Laurie: ‘A calm and quiet boy’? Ze zouden hem thuis moeten zien!’

“Het is maandagochtend 09:00 en ik verlies mezelf in een zinloze irritatie. Heb ik wel vaker last van. In dit geval betreft het onderwerp van de zinloze irritatie de bagel. En dan meer specifiek het nut van een bagel. Of nee, nog concreter; het nut van het gat van de bagel. Misschien komt het doordat het al weken regent in Kaapstad, of door het feit dat het maandag is of allebei, maar ik kan me ineens ongelooflijk kwaad maken om de aanwezigheid van dit gat.

Problematiek van de hogere wereldorde

Als je namelijk een bagel wil beleggen dan zit dat gat in allerlei gevallen gigantisch in de weg. In mijn geval, bij het beleggen van een bagel met avocado. Bij deze kwestie wordt ik namelijk gedwongen om de avocado in een soort mozaïekpatroon om het gat heen te draperen, om te voorkomen dat de helft er aan de onderkant als een soort smerige uitgeknepen puist uitkomt. En wanneer je al het beleg netjes gedrapeerd hebt en dan de bagel net iets te stevig vastpakt, komt alle inhoud middels de weg van de minste weerstand (dat verdomde gat) alsnog naar buiten. En dan zit je met de gebakken peren. Smerige handen, een vieze vloer. Ja het is werkelijk waar problematiek van de hogere wereldorde. Mag ik even? 

Het maakt hem giftig

Een ander deel van de bevolking die de fijne kneepjes van het (zinloos) irriteren en frustreren uitermate goed beheerst zijn de tweejarigen. Mijn zoon heeft er regelmatig mee te dealen. Zo irriteert hij zich bijvoorbeeld mateloos aan twee stevig op elkaar gedrukte duploblokjes die met zijn kleine vuisten niet van elkaar te scheiden zijn. Of aan een stukje gekookt ei wat door motorische onkunde naast zijn mond op de grond terecht komt. Giftig maakt het hem. Zo kan hij zichzelf ook dramatisch ter aarde storten wanneer zijn arm ineens niet meer in de mouw van zijn jas lijkt te passen. Of wanneer het hem niet lukt om het stervormige blokje door het driehoekige gat van de vormenstoof heen te persen. 

Het grotere goed

Het verschil tussen mijn zoon en mij zit ‘m in de diversiteit van uitingsvormen. Waar mijn zoon een soort onverstaanbare brul geeft en zijn vormenstoof door de kamer smijt of liters tranen uit zijn kleine ogen laat druipen om alle teleurstellingen en frustraties lekker vrij de loop te laten, houd ik me doorgaans in. Ik slik twee keer, zucht, haal extra diep adem en beheers mezelf. Want dat is wat er van je wordt verwacht als volwassene. Of in ieder geval als moeder. Of misschien zelfs als vrouw. Beheersing is het grotere goed: het toont volwassenheid, intelligentie, karakter…nee je laat je vooral niet zomaar even lekker gaan.

“Ook hij laat alle frustraties het liefst lekker de vrije loop in een omgeving waar hij zich veilig voelt”

Gewoon bij ons

Afgelopen week ontvingen we een ‘rapport’ van de pre-school van onze zoon. Hij werd door zijn lieve Zuid-Afrikaanse juffen beschreven als ‘a calm and quiet boy’. Ik zou ze eens een filmpje van de kleine driftkikker in onze thuissituatie moeten laten zien. Niks calm en quiet. Maar ergens is het ook allemaal bijzonder logisch. Ook mijn zoon past zich (al dan niet onbewust) aan, aan de situatie. Ook hij laat alle frustraties het liefst lekker de vrije loop in een omgeving waar hij zich veilig voelt. Waar hij al die liters tranen vrij kan laten vloeien of zijn vuisten stevig kan ballen zonder dat zijn leeftijdsgenoten bevreemd aanstaren (of nog erger, mee gaan doen). Gewoon bij ons. De kalme, beheerste volwassenen die hem alle ruimte geven voor de drift, frustratie en complexiteit die opgroeien heet. En daarbij maak ik (meestal) met liefde mijn eigen irritaties ondergeschikt. Maar man wat zou ik deze bagel op dit moment graag tegen het raam willen smijten. Lekker met de belegde kant eerst.”

Meer lezen van Laurie? Neem een kijkje op haar blogpagina!

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.