Yolanthe: ‘Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen’

Yolanthe Cabau

15 maart, 2025 - 06:00

Leestijd: 2 minuten

Het afgelopen jaar heeft mijn zoontje Xess twee van de belangrijkste mensen in zijn leven verloren. Zijn opa en oma, allebei 59 jaar, allebei aan kanker. Vanaf de dag van de diagnose tot hun laatste adem was hij erbij. Hij zag hun strijd, hun kracht, hun liefde. En toen het moment kwam om afscheid te nemen, wilde hij écht afscheid nemen. Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen, en hij gaf ze nog een laatste kus.

Gebroken moederhart

Als moeder brak het mijn hart. Ik wilde hem beschermen tegen dit grote verdriet, maar wist ook dat ik hem niet moest weghouden. Dat hij zelf heel goed voelde wat juist was voor hem. “Mama, waar gaan ze nu naartoe?” vroeg hij me. Ik slikte mijn eigen tranen weg en zei: ‘Ze zijn niet weg, lieverd. Je draagt ze altijd bij je. In je hart, in je herinneringen.’

Nu we weer thuis zijn in LA, is rouw nog steeds een dagelijks gesprek. Soms benoemt hij het zelf, soms merk ik het aan zijn blik. Verdriet komt in vlagen, en ik wil dat hij weet dat dat oké is. Dat hij mag huilen, dat hij mag praten, maar ook dat hij mag lachen om mooie herinneringen.

Samen

Dus doen we dat samen. We kijken naar grappige filmpjes van opa en luisteren oma’s lievelingsliedjes. We vertellen verhalen over hen en Xess maakt tekeningen met lieve berichtjes voor ze die we in de een doos stoppen, alsof ze ooit terug zullen schrijven. En soms, als hij zich even heel dicht bij hen voelt, kijkt hij naar de sterren en zegt: “Ik denk dat ze kijken, mama.” En ik voel met heel mijn hart dat hij gelijk heeft.

Eerder schreef Yolanthe over de bijzondere droom die Xess had. Lees die column hier.

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time