Beeld: Valerie Visschedijk
Eline is getrouwd met Bas, sterrenmama van Louie * en inmiddels bevallen dochtertje Izzy. In deze column vertelt ze over haar zwangerschap na verlies en alles wat daarbij komt kijken. Deze keer over het wel of niet noemen van haar overleden zoontje.
Ik wandel met Izzy door de straat. Een oude dame komt mij tegemoet. ‘Mag ik even in de kinderwagen kijken’ , vraagt ze voorzichtig. ‘Natuurlijk’, antwoord ik terwijl ik de kap iets laat zakken. Izzy kijkt met grote ogen naar het gerimpelde gezicht dat haar enthousiast toelacht. ‘Wat een schatje! Is het uw eerste?’, vraagt ze terwijl ze met haar wijsvinger over Izzy’s bolle wangetjes aait.
Voor veel ouders is dit geen moeilijke vraag om te beantwoorden en het antwoord zal dan waarschijnlijk ook net zo moeiteloos over de lippen rollen. Voor mij is het een vraag waar ik, bijna twee jaar na het overlijden van Louie, nog steeds een beetje zenuwachtig van word. Een vraag waarbij ik keer op keer de afweging maak. Antwoord ik dat het mijn tweede is dan volgt er – negen van de tien keer – een uitleg over het overlijden van Louie waar ik niet altijd zin én energie voor heb. Maar zeggen dat het mijn eerste is en daarmee Louie passeren? Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Dus kies ik bijna altijd voor optie één.
Tot deze doodnormale woensdagmiddag. Terwijl de dame nog wat met Izzy kirt en zij al even enthousiast in haar wagen wiebelt, hoor ik mezelf bevestigend antwoorden ‘Ja, het is mijn eerste.’ Het floept eruit voordat ik er erg in heb. Mijn hart versnelt, ik krijg het warm en raak enigszins in paniek. Hoe kan dit? Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie? Het zijn van die momenten waarop ik geconfronteerd word met het feit dat dit soort vragen voor mij zoveel lading hebben dan menig ouder.
“Waarom zeg ik dit? Moet ik mezelf corrigeren? Haar vertellen over Louie?”
Mijn maag krimpt ineen en ik voel me meteen enorm schuldig tegenover Louie. Het liefst hol ik meteen de straat uit, maar dan ineens maakt de paniek plaats voor diepe rust. Het is alsof Louie mij laat weten dat het oké is. Dat het volstrekt normaal is dat ik niet altijd de behoefte heb om mijn levensverhaal aan een wildvreemde te vertellen. Oók als dat betekent dat ik zijn naam een keer niet noem. Het doet namelijk niets af aan de liefde die ik nog iedere dag voor hem voel. Ik weet, hij weet, dat hij mijn eerste kind is en dat altijd zal blijven.
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Serena Verbon (Beautylab) heeft op haar achtendertigste haar hypotheek – als single mom! – afgelost. Hoe heeft ze dit gedaan en is dat voor anderen ook verstandig om te doen?
Een kraamcadeau is een goedbedoelde verrassing voor de kersverse ouders en de pasgeboren spruit, maar soms krijg je iets waar je totaal niet op voorbereid bent. Hannelore (37) wist niet goed hoe ze moest reageren op het kraamcadeau van haar tante.
Heb je zin in een uitje met je kids dat niet alleen leuk, maar ook nog eens creatief en leerzaam is? Dan moet je bij Villa Zebra in Rotterdam zijn!
Eva kreeg toen ze zwanger was hyperemesis gravidarum: extreme misselijkheid en overgeven tijdens de zwangerschap. Alsof dit nog niet erg genoeg was, geloofde haar leidinggevende niet dat ze echt zo erg en zo vaak ziek was en werd ze uiteindelijk ontslagen. Pure zwangerschapsdiscriminatie.
Iedere ouder wil de eerste verjaardag van hun kind speciaal maken. Maar wat begon als een bescheiden feestje met familie en vrienden, eindigde voor Alaya in een groots evenement met een gastenlijst van honderd man, een ballonnenboog en een rekening waar ze liever niet te lang naar kijkt.