Sinds ik moeder ben voel ik me eigenlijk altijd schuldig. De balans tussen een carrière willen en het moederschap óók willen is bijna onmogelijk te vinden, vind ik.
Werk ik een hele week hard door en ben ik laat thuis, dan voel ik me schuldig naar mijn kinderen toe. Alsof ik ze verraad. Ga ik eerder weg van werk om ze op tijd op te kunnen halen, voel ik me schuldig naar mijn collega’s toe. Alsof ik de kantjes er vanaf loop. Je lijkt het nooit goed te kunnen doen. En dan lees ik op Instagram iets van ‘dat je alleen maar de eerste 4 jaar met kinderen écht kleine kinderen hebt’. En ‘of je daar wel genoeg van geniet’. Ik schrik ervan: geniet ik wel genoeg van mijn kleine kinderen, nu ze nog klein zijn? Bodi en Daaf zijn net 3 jaar, dus ik heb dan nog maar een jaar die kleintjes thuis. En ik werk fulltime. Mis je als moeder dan te veel? Ik vind soms van wel. Ik wil soms gewoon niets liever dan samen zijn met mijn jongens en leuke dingen beleven. Naar de speeltuin, het park, de dierentuin of een ander leuk dagje weg. Samen op vakantie, samen naar het strand en naar het zwembad. Of gewoon lekker samen thuis, kwebbelen over de staart van de dino die kapot is en dat de brandweer tatu tatu doet. En wat doe ik? Ik zit op kantoor met een laptop. Het bevliegt me weleens. Aan de andere kant weet ik ook: ik ben ook niet het type dat 7 dagen per week blij wordt van alleen maar moederen. Ik vind werken een luxe, een moment van ontspanning voor mezelf. Iets mogen doen met m’n hersenen is goed voor m’n humeur. Maar waarom kan ik dan na 3 jaar nog steeds die balans zo moeilijk vinden? Waarom twijfel ik nog steeds over hoe we het thuis hier oplossen met 36 uur per week opvang, peuterspeelzaal en oppas? Wanneer zijn je kinderen te veel van huis weg en wanneer ben je er als moeder te weinig omdat je werkt? Ik weet het niet. Ik denk ook niet dat er één goed antwoord is. Maar dat schuldgevoel, dat blijft. Want ze zijn maar zo kort klein, ik weet het. Wat ik in ieder geval probeer is er alle momenten buiten mijn werk om volledig te zijn voor Bodi en Daaf. Met ze spelen, naar ze luisteren, naar ze kijken. Er breekt niets zo mijn moederhart als me ’s avonds in bed weer beseffen dat ze morgen al niet meer zo klein zullen zijn zoals ze vandaag waren. Maar ik ken mijn kinderen door en door en zij zijn dol op hun mama. Altijd bij mama zitten, altijd met mama mee, altijd bij mama slapen. Ik moest net nog aanhoren hoe alle hondjes van Paw Patrol ook alweer heten. ‘Mama kijk, mama kijk!’. Ruzie maken om wie als laatste de slaap-lekker-kus van mama krijgt. Wat dat betreft zal ik toch íets goed doen, in de uren dat ik niet werk. Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf. Ze woont met haar kinderen en man Billy in Bussum en heeft haar eigen magazine, Mama Magazine.
View this post on Instagram
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
Een moeder die haar dochter de vrije hand geeft om haar op te maken, dat kan niet misgaan, toch? Oja, toch wel. Lauren weet er alles van, die kreeg namelijk een kunstwerk van permanente marker op haar huid.