Er ontglipt mij weleens wat geklaag over het moederschap. Te vaak, durf ik toe te geven, en daarom besloot ik de boel eens over een louter positieve boeg te gooien.
Een week lang hield ik een lijst bij van alle keren dat ik overvallen werd door een mazzeltje aangaande het moederschap. Een gelukje, een meevallertje, een genoegen. Eens kijken of dat wat verandering kon brengen in al dat gezanik van mij.
Het begon maandag gelijk met een enorme schijtluier bij de oppasoma. Een vlaai van de ergste substantie met de naarste geur. En ik hoefde er niks mee. Want het gebeurde onder het oog van de oppasoma. Gelijk een meevaller van de bovenste plank, vond ik. Het werd het eerste punt op mijn lijstje en ik kreeg de smaak te pakken. Nog geen 48 uur later bestond mijn lijst al uit de volgende gelukjes:
Naast een boel om over te klagen, bleek er ook best een boel geluk in het spel. Een hapje eten zonder tegenwerken, onverwachts een redelijke nacht slapen, allebei haar sokken heel de dag niet uitgetrokken: ik schreef het allemaal op en aan het einde van de week had ik een hele waslijst. ‘Het viel deze week best mee met de ziektekiemen’, durfde ik er zelf aan toe te voegen, ondanks mijn eeuwige angst om dingen te jinxen. Ik dacht mijn lijst daarmee te beëindigen voor de week, toen er plots een melding op mijn scherm verscheen. Het kwam van de ‘Oei, ik groei’-app. ‘Rosie heeft sprong 7 voltooid’, stond er. Ik bekeek het sprongenschema dat ik normaal gesproken liever mijd, omdat ik de neiging heb er nogal nerveus van te worden. En ja hoor… er bleek een hele sprong achter de rug, zonder dat we iets van de bijbehorende ellende gemerkt hebben. Hallelujah! Het kwam met koeienletters op de lijst.
Van stiekeme sprongen tot schijtluiers bij de oppas: het moederschap leek ineens een aaneenschakeling van geluksmomenten te zijn. De week erna ging ik op een herontdekte roze wolk door het leven. Tot op een dag mijn ontbijt naar boven kwam: buikgriep. Toch gejinxt, zuchtte ik. Plots verscheen er een melding op mijn scherm: een appje van de oppasoma. Ook ziek, dus ze kwam niet. Het moederschap bleek geen keten van geluk. Soms blijft een schijtluier je bespaard, en soms moet je er zelf mee dealen terwijl je tevergeefs kotsneigingen onderdrukt, zo leerde ik die dag. Misschien is dát wel het moederschap.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.