In je uppie op vakantie: deze moeders doen het

Jorinde Benner

15 augustus, 2021 - 10:54

Leestijd: 5 minuten

Melanie (35) gaat twee keer per jaar een lang weekend naar de zon. Helemaal alleen. Haar vriend en zonen van 5, 8 en 10 weten niet beter. 

“Toen mijn oudste twee werd, gaf mijn vriend me een weekendje weg cadeau. Samen met een vriendin. ‘Vlieg naar Turkije, pak een paar dagen zon, drink heel veel cocktails’, zei hij. En dat terwijl ik het eigenlijk prima trok, mijn leven als moeder met een parttime baan. Met een vriend die heel veel thuis is, en keurig de helft van de zorg op zich neemt.

Ik legde de bon een paar weken op het dressoir en parkeerde het plan in mijn achterhoofd. Tot ik op een ochtend weer eens veel te vroeg wakker werd gehuild en dacht: het lijkt me best lekker om eens een paar dagen in mijn uppie te zijn. Had ik überhaupt weleens in mijn eentje op een terras gezeten? Ik dacht van niet.
 

Ontspannen op het strand

Twee weken later vloog ik naar Turkije. All inclusive, dertig graden, stapel boeken in de koffer. Decadent, oordeelde mijn moeder. Onzin, vond ik. Vriendinnen gingen vaak genoeg een weekend weg. Met elkaar weliswaar, maar wel zonder man en kinderen. Ontaard voelde ik me dus niet. En tot mijn eigen stomme verbazing miste ik ze ook niet echt. Volkomen ontspannen lag ik dagenlang op het strand. Ik dronk cocktails, maakte een praatje met de barmannen en maakte eens een wandelingetje. Alleen het avondeten in mijn eentje voelde wat ongemakkelijk. Maar als je wilt, raak je in zo’n resort zo in aan de praat met anderen.
 

Traditie

Mijn eerste weekend alleen voelde zo goed, dat ik een halfjaar later en zwanger van mijn tweede, nog een keer besloot te gaan. De cocktails werden mocktails, en een groot deel van mijn dagen bracht ik soezend door op mijn strandbedje. Een traditie was geboren. Sindsdien ga ik gemiddeld eens per halfjaar een weekendje weg. Meestal naar een resort, soms naar een hotelletje op Mallorca of een andere plek waar de zon schijnt.

Vriend en zoons weten inmiddels niet beter, en vinden hun dagen samen in hun man cave ook een verademing. Het maakt me een stukken leuker mens, zo’n lang weekend alleen in de zon. Ik kom tot rust, wat inmiddels hard nodig is met drie zonen. Man komt op zijn beurt ook prima aan zijn trekken, die koppelt meerdere keren per jaar één of twee vrije dagen aan zijn zakenreizen naar het buitenland. We hebben het uitstekend verdeeld zo. En de zomervakantie, die doen we gewoon met z’n vijven.”
 

Lees ook
‘Dat ik zonder schuldgevoel op vakantie ga zonder mijn kind, wordt niet altijd even goed begrepen’ >
 

Hopeloze controlfreak

Net als haar vriendinnen wilde Clara (37) ook wel eens een weekje alleen op stap. Om na twee dagen te concluderen: dat was eens maar nooit weer.

“Als een kapitein die het zinkende schip verlaat, zo voelde ik me toen ik een paar dagen Breda boekte. Breda. Op welgeteld 25 kilometer afstand van mijn woonplaats. Ik ben een hopeloze controlfreak. Niet dat dat nou nodig is, want mijn kinderen van negen en elf redden zich al behoorlijk in hun eentje. Het zit gewoon in me. Het liefst neem ik alle taken in huis op me, van de voorjaarsschoonmaak tot het bouwen van een schuurtje, en alles wat daartussen zit. De bekers en broodtrommels voor de kinderen maak ik nog altijd en ik leg elke ochtend hun kleren klaar.

Natuurlijk kan mijn man de zorg best aan. Ik kan die zorg alleen niet loslaten. Het idee dat hij het toch net anders doet, dat de jongens in shirts met vlekken lopen, drie dagen junkfood eten en te laat naar bed gaan – daar kan ik nou niet echt lekker bij ontspannen. Om over de rotzooi die ik natuurlijk aantref bij thuiskomst maar te zwijgen. Maar goed, mijn vriendinnen vonden dat ik moest ontspannen, dat ik dan echt een leuker en relaxter mens zou worden. Dus boekte ik een hotelletje aan de rand van Breda. Ik zou wandelen en wellnessen, en een compleet nieuwe zomergarderobe shoppen.
 

Geen klap aan in je eentje

De eerste avond vloog het me al naar de keel. Het idee om alleen in een restaurant te zitten vond ik vreselijk. Ik bestelde room service en verveelde me de rest van de avond te pletter op mijn hotelkamer. Ik had naar de kroeg kunnen gaan, maar dat is geen klap aan in je eentje. Na een boswandeling en een middag shoppen, snackte ik de volgende avond een patatje op straat. Ik kocht een bioscoopkaartje, maar de film was nog maar amper begonnen toen mijn man me appte. Waar de paracetamol lag, want zoon van elf was ziek. Dat was de druppel.

Ik liep de bioscoop uit, pakte mijn koffer, betaalde de hotelrekening en reed naar huis. De kinderen sliepen, met zieke zoon bleek het reuze mee te vallen en man keek naar een voetbalwedstrijd. Niemand die me had gemist, maar toch: eens maar nooit weer. Als de kinderen achttien zijn, praten we wel verder.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >