Mijn kind is momenteel nogal druk bezig met sprongen. Nee, ze doet niet aan hordelopen voor baby’s. Ik heb het over ontwikkelingssprongen. Dat is natuurlijk allemaal hartstikke leuk en aardig. Hashtag proud, hashtag blessed en hashtag you go girl. Maar ik krijg er ook stressvlekken van in mijn nek.
Mijn dochter kan zich bijvoorbeeld sinds een week overal aan optrekken. Je knippert een luttele seconde met je ogen en ze staat ineens op die korte pootjes ergens tegenaan geparkeerd. De eerste keer dat zoiets gebeurt, ben je euforisch. Je kind kan ineens staan! Hang de vlag uit! Totdat je beseft dat het vanaf nu over met de rust is. Want ze trekt zich voortaan overal aan op. Aan de openstaande vaatwasser, aan je kamerplant, aan dat ene mooie kastje met die glazen plaat erin. Om vervolgens natuurlijk te grijpen naar de vuile vaat, die glazen plaat of haar knuist diep in de aarde te steken. Om nog maar te zwijgen over hoe onstabiel ze is. Zo snel als ze op die korte pootjes staat, zo snel kukelt ze ook weer om.
Haar gewankel houdt haar niet tegen om enorme afstanden af te leggen, zo langs de banken en tafels. Dafne Schippers zou werkelijk jaloers zijn op al die afgelegde meters. Het werd daarom de hoogste tijd om het huis babyproof te maken. Weg met alle breekbare voorwerpen, scherpe hoeken en harde punten. Weg met de bloemen die ze kapot kan trekken, de boeken die ze kan verscheuren, de kaarsjes waar ze zich aan kan branden. Weg met alles waar ze naar kan grijpen en waar ze zich aan kan bezeren. Onze woonkamer is nu leeg.
Er speelt nog iets in het sprongenschema: verlatingsangst. Ik moet wel zeggen dat mijn dochter last heeft van een vrij specifieke variant. Het komt alleen tot uiting bij mij. Eigenlijk kan ik beter zeggen dat mijn baby erachter is gekomen dat haar moeder een zacht gekookt ei is. Als ik haar naar bed breng, gaat ze hysterisch huilen. Ze weet dat ik daar niet tegen kan. Haar vader verblikt of verbloost niet, ook dat weet ze, bij hem flikt ze het dus niet. Ik ga bij het minste of geringste overstag, dus ik kan op een boel gebrul rekenen. Het is een toneelspeelster, die baby van mij. Of er ooit een Oscar zal komen voor haar acteerprestaties, dat weet ik niet. Ze is nu nog niet bijster goed. Zo maakt ze vooral huilgeluiden zonder dat haar gezicht meedoet. Moet ze nog aan werken. Haar moeder heeft ze in ieder geval al om haar kleine vingertje gewonden. Er bestaan dan ook geen zachter gekookte eieren dan ik. Ik ben nagenoeg rauw.
Op een middag heb ik mijn dochter na een schouwspel van ruim een uur eindelijk in slaap. In onze lege woonkamer zit ik scrollend op mijn telefoon op de bank. Door een scala aan influencers laat ik me overhalen om een valrugzak voor mijn dochter te kopen. Dat is een rugzak met een kussen bij het achterhoofd. Hashtag lifehack, hashtag momlife, hashtag nospon. Twee dagen later arriveert het ding. Het is een knap staaltje schijnveiligheid. Kinderen vallen zelden recht naar achteren, zo blijkt. Ik besluit maar gewoon te accepteren dat ontwikkelingssprongen met blauwe plekken aan haar kant en stressvlekken aan mijn kant komen. Hashtag no pain, no gain, zal ik maar zeggen.
Tara (29) is moeder van dochtertje Rosie (11 maanden). Volg haar momlife via Instagram.com/tarastokdijk
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Nog één mep en ik vertrek, dacht Yvonne (39) steeds. Toen vier jaar later – vele klappen en vernederingen verder – haar man Ivar ook een tik gaf aan dochter Milou (nu 5), had ze eindelijk de moed hem te verlaten.