Bron: Eigen beeld
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
“Het opvoeden van je kind in een meertalige omgeving levert komische situaties op. Er wordt gegrinnikt om sommige gek Nederlands klinkende Afrikaanse woorden op de lokale nieuwszender. De klikgeluiden uit het Xhosa worden gekopieerd en er worden Nederlandse woordjes geleerd aan de Zuid-Afrikaanse juf (‘we call this colour GGGGROEN’).
Bij onze oudste zoon, inmiddels zeer bedreven in de Engelse taal, vloeit het Engels soms naadloos over in het Nederlands. Ik hoor hem tegen zijn vriendjes dingen zeggen als ‘do you want to kiek tievie with mie?’. Dit deert de vriendjes overigens helemaal niks, op deze leeftijd doet niemand daar mal over en ‘tievie’ snapt men zo’n beetje in alle bovengenoemde talen.
“En toen ik onze jongste zoon laatste een bakje fruit toeschoof vouwde hij ineens spontaan zijn mollige handjes ineen om met gesloten ogen ‘thank you Father for my fruit’ te gaan zingen”
Ook het Zuid-Afrikaanse slang wordt probleemloos geïntegreerd in het sociale contact. Z’n klasgenoten en buurjongetjes worden steevast begroet met ‘bru’ of ‘bro’ (een soort klank daar precies tussenin). Laatst vroeg hij zich ook af waarom kinderen in Zuid-Afrika zoveel tantes hebben. Een ‘auntie’ is namelijk een titel voor zo ongeveer elke vrouw die zich in de nabije omgeving van een kind bevindt en kan in die hoedanigheid zowel een nicht, vriendin of buurvrouw zijn.
Ook was er een periode waarop onze tweejarige iemand zeer vragend aankeek toen hem in het Nederlands werd gevraagd hoe hij heet, maar een half uur later dolenthousiast zijn naam deelde toen iemand in een speeltuintje ‘what’s your name?’ tegen hem zei. Simpelweg omdat deze vraag hier in Zuid-Afrika hem eigenlijk nauwelijks in het Nederlands wordt gesteld.
Daarnaast zijn Engelstalige uitdrukkingen favoriet bij onze kinderen. Met name dingen als ‘Oh my goodness’ of ‘Oh Lord’ komen regelmatig voorbij. Ik denk overgenomen van één van de juffen. En omdat op de (pre)scholen van onze kinderen het katholieke geloof een grote speler is in de dagelijkse gang van zaken krijgen we hier ook een hoop Engelstalige invloeden van mee. Onze oudste zoon zong tijdens het tekenen laatst iets over ‘Jesus holds the whole world in his hands’. Toen ik aan hem vroeg wat hij eigenlijk aan het zingen was, antwoordde hij ‘geen idee, maar het klinkt mooi’.
En toen ik onze jongste zoon laatste een bakje fruit toeschoof vouwde hij ineens spontaan zijn mollige handjes ineen om met gesloten ogen ‘thank you Father for my fruit’ te gaan zingen. Het is jammer dat een column doorgaans geen videobeelden bevat, maar als ik een actieve influencer was zouden deze beelden van mijn zoon ongetwijfeld viral gaan. De spontaniteit, het fonetische Engels, de serieuze blik, de mollige knuisten.. het is er absoluut eentje voor in de archieven voor als hij ooit gaat trouwen.
Ook het opstandige gedrag van een peuter komt in meerdere verbale uitingen. ‘Ik ben twee en ik zeg nee’ is bij ons meer zoiets van ‘ik ben twee en ik zeg nee/nooo/aidoontwantit/stopit/ekwilnieee. Het is indrukwekkend, lief en geestig tegelijk hoe de flexibiliteit van een kinderbrein al deze taligheid tot zich neemt.
De keerzijde is dat je als volwassene ook niet meer veilig bent wanneer je discreet iets in het Engels probeert te delen. Je kent ze wel, de ouders die – zodra het bijvoorbeeld over de Sinterklaascadeautjes gaat – overstappen op het Engels zodat de nieuwsgierige kleine luisteroren voor een raadsel staan. Vaak gaan ouders dan toch nog een beetje geheimzinnig of fluisterend praten waardoor de aandacht alsnog getrokken wordt.
Zo zag ik eens twee moeders op een terras met elkaar kletsen, in nabije aanwezigheid van hun kinderen, en ineens overschakelen op het Engels omdat de content van het gesprek gevoelige informatie over één van de kinderen betrof. ‘The teacher says he is a very slow reader…’, fluisterde moeder discreet, waarop één van de kinderen haar fronsend aankeek en zei ‘ik ben helemaal niet langzaam, de rest leest gewoon veel te snel’.”
Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
