Eigen beeld
Vrienden Dick (36) en Rob (36) werden vrijwel tegelijkertijd vader van een tweeling. Dick is vader van twee jongens (6 en 4) en een jongen-meisje tweeling (2). Rob is vader van Jonas (3) en tweeling Mila en Noud (2). Samen schrijven ze een boek over hoe het is om vader te worden van een tweeling. Want tweelingvaders zijn hoe dan ook superpapa’s, maar van tevoren weten waar je aan toe bent, is wél zo prettig. In hun column delen ze hoe het dagelijks leven met een tweeling eruit ziet.
Er zijn van die momenten die je nooit vergeet, omdat ze je leven een onverwachte draai geven. Een ontmoeting met een speciaal iemand, een belangrijke vraag of opmerking, of een bijzonder bericht. Voor mij was het ogenblik dat ik erachter kwam dat ik vader zou worden van een tweeling zo’n moment. Mede door de manier waarop…
Na de positieve zwangerschapstest waren Ellen en ik in de zevende hemel. Wat heerlijk dat we na twee lieve jongens van 2 en bijna 4 jaar nog een derde kindje mochten verwelkomen! Ellen voelde zich nog best redelijk die eerste weken en we waren net een paar weken op vakantie, dus de sfeer zat er goed in.
Bij thuiskomst belde Ellen de verloskundige en ze kreeg meteen een uitnodiging voor een eerste echo. Het plannen van de afspraak in de agenda’s viel niet mee dus ik zou de eerste afspraak niet meegaan. We hadden het natuurlijk al twee keer eerder meegemaakt, dus het leek me niet zo’n probleem om een afspraak te missen. Bij de tweede echo een paar weken later, waar meer te zien zou zijn, zou ik natuurlijk wel van de partij zijn. Geen moment hadden we er bij stilgestaan dat er bij de echo ook weleens méér dan één kindje zichtbaar zou kunnen zijn.
Op weg naar een werkafspraak zat ik op het moment van de afspraak bij de verloskundige met een collega in de trein. Toen mijn telefoon ging en ik Ellens naam zag, maakte ik me geen zorgen. Ze wilde vast even terugkoppelen hoe het was geweest. Aan haar trillende stem hoorde ik al dat er iets aan de hand was. Maar voor ik kon gissen, sprak ze de woorden die in mijn geheugen geprent staan en we later honderden keren hebben herhaald toen we hierover later aan anderen vertelden: ‘Het zijn er misschien twee.’
Soms heb je van die momenten die je altijd onthoudt, omdat ze je leven een onverwachte wending geven. Dit was er zo een – zonder twijfel de meest onverwachte die ik ooit had. Ik had hier graag geschreven dat ik onmiddellijk zielsgelukkig was, maar dat was niet zo. Allereerst maakte ik me grote zorgen. Vooral over het verdelen van tijd en aandacht. Hoe kon ik víér kinderen allemaal de individuele aandacht geven die ze nodig hadden? Kon ik nog de vader zijn die ik wilde zijn?
Op de tweede plaats kwamen de praktische zorgen. Onze benedenwoning had twee slaapkamers en nog een klein derde kamertje, in gebruik als washok. We zochten al een tijdje naar een groter huis, maar dat huis zou nu nóg groter moeten worden en nóg sneller gevonden moeten worden. Moesten we verhuizen naar een plaats dicht bij familieleden die af en toe konden helpen? Dat zou wel meer reistijd naar werk tot gevolg hebben – tijd die we niet kunnen missen. En hoe veel tijd en energie zouden twee baby’s van ons vergen? En qua kosten? Waarschijnlijk zouden we minder kunnen werken en heel veel dingen zijn voor een tweeling simpelweg twee keer zo duur als voor een enkele baby. Zouden we genoeg hulp krijgen, of zou ons huishouden een grote chaos worden? En houd ik nog wel tijd over voor sporten en andere leuke dingen voor mezelf? En natuurlijk waren er ook zorgen over de medische risico’s voor Ellen en baby(s), die bij een tweeling natuurlijk groter zijn dan bij een enkele zwangerschap.
Als verdoofd zat ik bij de werkafspraak. Ik was te beduusd om onmiddellijk naar huis te gaan. Na een uur besloot ik met een slap excuus – ik had uiteraard bepaald geen zin om m’n collega’s al te op de hoogte te stellen – toch maar naar huis te gaan om naast Ellen plaats te nemen in de emotionele rollercoaster. Ze beleefde net als ik een intense gevoelensmix van verwarring, zorgen en wat voorzichtige blijheid. Er was nog wat twijfel bij de echo, dus na een week zou een extra afspraak bij de verloskundige volgen.
De week die volgde was enorm ontregelend en emotioneel. Uit de tweede echo – waar ik natúúrlijk wel bij was – bleek definitief dat er twee vruchtzakken en twee hartslagen waren. Alles zag er verder goed uit dus er was geen twijfel mogelijk, we verwachtten écht een tweeling. Twee-eiig, ‘voor een tweelingzwangerschap het minst risicovol’, aldus de verloskundige. We waren blij maar nog steeds in shock. In de weken die volgden veranderde dit gevoel geleidelijk in pure vreugde. Wat was dit bijzonder! En we zouden het vast aankunnen samen. Dit gevoel werd steeds verder versterkt in de periode dat we het Grote Nieuws aan familie en vrienden gingen vertellen. En toen we van Rob en Maaike hoorden dat zij óók een tweeling verwachtten, waren we natuurlijk helemaal overdonderd.
Eén tip wil ik aankomende vaders in ieder geval meegeven: zorg dat je de eerste echo niet mist. Want je weet maar nooit…
Meer lezen over de avonturen van de tweelingpapa’s? Hier vind je hun andere columns.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
