Tweelingpapa Dick: ‘Ik had graag gezegd dat ik onmiddellijk zielsgelukkig was, maar dat was niet zo’

Dick & Rob

26 februari, 2025 - 17:00

Leestijd: 5 minuten

Onvergetelijke momenten

Er zijn van die momenten die je nooit vergeet, omdat ze je leven een onverwachte draai geven. Een ontmoeting met een speciaal iemand, een belangrijke vraag of opmerking, of een bijzonder bericht. Voor mij was het ogenblik dat ik erachter kwam dat ik vader zou worden van een tweeling zo’n moment. Mede door de manier waarop…

Na de positieve zwangerschapstest waren Ellen en ik in de zevende hemel. Wat heerlijk dat we na twee lieve jongens van 2 en bijna 4 jaar nog een derde kindje mochten verwelkomen! Ellen voelde zich nog best redelijk die eerste weken en we waren net een paar weken op vakantie, dus de sfeer zat er goed in.

Lees ook

Columns

Tweelingpapa Rob: ‘Wat is de kans dat wij tegelijkertijd vader worden van een tweeling?’

De eerste echo

Bij thuiskomst belde Ellen de verloskundige en ze kreeg meteen een uitnodiging voor een eerste echo. Het plannen van de afspraak in de agenda’s viel niet mee dus ik zou de eerste afspraak niet meegaan. We hadden het natuurlijk al twee keer eerder meegemaakt, dus het leek me niet zo’n probleem om een afspraak te missen. Bij de tweede echo een paar weken later, waar meer te zien zou zijn, zou ik natuurlijk wel van de partij zijn. Geen moment hadden we er bij stilgestaan dat er bij de echo ook weleens méér dan één kindje zichtbaar zou kunnen zijn.

‘Het zijn er misschien twee’

Op weg naar een werkafspraak zat ik op het moment van de afspraak bij de verloskundige met een collega in de trein. Toen mijn telefoon ging en ik Ellens naam zag, maakte ik me geen zorgen. Ze wilde vast even terugkoppelen hoe het was geweest. Aan haar trillende stem hoorde ik al dat er iets aan de hand was. Maar voor ik kon gissen, sprak ze de woorden die in mijn geheugen geprent staan en we later honderden keren hebben herhaald toen we hierover later aan anderen vertelden: ‘Het zijn er misschien twee.’

Víér kinderen

Soms heb je van die momenten die je altijd onthoudt, omdat ze je leven een onverwachte wending geven. Dit was er zo een – zonder twijfel de meest onverwachte die ik ooit had. Ik had hier graag geschreven dat ik onmiddellijk zielsgelukkig was, maar dat was niet zo. Allereerst maakte ik me grote zorgen. Vooral over het verdelen van tijd en aandacht. Hoe kon ik víér kinderen allemaal de individuele aandacht geven die ze nodig hadden? Kon ik nog de vader zijn die ik wilde zijn?

Zorgen

Op de tweede plaats kwamen de praktische zorgen. Onze benedenwoning had twee slaapkamers en nog een klein derde kamertje, in gebruik als washok. We zochten al een tijdje naar een groter huis, maar dat huis zou nu nóg groter moeten worden en nóg sneller gevonden moeten worden. Moesten we verhuizen naar een plaats dicht bij familieleden die af en toe konden helpen? Dat zou wel meer reistijd naar werk tot gevolg hebben – tijd die we niet kunnen missen. En hoe veel tijd en energie zouden twee baby’s van ons vergen? En qua kosten? Waarschijnlijk zouden we minder kunnen werken en heel veel dingen zijn voor een tweeling simpelweg twee keer zo duur als voor een enkele baby. Zouden we genoeg hulp krijgen, of zou ons huishouden een grote chaos worden? En houd ik nog wel tijd over voor sporten en andere leuke dingen voor mezelf? En natuurlijk waren er ook zorgen over de medische risico’s voor Ellen en baby(s), die bij een tweeling natuurlijk groter zijn dan bij een enkele zwangerschap.

Emotional rollercoaster

Als verdoofd zat ik bij de werkafspraak. Ik was te beduusd om onmiddellijk naar huis te gaan. Na een uur besloot ik met een slap excuus – ik had uiteraard bepaald geen zin om m’n collega’s al te op de hoogte te stellen – toch maar naar huis te gaan om naast Ellen plaats te nemen in de emotionele rollercoaster. Ze beleefde net als ik een intense gevoelensmix van verwarring, zorgen en wat voorzichtige blijheid. Er was nog wat twijfel bij de echo, dus na een week zou een extra afspraak bij de verloskundige volgen.

Écht een tweeling

De week die volgde was enorm ontregelend en emotioneel. Uit de tweede echo – waar ik natúúrlijk wel bij was – bleek definitief dat er twee vruchtzakken en twee hartslagen waren. Alles zag er verder goed uit dus er was geen twijfel mogelijk, we verwachtten écht een tweeling. Twee-eiig, ‘voor een tweelingzwangerschap het minst risicovol’, aldus de verloskundige. We waren blij maar nog steeds in shock. In de weken die volgden veranderde dit gevoel geleidelijk in pure vreugde. Wat was dit bijzonder! En we zouden het vast aankunnen samen. Dit gevoel werd steeds verder versterkt in de periode dat we het Grote Nieuws aan familie en vrienden gingen vertellen. En toen we van Rob en Maaike hoorden dat zij óók een tweeling verwachtten, waren we natuurlijk helemaal overdonderd. 

Eén tip wil ik aankomende vaders in ieder geval meegeven: zorg dat je de eerste echo niet mist. Want je weet maar nooit…

Meer lezen over de avonturen van de tweelingpapa’s? Hier vind je hun andere columns.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time