Nu heb ik het al niet zo op groepslessen an sich, maar groepslessen in de sportschool zijn dan toch wel het toppunt van misère.
De combinatie van andere mensen en tegelijkertijd sporten – het is wat. Er is altijd één Expert die heel erg vooraan staat, dichtbij de spiegel, naast de juf of meester. Die kan het. Nee nee, sterker nog: die vindt het léuk. Ik puf me door de zogeheten – jawel ik ken de termen inmiddels – ‘Jumping Jacks’, ‘Grapevines’ en ‘Squats’ heen, terwijl ik vanbinnen vloek waarom ik überhaupt ben gegaan vandaag. Dat binnensmonds vloeken valt minder op door het zweet dat van m’n tomatenhoofd af gutst en het feit dat ik naar adem moet happen om te overleven, dat dan weer wel. Wie. Doet. Dit. Voor. De. Lol. Vervolgens is er ook altijd iemand die vragen stelt: “Hoe kan ik mijn buikspieren nog beter aanspannen?”. “Kan ik dit ook thuis oefenen?”. Ik lig intussen gekreukeld in een ‘Downward Dog’ en ik denk aan wat ik zo zal halen als toetje als beloning. Een reep Tony? Of anders haal ik een appeltaartje. Niet vergeten dat de vers geklopte slagroom ergens anders staat. Ik doe een wijze poging tot ‘Lunges’, maar ik wiebel te veel, waardoor het praktischer is om gewoon even stil te staan. Nog een vaste klant: De Fanatiekeling die nét even een hupsje en een sprongetje extra doet. ‘Gewoon, lekker, je weet wel, tussen de oefeningen door, hup-hup, vlug-vlug, kunnen we verder? Ik heb energieeeee ja-ja-ja en ik ben zooooo fit-fit-fit!’ Zo iemand. Niet zo goed als De Expert, maar fanatieker dan goudenmedaillewinnaars zelf. Ik wil zo iemand, zij het met mijn blik, graag vermoorden. Maar dat mag niet tijdens een ‘Zonnegroet’, dat snap ik zelf ook wel. De gewichten worden er door de medemensen in mijn groep vrolijk bij gehaald en volgens de klok zijn we 17 minuten bezig. Het criterium van De Groepsles is: je kunt niet zomaar stoppen en óók niet als je bijna sneuvelt. Geen longen meer hebt. Je benen niet voelt. Je je moeder spontaan mist. De Lenige Spriet naast mij ligt alweer languit op de yogamat te ‘Side-Planken’, een been in de lucht, welja, nog een arm erbij – met het gemak alsof ze op de bank een zak chips ligt te eten. Goed idee. Welke smaak zal ik zo halen? Bolognese? Of toch die spicy chili’s? Nee. Op groepslessen heb ik het niet zo. Tessa Heinhuis (32) is moeder van een tweeling, Bodi en Daaf (3). Ze is hoofdredacteur van Mama Magazine en schrijft over het eerlijke moederschap.
View this post on Instagram
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Een babyshower staat meestal in het teken van schattige cadeautjes en lieve speeches. Maar niet altijd.