Dit is de beste leeftijd om zwanger te worden
We hebben het allemaal wel eens gehoord: ‘De biologische klok tikt!’ Maar is er écht een beste leeftijd om zwanger te worden?
Lees meer
Eline: ‘Voordat ik het wist, lag ik wéér in een ambulance’
Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels 30 weken zwanger van de tweede. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze week over de plotselinge ziekenhuisopname.
Lees verder onder de advertentie
“Ik ga toch een ambulance bellen om je naar Nijmegen te brengen”, is wat de verloskundige zegt nadat ik een half uur met twee doppen op mijn buik aan een piepende monitor heb gehangen. De combinatie van mijn zeer onrustige buik en een vroeggeboorte op mijn ziekenhuis-cv zorgen ervoor dat de artsen geen enkel risico durven nemen. Ik krijg longrijping, weeënremmers en wordt meteen overgeheveld op de brancard. De tranen stromen over mijn wangen.
“De tranen stromen over mijn wangen”
Rillen als een rietje
Het is alsof de film van twee jaar geleden zich opnieuw afspeelt. Wéér een ambulance, wéér naar Nijmegen en weer allemaal veel te vroeg. ‘Alsje, alsje, alsjeblieft, nog even blijven zitten’, herhaal ik als een mantra in mijn hoofd terwijl ik contact maak met de baby in mijn buik. Ik lig te rillen als een rietje in de verloskamer die ik toegewezen krijg. Alles flitst in mijn hoofd voorbij. Gelukkig blijkt na tíg onderzoeken dat de situatie (nog) niet heel verontrustend is en dat de arts de kans klein acht dat ik op korte termijn ga bevallen. Wél is het daarbij noodzakelijk dat mijn baarmoeder kalmeert. Een énorme les in overgave en vertrouwen, want wat kun je doen behalve braaf nog een weeënremmer slikken en kalm blijven? He-le-maal niets. Afwachten en hopen.Lees ook – ‘Toen ik het blauwe kruisje zag, wist ik dat deze zwangerschap anders zou zijn’
Herinneringen
Na een onrustige nacht breek ik de volgende ochtend. Alle spanning en verdriet knalt er in één keer uit. Ik had dít zo lang angstvallig weggestopt. Het ziekenhuis in Nijmegen waar we vier weken lang tussen hoop en vrees hebben geleefd, de NICU met een schat aan herinneringen en trauma’s en die lange gangen waarvan ik hoopte er nooit meer doorheen te lopen. En nu was ik daar weer …Ik kon geen kant op, er was geen ontsnappen meer aan. De enige optie? Er dwars doorheen. Ik huilde en huilde, liet alle mooie én pijnlijke herinneringen aan deze plek voorbij vliegen en voelde die enorme knoop in mijn maag als ik samen met Bas langs de NICU naar buiten liep. We praatten en waren stil. Deelden en verdwenen in onze eigen wereld. We dealden met al die emoties. Allebei op onze manier.Hoop en vertrouwen
Het waren intense dagen, maar ergens voelt het ook alsof dit nodig was. Alsof dit – de confrontatie met deze plek – de enige manier was om dit stukje trauma nog te kunnen verwerken en mijn hart helemaal open te stellen voor het kindje in mijn buik. Ik ben heel dankbaar dat ik deze column kan typen vanaf de bank, dat we weer thuis zijn en het allemaal rustig is. Ik hoop alleen maar dat dat nog een paar weken zo mag duren. Dat is enige wat je kunt: hoop houden en vertrouwen!Eline runt sinds het overlijden van haar zoontje ook een tijdschrift voor ouders van overleden kinderen. Meer weten? Kijk op www.nelmagazine.nlOok interessant voor jou
Lees verder onder de advertentie
