Beeld: Getty Images
Chronisch slaapgebrek en nooit zonder 400 kilo spullen de deur uit: deze dingen vindt niemand leuk aan het moederschap.
Of ie wel genoeg eet / slaapt / drinkt / aankomt / afvalt / lacht / huilt / speelt / praat: noem een dagelijks aspect aan het moederschap en je kunt je er zorgen om maken. Als in: nachtenlang. Tot huilens aan toe enzo. Net als om het feit dat je nu nog schattige minibaby op een boze dag in z’n eentje naar school zal gaan fietsen. Over de weg. Met auto’s.
Niks leuker dan een kind dat eens even lekker gaat flippen over een op zichzelf – vind jij – heel redelijk verzoek als ‘geen kleurpotloden in je neus duwen, graag’ dan wel ‘zou je misschien niet eigenhandig je vieze luier willen uittrekken en er bovenop gaan staan dansen, alsjeblieft?’. Echt genieten.
Dat je werkt. Dat je hebt geschreeuwd. Dat je je kind uit logeren hebt gestuurd omdat je uit eten wilde. Dat je te weinig voorleest. Dat je midden in de nacht na de zestiende keer eruit heel even hebt gewenst dat je geen kind had. Je voelt je gewoon heel vaak schuldig. Is niet leuk, maar wel waar.
Er was een tijd dat dit je leven was. ‘Zullen we gaan?’ ‘Oké.’ En dan ging je. Met je handtas. Zonder 27 kilo aan luiertassen, speelgoedfietsjes, reservekleding, kinderwagens en warm-water-voor-de-fles-want-je-weet-maar-nooit. Tegenwoordig vereist een simpele verjaardagsvisite een halve volksverhuizing en word je alleen al bij het idee dat je straks ook alles weer moet opruimen al een beetje ongelukkig.
Als je het geluk hebt enorm goed tegen bloed te kunnen, dan moet je dit punt maar even overslaan. Ben je helaas niet in het bezit van het doktersgen, dan is een tand door de lip, immense schaafwond of andere ravage na een valpartij een gegeven waar je het liefst bij weg zou rennen maar dat kan dan weer niet.
Had je vroeger nog weleens het geluk de bodem van je wasmand zo nu en dan te zien, die grote luxe eindigt op de dag dat je kind wordt geboren (of een beetje ervoor als je toevallig erg hormonaal bent). Mocht je lijden aan een ernstige vorm van huishouddwang is het feit dat er gewoon altijd nog was gedaan moet worden vast erg leuk, maar normale mensen balen hier gemiddeld zo’n 21 keer per dag van. Maar meer dan een halve dag in dezelfde kleren is helaas een talent dat maar weinig junioren bezitten. En dan hebben we het nog niet gehad over de simpele waarheid dat je zelf elke dag eindigt met snot, spuug en aardappelresten op je mouw.
Moest je werken, dan werkte je. Wilde je een avond weg, dan ging je. Had je besloten boodschappen te gaan doen, dan ging je boodschappen doen. Niemand die er in een prekindertijdperk doorheen kwam met ziekte (‘Hallóóóó, met de crèche!’), afzeggen (‘Ja sorry, maar ik kan toch niet.’ Groeten van de oppas) of andere plannen (‘Neeeeeeeee mama, geen winkel!!!!!’). Dat met de komst van je nageslacht je inner control freak nogal vaak op de proef wordt gesteld, is nogal wennen.
Lees ook –
Eerste Hulp Bij Ouderschap: ‘Ik ben het spelen met mijn kinderen zó zat’
In het beste geval zijn ze te doen omdat ze van je eigen kind zijn, maar ‘ha fijn, een poepluier, daar heb ik echt zin in’ is een zin die niemand ooit zonder sarcasme heeft uitgesproken. En om de exemplaren die doorlekken tot in babynekjes mag je best een beetje huilen.
Het idee was: speelgoed in de speelhoek en de rest van het huis gewoon voor jezelf. De praktijk is: heel lelijk speelgoed all over en ongeveer zes vierkante centimeter vloer voor jezelf. En heb je eens al het speelgoed opgeruimd, dan is het binnen ongeveer anderhalve seconde toch weer een zooi, want dat is nou eenmaal een wet.
Nog nooit gehoord: ‘Sinds ik er drie keer per nacht uit moet en nog maar vijf uur slaap, voel ik me beter dan ooit.’ Je doet het wel, met liefde enzo, want een krijsend kind is ook zo wat midden in de nacht, maar jemig, wat een ellende, dat slaapgebrek.
‘O, kan ie nog niet eten / lopen / doorslapen / lezen / de tafel van 81 uit z’n hoofd opzeggen? Nou, de mijne…’ En ja hoor, daar heb je er weer een. Een Perfecte Moeder die tot haar eigen grote geluk ook nog een Perfect Kind heeft gebaard, alles altijd beter weet en bij wie het allemaal net even groter, beter en leuker is. En die niet zal aarzelen voortdurend te vergelijken, waardoor jij doorlopend het gevoel hebt dat je hopeloos faalt.
Daar loop je dan, met die zo felbegeerde baby op je arm, het 932e rondje door de kamer. Proberen om ‘m weg te leggen heb je al enige tijd geleden afgeleerd, want dan loeit er een sirene van ongekend volume. Er zal iets zijn, waarschijnlijk doet het pijn, mogelijk is het kramp, feitelijk heb je geen idee en dat is op z’n zachtst gezegd een tikje frustrerend.
1 April is voor kinderen een feestdag op zich. Geintjes bedenken, mensen foppen en dan gierend van het lachen kijken of iemand erin trapt. Maar dit jaar liep het bij Keesje thuis nét even anders dan gepland. Of nou ja, misschien juist precies zoals gepland: een Tikkie voor iedereen!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Merel had nooit gedacht zó’n moeder te worden en vond thuisblijfmoeder eigenlijk een beetje een vies woord. En haar baan was toch ook best leuk? Maar toen ze weer ging werken na haar verlof, wist ze ineens helemaal niet meer wat er nou zo leuk aan was geweest.
Soms gebeuren dingen zo snel dat je niet weet wat je overkomt, en heb je achteraf spijt dat je het niet anders aangepakt hebt. Zo ook Gwen, die met haar zoon een nare aanvaring had met de jeugdarts.
Ouders door het hele land zitten met een onverwacht probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, bedoeld om herplakbaar te zijn, zitten muurvast op de ramen. Waar kinderen enthousiast aan het plakken sloegen, zitten ouders nu gefrustreerd te schrobben. Jumbo reageert.
Ouders in heel Nederland zitten met een plakkerig probleem: de vrolijke Smiles-stickers van Jumbo, die zouden moeten kunnen herplakken, zitten vast op de ramen. Kek Mama to the rescue!
