Fotografie: Olga Esser
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
De peuter had de eerste wendag op school. Wendag is een groot woord, want het ging om een uurtje buitenspelen, ik zou het eerder een wenmoment noemen. Op onze toekomstige school zijn de wenmomenten tijdens het buitenspeeluur, om het zo laagdrempelig mogelijk te houden. Drie keer mag je tijdens het buitenspeeluur komen om met de andere kinderen op het plein te spelen en de juf te leren kennen.
Dus daar gingen mijn peuter, ik en mijn baby in de bakfiets. Op naar school. Het was nog niet de eerste schooldag, maar voelde toch al als een mijlpaal (hallo, emo-rollercoaster). Ik had mijn peuter natuurlijk van tevoren van A tot Z uitgelegd wat de bedoeling was. Want voorspelbaarheid is een groot goed voor mijn temperamentvolle peuter. Toen we op het plein aankwamen zeiden we de juf gedag. Die hadden we samen al eerder ontmoet tijdens het intake-gesprek een paar weken eerder.
Toen kwam een oud-kinderopvangvriendinnetje enthousiast naar mijn dochter toegerend. ‘Zullen we samen spelen?’, en ze stak haar hand uit. Mijn dochter een beetje overrompeld om haar plotseling hier te zien en door zoveel enthousiasme knikte en haar hand pakte. De twee kleuters liepen samen weg van mij en de juf en mijn dochter keek niet meer op of om. Moest ik nou nog ‘doei, ik ga!’ zeggen of niet? Ik besloot het niet te doen, want ik wilde het moment niet verstoren. Mijn dochter leek helemaal blij met haar nieuwe (oude) vriendin.
Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van het eerste wenmoment, maar dit had ik niet verwacht. Dit ging wel heel makkelijk? Ik wisselde nummers uit met de juf en ik zei dat ik over een uur terug zou komen om mijn dochter op te halen. Ik liep met mijn baby op de arm naar de schoolpoort. Maar toen ik aan de andere kant van de schoolpoort stond en een laatste keer keek of alles goed ging, hoorde ik: ‘Mamaaaaaaaaa, niet weggaaaan!’ Oeps shit, dacht ik, toch iets te optimistisch geweest en een inschattingsfout gemaakt door géén gedag te zeggen. Mijn dochter zag dat ik weg ging en kwam van de andere kant van het plein aanrennen met tranen in haar ogen.
Buiten adem en totaal overstuur kwam ze bij de poort aan. ‘Niet weggaan mama!!’ Het leek wel een scene uit een film. Ik stond aan de ene kant van het hek en mijn dochter op het schoolplein, huilend aan de andere kant. Ik had mijn baby op mijn arm en het hek had een ingewikkeld beveiligingsslot, dus ging niet zo makkelijk open. Na even wrikken en rammelen had ik het hek eindelijk weer open en omhelsde ik mijn dochter. ‘Waarom ga je zomaaar weeheeeg?’ vroeg ze mij met grote tranen op haar wangen. Ik zei: ‘Sorry ik zag je met je vriendin weglopen en je ging toch lekker spelen? Maar geen zorgen, ik ga niet zomaar weg, ik blijf nog eventjes op het plein.’
De kleuterjuf zag het ook allemaal gebeuren en was gelukkig helemaal relaxt: ‘Je mag ook de hele tijd tijdens het wenmoment hier blijven hoor.’ Maar ik had er vertrouwen in dat ze ook alleen kon spelen op het plein, mijn dochter had alleen wat meer tijd nodig, zoals wel vaker. Even de kat uit de boom kijken. Nadat mijn dochter was gekalmeerd, ging ze met een ander kindje dat ze kende bij de stoepkrijtmand kijken. Ik ging op een bankje aan de zijkant van het schoolplein zitten.
Ik zag mijn dochter spelen en meedoen, maar wel regelmatig naar mij kijken en controleren of ik er nog was. Toch even checken of het nog veilig was. Is mijn vertrouwde mama er nog in deze nieuwe situatie? Volkomen normaal en natuurlijk als je je kind voor het eerst naar een nieuwe school brengt. De kleuterjuf zei het mooi: ‘Als je je kind loslaat is het alsof er een denkbeeldig draadje tussen jullie in wordt gesponnen. In het begin is het draadje kort en komt je kind steeds snel weer bij je terug, als je haar een klein stukje loslaat. Maar bij elke nieuwe ervaring wordt het draadje langer en durft ze steeds verder weg van je te gaan, voordat ze weer terugkomt. Het draadje blijft altijd tussen jullie bestaan, maar hoe ouder ze worden hoe langer de tussenpozen zijn voordat ze terugkomen.’
Ik had vertrouwen in mijn dochter en dit draadje en daarom besloot ik na 15 minuten zitten op het plein, dat ik opnieuw ging proberen afscheid te nemen. Ik liep naar mijn dochter en zei: ‘Ik ga even een boodschapje doen hier in de buurt en ik kom daarna meteen weer terug om je op te halen.’ Ze keek even verschrikt, maar toen ik meermaals bevestigde dat ik echt meteen weer terugkwam was het oké. Mijn dochter was ‘geland’ en de grootste schrik van het wenmoment was voorbij.
Ik verliet het schoolplein en zette mijn baby in het zitje van de bakfiets. Ik keek nog één keer naar de poort van het schoolplein, geen huilende peuter meer die mijn kant op kwam rennen? Check. Ik fietste weg en voelde mijn wangen nat worden. Ze was niet de enige die het wennen vond.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.De peuter had de eerste wendag […]
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.