Nu heb ik het al niet zo op groepslessen an sich, maar groepslessen in de sportschool zijn dan toch wel het toppunt van misère.
De combinatie van andere mensen en tegelijkertijd sporten – het is wat. Er is altijd één Expert die heel erg vooraan staat, dichtbij de spiegel, naast de juf of meester. Die kan het. Nee nee, sterker nog: die vindt het léuk. Ik puf me door de zogeheten – jawel ik ken de termen inmiddels – ‘Jumping Jacks’, ‘Grapevines’ en ‘Squats’ heen, terwijl ik vanbinnen vloek waarom ik überhaupt ben gegaan vandaag. Dat binnensmonds vloeken valt minder op door het zweet dat van m’n tomatenhoofd af gutst en het feit dat ik naar adem moet happen om te overleven, dat dan weer wel. Wie. Doet. Dit. Voor. De. Lol. Vervolgens is er ook altijd iemand die vragen stelt: “Hoe kan ik mijn buikspieren nog beter aanspannen?”. “Kan ik dit ook thuis oefenen?”. Ik lig intussen gekreukeld in een ‘Downward Dog’ en ik denk aan wat ik zo zal halen als toetje als beloning. Een reep Tony? Of anders haal ik een appeltaartje. Niet vergeten dat de vers geklopte slagroom ergens anders staat. Ik doe een wijze poging tot ‘Lunges’, maar ik wiebel te veel, waardoor het praktischer is om gewoon even stil te staan. Nog een vaste klant: De Fanatiekeling die nét even een hupsje en een sprongetje extra doet. ‘Gewoon, lekker, je weet wel, tussen de oefeningen door, hup-hup, vlug-vlug, kunnen we verder? Ik heb energieeeee ja-ja-ja en ik ben zooooo fit-fit-fit!’ Zo iemand. Niet zo goed als De Expert, maar fanatieker dan goudenmedaillewinnaars zelf. Ik wil zo iemand, zij het met mijn blik, graag vermoorden. Maar dat mag niet tijdens een ‘Zonnegroet’, dat snap ik zelf ook wel. De gewichten worden er door de medemensen in mijn groep vrolijk bij gehaald en volgens de klok zijn we 17 minuten bezig. Het criterium van De Groepsles is: je kunt niet zomaar stoppen en óók niet als je bijna sneuvelt. Geen longen meer hebt. Je benen niet voelt. Je je moeder spontaan mist. De Lenige Spriet naast mij ligt alweer languit op de yogamat te ‘Side-Planken’, een been in de lucht, welja, nog een arm erbij – met het gemak alsof ze op de bank een zak chips ligt te eten. Goed idee. Welke smaak zal ik zo halen? Bolognese? Of toch die spicy chili’s? Nee. Op groepslessen heb ik het niet zo. Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze is hoofdredacteur van Mama Magazine en schrijft over het eerlijke moederschap.
View this post on Instagram
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.