zin in heeft en ik eigenlijk ook niet, maar die ik mijn gezin toch door de strot duw omdat we er nu eenmaal zijn en alles moeten zien. Ik heb zelfs zin in het massale gedoe, inclusief veel Nederlanders, omdat je je met een jong kind nu eenmaal snel opgelaten voelt op stille, schilderachtige plekken met veel breekbare dingen en kinderhatende volwassenen. Maar daar schijn ik me dus voor te moeten schamen.
Dat vind ik niet eerlijk. Stop met mensen shamen die naar all-inclusive resorts gaan, zou ik willen zeggen. Ook mensen zonder kinderen. En mensen die al twintig jaar naar hetzelfde La Palma Beach Resort op Tenerife gaan (deze naam verzin ik zelf, maar het zou zomaar kunnen bestaan). Natuurlijk vind ik alle milieu-gerelateerde argumenten terecht. Voor minder vliegen valt wat (lees: heel veel) te zeggen. Maar dat anderen all-inclusive vakanties pertinent heel stom vinden, moet er niet toe doen. In het normale leven moet je al zoveel rekening houden met wat andere mensen vinden. Leidinggevende Peter met zijn kale kruin en verschrikkelijke maar zeer consistente pesthumeur bepaalt hoe laat je iedere dag op je werk moet verschijnen. De kantinemedewerker ziet erop toe dat je maximaal twee broodjes kroket pakt, terwijl je er eigenlijk wel drie zou willen. Met heel veel saus en een brownie toe, maar dat schijnt overdreven te zijn als lunch. Je gaat dag in dag uit naar de 30493 meetings die door anderen in je digitale agenda zijn gezet. Je draaft op bij de afscheidsborrel voor Jojanneke uit Lutjebroek ook al heb je nog nooit een woord met haar gewisseld. Je gaat ‘s avonds eten bij je schoonouders, want die hebben de kleinkinderen al twee weken niet gezien. In het weekend heb je nog tientallen verplichtingen van huishoudelijke aard, terwijl je je het liefst klem zou zuipen of in je blote kont in de tuin zou willen liggen, maar dat schijnt onbehoorlijk te zijn dus dat doe je maar niet. Prima, maar mag je dan alsjeblieft zelf weten waar je in je vrije tijd op vakantie gaat?
De volgende dag besloot ik Fleur te vertellen dat ik naar een all-inclusive resort zou gaan. “Ik ook”, sprong Anneke van beeldredactie meteen bij. “Wel makkelijk met de kinderen”, vulde ze aan. “Hmm, ja, snap ik wel”, mompelde Fleur. “Maar vind je het zelf ook leuk?” Anneke keek vertwijfeld. “Leuk… nou, vooral makkelijk”, zei ze. “Hmm”, antwoordde Fleur. “Ach, het is maar goed dat we allemaal ergens anders op vakantie willen toch?” besloot ze. Ja, dacht ik, natuurlijk vindt zij dat. Zij wil zo min mogelijk Nederlanders om zich heen op vakantie, laat staan dat ze Anneke van beeldredactie in de Costa Ricaanse jungle treft. Dat moet haar grootste nachtmerrie zijn. Naast een all-inclusive vakantie dan.
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Haar eerste boek met eerlijke verhalen over het ouderschap verschijnt begin 2025. Volg haar momlife tot die tijd via Instagram.com/tarastokdijk.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.