Vakantieverhaal: Zomerse liefde op de Wadden deel IV

Exclusief op Kek Mama, kun je alvast een voorproefje lezen. Voor je aan dit deel begint, lees hier deel I, deel II en deel III.

Deel IV

Fuseren. Dat is het plan. Of nee, niet het plan, het idéé. Of het een plan is, is aan mij – daarom appt Jesse me ook. Het idee komt van hem en in feite klinkt het als een goed idee, maar voordat een idee een plan is…

Zes jaar geleden nam ik een dierenspeciaalzaak over toen de toenmalige eigenaar met pensioen ging. Ik begon er als stagiair, bleef hangen toen ik mijn opleiding had afgerond en was er anders nog jaren ‘gewoon’ blijven werken. Maar door een noodlottige samenloop van omstandigheden moest de eigenaar veel eerder dan de bedoeling was met pensioen gaan. De zaak was klein, had een team van slechts vier mensen en twee daarvan waren ook al in de zestig, dus de opties waren beperkt: overname – door een van ons of een externe partij – of verkoop aan wat ook een externe partij zou worden. In dat laatste geval was het nog maar de vraag of Dierenspeciaalzaak ’t Huisdierhoekje niet zou worden omgetoverd tot een kledingboetiek of kapperszaak.

Dus daar ging ik: begin twintig, amper werkervaring en weliswaar met een grote bak enthousiasme, maar met een veel grotere bak gelabeld ‘totale paniek en chaos’ aan de slag als ondernemer. Wist ik veel hoe je leiding moet geven aan mensen, hoe de loonadministratie werkt en hoeveel je moet inkopen van je assortiment. Ik had hooguit twee keer in mijn leven de voorraad gebalanst en één keer het rooster gemaakt toen de vorige eigenaar op vakantie was.

Maar toch lukte het. Ik sloot een torenhoge lening af – met mijn ouders als borgstellers – en was ineens zelfstandig ondernemer. Met vallen en opstaan groeide ik steeds meer in mijn nieuwe rol als eigenaar en toen na een jaar een van mijn drie werknemers met vervroegd pensioen ging, nam ik voor het eerst iemand aan: Jesse. Allereerst vanwege zijn kennis, daarnaast vanwege zijn unieke vermogen altijd precies te weten waar de klant naar zoekt en tot slot vanwege zijn warme, donkere ogen.

In die volgorde.

Echt.

Na een paar jaar samenwerken durfde ik eindelijk toe te geven dat ik hem leuk vond. Toen bleek dat dat gevoel wederzijds was, zat er helaas weinig anders op dan dat Jesse op zoek ging naar een andere baan. Daten met een medewerker is immers een recipe for disaster, en ik was net zo lekker bezig op carrièregebied. Dat weigerde ik op het spel te zetten voor een prille liefde – en hij gelukkig ook.

Dus zo geschiedde. Jesse vertrok, we kregen een relatie en waren een tijdlang de allergelukkigste mensen op aarde. Dat klinkt overdreven, maar eerlijk, er is geen woord van gelogen. Jesse maakte me écht gelukkig. Ik dacht dat hij my person was. Ik was er heilig van overtuigd dat we samen oud en gerimpeld zouden worden, grapjes makend over hoe krom de ander loopt en elkaar dan een speels tikje gevend met onze wandelstok. Tot hij op een dag tijdens een doodgewoon filmavondje op de bank de vraag stelde die je wel vaker stelt als je richting de dertig gaat en een relatie hebt.

‘Wil jij eigenlijk kinderen?’

Je leest volgende week meer uit het boek op Kek Mama. Kun je niet wachten? Trakteer jezelf dan op een heerlijke zomerserie:

In de extra dikke special van Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.