Fotografie: Olga Esser
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: traktaties maken.
De peuter werd vier, dus het was tijd om afscheid te nemen van de kinderopvang en tijd voor de volgende grote mijlpaal: naar de basisschool. Bij afscheid horen natuurlijk traktaties. Hoewel traktaties officieel zijn afgeschaft op onze opvang, omdat de traktaties afgelopen jaar meer op een goodiebag van een Friends of The Brand-event leken (iykyk) dan op iets lekkers om op te eten voor peuters. Maar door veel commentaar van ouders, is er nog een overgangsjaar gaande waarin ouders zelf mogen bepalen of ze iets willen trakteren of niet.
Ik ben zelf voorstander van het afschaffen van traktaties, omdat het inderdaad weinig meer met een traktatie te maken heeft. Wat is een kindertraktatie? In mijn ogen is dat iets kleins en lekkers om uit te delen aan je vriendjes en daarna meteen samen op te eten tijdens het vieringsmoment. Een doosje rozijntjes, een cakeje of een fruitspiesje en dus niet een Paw Patrol of Peppa Pig verrassingspakket vol met plastic prul van de Action wat thuis in de hoek belandt.
Lekker tegenstrijdig gingen mijn vriend en ik nu tóch een traktatie maken. Voor deze mijlpaal vond ik het toch wel leuk als mijn dochter haar trotse uitdeelmoment kon ervaren. Ik ben ook niet tegen traktaties als het klein en bescheiden wordt gehouden, maar meer tegen de over-the-top het moet altijd meer, beter en groter zijn dan de vorige trakatie. Ik kocht doosjes met rozijntjes en nijntje memo blaadjes die we erop plakten. Voor en achter, zodat het een 3D-nijntje werd met daarin een doosje rozijntjes. Misschien vonden anderen het basic of saai, maar ik vond het er leuk en gezellig uitzien. En welke peuter is nou niet fan van nijntje en rozijntjes? Het gaat erom dat zij het leuk vinden toch?
Maar toen kwam toch de perfectionist in mij omhoog: wat voor tekst moet erop? Als redacteur vond ik dat ik een leuke, originele tekst erop moest schrijven om het afscheid van mijn dochter aan te kondigen. Ik ging googelen voor inspiratie en verloor me hier volledig in. Ik vond teksten als ‘Deze prinses zwaait gedag, omdat ze naar de basisschool mag!’ (traktatie: kroontje), ‘Ik piep er tussenuit’ (traktatie: snoepmuisje) en veel ‘Aju paraplu’s’ (met een mini parapluutje – wat je vroeger in een tropische cocktail kreeg).
Hoe meer teksten ik las, hoe warmer ik het kreeg. Wat voor tekst kon ik bedenken bij een Nijntje-hoofd? Ik ben toch tekstschrijver, het moet wel iets origineels en grappigs zijn. Had ik net de lat eindelijk een keer wat lager gelegd, moest hij toch opeens weer omhoog voor de tekst. Was de traktatie wel leuk genoeg en niet té eenvoudig? Totdat mijn vriend ontnuchterd zei: ‘Voor wie schrijven we die tekst er eigenlijk op? Ze kunnen nog niet eens lezen! Doen we het nou voor de vriendjes of wil je indruk maken op hun ouders of op Instagram?’ Daar sloeg hij precies de spijker op de kop en ik begon te lachen.
Want ja, voor wie doen we het nu eigenlijk? Waarom zat ik mij uit te sloven voor kinderen die nog niet eens kunnen lezen? Ik had toch zeker nog genoeg andere dingen te doen, dan mij druk maken of onze traktatie wel origineel en grappig genoeg was? Daarbij ben ik aan het proberen om mijn perfectionistische kant in het moederschap wat te minderen. Dit was het uitgelezen moment om dat te proberen. En dus werd het simpel maar doeltreffend: Bedankt voor het spelen! Groetjes aan je voetjes (de signature-afscheid-quote van mijn dochter).
Ik bespaarde mezelf dat ik tot ver in de nacht bezig zou zijn met traktaties door te gaan voor: goed is goed genoeg. Mijn dochter had een superafscheid mede door de lieve leidsters die haar in het zonnetje hadden gezet en dat is uiteindelijk wat telt: een blije dochter én geen oververmoeide moeder
Meer columns lezen van Marloes? Lees dan ook: dit is waarom ik een feministische moeder ben.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.