Saskia: ‘Ik moest leren het ongemak te dragen dat mijn kind anders reageert dan mensen verwachten’
Saskia Toonen (36) is getrouwd en moeder van A. (5) en B. (1.5). Ze schrijft en spreekt over emoties, het ego, moederschap, mentale gezondheid en rouw. Eerlijk, luchtig en altijd herkenbaar.
‘Durf jij in een boom te klimmen?’ vroeg ‘ie en stak zijn grote handen uitnodigend naar Abel uit. Ik hield mijn adem in. Zijn hele leventje al was ‘ie bang voor zoveel – wind, gras, zon, sneeuw, vliegtuigen, handendrogers en ook: vreemde mensen. En de man die hem vriendelijk toeknikte, vriend van mijn ouders, twee meter lang, GVR-achtig type, was voor hem best wel vreemd.
Leren omgaan met ongemak
Ik vond het vaker lastig. Mensen die iets wilden van mijn kind. ‘Kun je een high five geven’, ‘ik denk niet dat jij een boks kan geven’ of ‘laat eens zien dat je kan springen’ lieten hem keer op keer wegkruipen in mijn armen of verstoppen achter mijn benen. Ik moest leren het ongemak dat mijn kind anders reageerde dan mensen verwachtten, te dragen. Het oordeel dat ik voelde te laten waar het hoorde: bij hen.
‘Door de bewogen bevalling is zijn eerste imprint van de wereld dat ie onveilig is’, legde een therapeut eens uit, nadat wij vertelden over de foetale nood, de sectio code rood en het ontbreken van mij als moeder omdat ik drie uur onder narcose was. Het hielp mij te geloven dat er niet mis was met hem. Hij had gewoon wat langer nodig om te ontdooien.
‘Door de bewogen bevalling is zijn eerste imprint van de wereld dat ie onveilig is’, legde een therapeut eens uit’
Afgelopen zondag zit ik in de aula van de middelbare school waar de vriend van mijn ouders decennia werkte. Vanaf de tribune aan de zijkant kijk ik uit op zijn kist. De vele mensen die zijn gekomen om afscheid te nemen zijn kleurrijk gekleed. Er is een orkest, er wordt live gezongen, er worden warme woorden gesproken. In alle speeches komt naar voren hoeveel hij als docent en decaan betekent heeft voor zoveel jongvolwassenen. ‘Hij gaf je het vertrouwen dat je het kon’ vertelt een oud leerling.
Dan pakt de dirigent zijn trompet en beginnen de herkenbare, lieflijke tonen van ‘sorry’ van Kyteman te spelen. Het getingel vult de aula, de dirigent richt zich naar de kist en valt in met zijn trompet. Ik zit op de tribune en waar mijn hoofd normaal heel druk is met allerlei regels, to do’s en ander geneuzel, is het alsof ik plots in mijn lijf zak en enkel nog kan voelen. Rouw is een ‘staat van verhoogde gevoeligheid’ omschreef Donald Niedekker zo prachtig in het essay ‘details doen voortleven’ in Tijdgeest.
Hij klimt als een aapje naar boven
En terwijl ik daar zit en verdriet en liefde en genieten van de muziek over elkaar heen buitelen, denk ik terug aan die zondag in oktober vorig jaar. Was het zijn open houding? Zijn vriendelijke gezicht? De uitnodiging zonder dat het een verwachting werd? Tot mijn stomme verbazing zag ik Abel zijn handen pakken, zijn voetjes op de knieën van de man zetten, en langzaam onder zijn luide aanmoediging, via zijn heupen en zijn borst, als een aapje naar boven, naar zijn schouders klimmen, in de boom van een vent die hij was.
Met een brok in mijn keel keek ik toe. Omdat die ogenschijnlijk simpele klimpartij als zo’n grote stap voorwaarts voelde.
Wil je meer te weten komen over Saskia? Volg haar avontuur op Instagram via @saskiatoonen.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
