Fotografie: Paulien van Beusekom
Ik neem jullie even mee terug in de tijd, zo’n twee jaar. Het was een beetje hetzelfde weer als vandaag. Een troosteloze grijze lucht waar af en toe van dat ranzige gemiezer uit komt. Ik zakte er spontaan van in een winterdepressie, terwijl het zomer was. Maar het was ook een mooie dag, want we hadden goed nieuws te brengen.
We gaven die dag een housewarming voor vrienden. Het goede nieuws dat we gingen brengen was niet: wij wonen nu hier. Natuurlijk was dat ook aan de orde, het was immers een housewarming, maar we hadden nog een boodschap. Ik was zwanger.
Vooraf bespraken we hoe we dat nieuws een beetje leuk konden brengen. Daar kwamen we niet uit. Ik had al gauw geopperd (lees: afgedwongen) dat mijn vriend het woord zou doen. Hij kwam alleen niet verder dan de woorden ‘leuk dat jullie er zijn, Tara is zwanger’ en dat was toch niet de emotionele en melodramatische speech die ik voor me zag.
Wat we vergaten te bespreken is het moment waarop hij de boodschap zou brengen. Daardoor kwam het voor mij nogal uit de lucht vallen. Zo zat hij al een uur met zijn vrienden en een heleboel bier op de bank, terwijl ik aan de andere kant van de kamer druk verwikkeld was in een gesprek met een vriendin die net een nieuwe baan had gekregen. Plots voelde ik een hand op mijn schouder en sprak mijn vriend de woorden ‘leuk dat jullie er zijn, Tara is zwanger’. Hij had ze vlekkeloos ingestudeerd, dat moet ik hem nageven, maar ik werd nogal verrast door deze plotselinge openbaring en al het gegil dat er vervolgens mee gemoeid was. Nadat ik eindeloos geknuffeld en bepoteld was, keek ik blijkbaar nog steeds geschrokken, waardoor vrienden zich ineens begonnen af te vragen of ze geprankt werden door mijn vriend. Dat heb ik natuurlijk stellig ontkend, maar pas nadat ze echofoto’s met daarop een ondefinieerbare vlek (onze baby) onder hun neus kregen, waren ze overtuigd.
Wat mij vooral is bijgebleven aan deze avond zijn de reacties van de vrienden van mijn vriend. Dat komt omdat die vrienden op het oog nogal macho-achtige types zijn. Van die spierbundels die ik eigenlijk nog nooit heb gezien zonder veel bier in hun handen en in hun mond. Die vaak heel bulderend lachen, waarbij ik dan zelf invul dat er vast een grap werd gemaakt over voetbal, Johan Derksen of bier. Maar die avond zag ik ze voor het eerst op een andere manier. Dat zit zo: meerdere van hen waren ook recentelijk vader geworden en dat schijnt je nogal zacht te maken. Toen wij (nou ja, mijn vriend met zijn baanbrekende speech) aankondigden dat wij een kind gingen krijgen, reageerden die mannen heel erg… lief?! Heel… schattig?! Ik werd geknuffeld, ze keken me geëmotioneerd in de ogen en er werden dingen gezegd als: “Dit is echt het mooiste dat jullie ooit gaan meemaken”. Ik moet het ze nageven, die mannen. Wij vrouwen denken altijd dat wij het emotioneel-intelligente geslacht zijn, maar sindsdien denk ik hier toch anders over. Want toen ik een van mijn vriendinnen diezelfde week over mijn zwangerschap vertelde, was het eerste dat ze zei: “Oh my god, mis je de sushi al?”
Tara (30) is moeder van dochtertje Rosie (1). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.