Een tweeling; allemaal hartstikke enig, tot ze peuters zijn en niet meer willen slapen. Ik ben kapot.
Elke avond ben ik zeker 2 uur bezig met mijn jongens naar bed brengen. Peuters kunnen als de besten tijd rekken als het bedtijd is, nietwaar? ‘Mama, de maan aan!’. Maanlampje aan. ‘Mama, dorst!’. Beker water naast hun bed. ‘Mama, Dikkie Dik!’. We lezen nog één verhaaltje. ‘Mama, kus!’. Nog allebei drie kussen. ‘Mama, zingen!’. ‘Twinkel, twinkel, kleine ster…’. ‘Mama, maan uit!’. Maanlampje weer uit. Tot zover niets bijzonders aan ons naar bed-brengen-ritueel. Maar dan begint het gedonder. Ik ga naar beneden en hoor ze nog vrolijk verder spelen. Lachen. Klieren. Met hun vrachtwagens op hun bed rijden en alle konijnen en dekens door de kamer slepen. Ik ga weer naar boven en spreek ze streng toe. ‘Nu is het écht bedtijd, jongens!’. Het helpt niet. Dit herhaalt zich zo nog een keer of drie, vier. Soms moet ik er natuurlijk ook om lachen. Maar soms is het gewoon erg veel streng moeten doen en dat dan alsnog niemand luistert. En dan ben ik dus twee uur verder en is het half tien. Weg is je avond voor jezelf en ja, de kinderen zijn veel te laat gaan slapen waardoor ze morgenochtend moe zijn. Vreselijk. Vermoeiend, ook. Iets wat je niet kent voordat je peutermoeder bent, want je denkt misschien dat het eerste babyjaar het zwaarst is wat slapen betreft… Nou, nee. Deze leeftijd is veel pittiger.
Maar ja, wat kan ik er aan doen? Ze uit elkaar halen helpt ook niet. Een paar nachten had ik de bedjes uit elkaar gezet en sliepen ze op aparte kamers. Wat gebeurde er? Ze gingen naar elkaar roepen en gooiden tennisballen bij elkaar in de kamer en vonden dat enorm grappig. Dus ook dat helpt niet. Het irritante is: als mijn man ze naar bed brengt, luisteren ze vaak heel braaf en zijn ze binnen tien minuten stil. Hoe dan? Hij kijkt me dan verbaasd aan en maakt zo’n opmerking als: ‘Nou ik snap niet waar jij je altijd druk om maakt met dat naar bed brengen, hoor’. Het liefst wurg ik hem dan, maar ja, toch de vader van mijn kinderen hè.
Soms kan ik dan ook echt even niets anders dan zuchten, huilen of klagen. Dan ben ik ook gewoon moe en klaar met het avondspitsuur ná een volle werkdag en dan sta je wéér om 21 uur nog een stout kind uit een racebaan te plukken. Het moederschap zit vol verrassingen en uitdagingen, zullen we maar zeggen. Maar weet je wat misschien wel het ergste is? Als Daaf en Bodi dan godsamme eindelijk lekker slapen en het is stil boven, word ik opeens zelf onrustig. Dan ga ik dus – ja echt, al 3 jaar lang – bij hun bedjes kijken om te zien of ze wel lekker liggen en of ze nog wel ademen. En dan… ga ik op de bank beneden naar alle foto’s en filmpjes van die dag kijken. Dat is pas vreselijk, toch? Eerst zeuren omdat ze maar niet gaan slapen, en dan slapen ze… En dan mis ik ze. Ik zal wel een moeder zijn. Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze woont samen met haar zoons en man Billy in Bussum en is hoofdredacteur van Mama Magazine.
View this post on Instagram
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.