Fotografie: Mark Groeneveld
Yolanthe Cabau woont met zoon Xess (9) in Los Angeles. In deze column deelt ze haar ervaringen als single moeder en carrièrevrouw.
Toen ik een paar jaar oud was, vluchtte ik met mijn moeder, zusjes en broertjes van Spanje naar Nederland. Onze thuissituatie was niet veilig: mijn vader was verslaafd en mijn moeder besloot ons in veiligheid te brengen, naar haar moederland. Maar daar begon een ander verdrietig hoofdstuk.
Op school werden we gepest. We waren anders. Zeven kinderen, één moeder, geen vader.
“Waar is je vader dan?”
“Ga terug naar je eigen land.”
Aan het eind van het schooljaar brachten sommige lieve ouders oude kleding van hun kinderen langs, in vuilniszakken. Voor ons was dat een feest. We gingen in een kring zitten in de woonkamer en mama haalde stuk voor stuk de kleren eruit. Wie het paste, mocht het houden. We waren zó blij. Maar op school herkenden kinderen hun oude kleren, en het begon met grapjes… die eindigden in gemene opmerkingen.
“Arme sloebers.”
“Je moeder is een Spaanse hoer.”
Ik weet nog dat ik dacht: Maar mijn moeder is Nederlands. En… wat is een hoer? Ik durfde het haar niet te vertellen. Ik wilde haar geen pijn doen. Uiteindelijk vroeg ik het aan een ouder meisje in onze straat. Wat ze zei, brak mijn hart. Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles.
Hoe konden ze zoiets zeggen over mijn moeder? Mijn moeder was mijn alles
Toen er een keer luizen in de klas waren, stormde een hysterische moeder binnen.
“Het is vast dat vieze Spaanse kind,” riep ze.
Ik werd op een stoel gezet, voor de hele klas. Mijn hoofd werd doorzocht. Geen luis te vinden. Ik rende naar huis en barstte in tranen uit. Mijn moeder was woedend en nam het voor me op. Maar het werd er alleen maar erger op.
Ik heb op verschillende basisscholen gezeten. Tot ik op een dag voor mezelf opstond. Tot hier en niet verder. Opeens was ik het populaire meisje. Wie had dat gedacht?
Kinderen kunnen heel hard zijn, maar ik geloof dat het begint bij ons, bij de ouders. Wij moeten onze kinderen leren om liefdevol te zijn, om te begrijpen, om vragen te durven stellen. Als wij het ze niet leren, zoeken ze zelf antwoorden. En dan is er vaak iemand die lijdt.
Eerder schreef Yolanthe over rouw, nadat Xess zijn opa en oma verloor. Lees die column hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?