Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Voordat ik een van de meest gevaarlijke favela’s instapte, pakte ik de hand van een non en vroeg: “Ben ik veilig met jullie?” Ze antwoordde: “My dear, only God knows.”
Tijdens bevrijdingsmissies met Free a Girl heb ik heftige dingen meegemaakt en gezien. Je komt op plekken waar geen toerist zich ooit zou wagen en ziet de paniek in de ogen van jonge meisjes, die op je netvlies gebrand staan. Toch is het een realiteit waar we niet voor mogen wegvluchten. Het doel van onze bevrijdingsmissies en reizen is om in kaart te brengen waar het probleem van seksuele exploitatie van kinderen ligt en hoe we dit probleem kunnen aanpakken. Hoe zwaar deze reizen ook zijn, ik moet ze zelf doen om een voorbeeld te kunnen zijn voor de mensen van wie ik om hulp vraag.
Het werk dat ik daar doe, is niet alleen voor onze donateurs, om hen te laten zien dat we onze ogen niet mogen sluiten voor deze verschrikkelijke situaties, maar vooral ook voor alle meisjes die we in de afgelopen zestien jaar hebben bevrijd uit situaties van seksuele uitbuiting. De dankbaarheid en liefde in hun ogen als ik ze bezoek, is met geen woorden te beschrijven. Ik wil hen laten zien dat wij er voor hen zijn en dat we nooit de strijd tegen de seksuele uitbuiting van kinderen opgeven.
Mijn afgelopen reis naar Brazilië was opnieuw ontzettend heftig. We bezochten een van de zeven gevaarlijkste favela’s ter wereld. In deze wijken vindt veel seksuele uitbuiting plaats. Het zijn gevaarlijke gebieden waar kinderen niet worden beschermd en criminelen en gangs de leiding hebben. Zonder officiële beveiliging gingen we deze wijken in, omdat we anders geen kans maakten. Onze enige echte bescherming waren de nonnen. Zij zijn daar heilig, omdat ze worden gezien als de poort naar de hemel, en in Brazilië zijn mensen gelovig. Toch liepen we een groot risico. In de favela’s zijn er veel schietpartijen en één verkeerd woord kan de hele crew in gevaar brengen. Toch weet je waarvoor je het doet.
Tijdens onze actie in Nepal dit jaar hebben we twee kleine meisjes bevrijd. Ik zal het nooit vergeten. De jonge meisjes renden in mijn armen, ze trilden over hun hele lichaam. Ik hield ze een paar minuten vast, zonder iets te zeggen. Soms zegt een knuffel meer dan duizend woorden. Later, in mijn hotelkamer, stroomden de tranen over mijn wangen. Dit is waarom ik Free a Girl oprichtte en waarom we elke dag vechten. Voor het leven van deze prachtige, jonge, onschuldige kinderen. Aan hen wil ik zeggen: jullie leven doet ertoe en wij zijn er voor jullie.
Om het verhaal van Free a Girl verder te verspreiden en mensen bewust te maken van onze missie, heb ik een bijzonder product met Cabau Lifestyle ontwikkeld: de Sweet Dreams Set: “Girls with dreams become women with visions.” Deze set staat symbool voor de missie van Free a Girl. Daarom gaat de volledige winst naar Free a Girl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Kinderen verzinnen de gekste dingen om ergens onderuit te komen. Vaak met hele slechte smoezen die je zo doorziet, maar soms zijn ze slimmer dan je verwacht. Zo dacht Sylvia maandenlang dat haar dochter naar paardrijles ging, maar dat was helemaal niet zo.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
