Een collega is zwanger van haar eerste kind. Toen ik haar vroeg of ze wist wat het werd, sprongen de tranen in haar ogen. “Ben je niet blij?”, vroeg ik haar voorzichtig. “Nou, het is een jongen”, antwoordde ze zachtjes. “En hij is gezond dus ik mag eigenlijk niet ‘niet blij’ zijn.”
“Ik snap je volkomen”, zei ik. En ik dacht een last van haar schouders te zien vallen. Wat volgde was een eerlijk en open gesprek over haar teleurstelling. Ze was in rouw: het idee dat ze geen meisje kreeg, had een plekje nodig. Twaalf jaar geleden overkwam mij ongeveer hetzelfde. Want toen ik na vijf jaar, zes ronden IUI en drie ronden IVF EIN-DE-LIJK zwanger was, moest ook ik even slikken toen de echoscopist zei dat ik een zoon zou krijgen. Ik was zestien weken zwanger en de vrouw was een zwaargewicht: een echte pro op het gebied van echo’s. Althans, dat nam ik aan.
Toen ik vier weken later de twintigwekenecho had, zat er een echoscopisch die net student-af was. In de tussenliggende vier weken had ik nog net niet de gehele jongensafdeling van de Zara leeg gekocht. Ja, ik moest even wennen aan het feit dat ik een zoon zou krijgen, maar na alle onzekerheid of ik überhaupt wel zwanger zou worden, was ik content. Ik had zelfs nog willen bevallen van een kangoeroe met drie staarten wat dat aangaat. Vol zelfvertrouwen vroeg de jonge vrouw of we wilden weten wat het geslacht zou zijn. Mijn man en ik keken elkaar met een klein lachje aan. Zo van: ‘Dat weten wij allang mevrouwtje, maar kom maar op met je jonge kennis.’ “Gefeliciteerd! Jullie krijgen een meisje!”
Wat er toen gebeurde, zal ik nooit vergeten. Ik barste in tranen uit. Van geluk. Een emotie waarvan ik niet wist dat die er zat. Uit de grond van mijn tenen was ik zo blij dat ik een meisje kreeg. Het tegenovergestelde gebeurde er bij mijn man: hij was lijkbleek. Hij kreeg tóch geen zoon. Ik pakte zijn hand ik en snapte zijn teleurstelling. Je begrijpt dat de jonge echoscopist even bijgepraat moest worden, want zij was het spoor bijster met deze over-emotionele aanstaande ouders in haar kamertje. Kijk, uiteindelijk ben je blij met een gezond kind en vindt alles zijn weg, maar mijn verhaal doet het wel nog altijd goed op feesten en partijen.
Een week later vroeg ik mijn collega hoe het met haar ging. “Supergoed”, zei ze. Ze was intens blij met een zoon, ze moest het gewoon even een plek geven en dat is ieders goed recht. Wil je de columns van Patricia liever luisteren? Dat kan hieronder, op Spotify. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Moederschap is prachtig, maar eerlijk? Ook doodvermoeiend. Slapeloze nachten, vroege ochtenden en een eindeloze to-do-lijst – geen wonder dat sommige moeders standaard gapend rondlopen. Maar wist je dat jouw sterrenbeeld invloed kan hebben op hoeveel slaap je eigenlijk nodig hebt?
In de wereld van opvoedstijlen duikt steeds vaker de term ‘panda parenting’ op. Deze benadering, geïnspireerd door het gedrag van panda’s in de natuur, is een combinatie van ouderlijke steun en het bevorderen van de zelfstandigheid van kinderen.
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Actrice Jelka van Houten trouwde onlangs met haar grote liefde, cabaretier, Henry van Loon. Samen vormen ze een samengesteld gezin met drie kinderen. Ze vertelt open over de tropenjaren in een interview met VROUW Glossy.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
De tijd voor de grote voorjaarsschoonmaak is weer aangebroken! Nu de dagen langer worden en de zon zich vaker laat zien, is er geen beter moment om je huis een grondige opfrisbeurt te geven. Maar waar haal je alles wat je nodig hebt om je huis van top tot teen schoon te maken? Nu Blokker […]