Vergeten dat je je kind een time-out hebt gegeven in de gang, om hem in diepe slaap aan te treffen op de deurmat. De mug in zijn kamer afdoen als lijntrekkerij, en je dappere derdegroeper aangevreten ontdekken in bed. Kan allemaal gebeuren, als je moeder bent. Kunnen we nog zó ons stinkende best doen; sommige blunders begaan we gewoon allemaal weleens.
Lees verder onder de advertentie
Je kind in de boodschappenkar laten zitten, bijvoorbeeld. Omdat ‘ie na een halfuur dreinen eindelijk die felbegeerde eierkoek kreeg, en je, terwijl je drie loodzware boodschappentassen in de kofferbak hees, door de zeldzame stilte spontaan vergat dat je hem ooit meegenomen had.
Of straal vergeten dat school een lesvrije dag heeft. Precies op de dag dat je eindelijk een keer zo netjes op tijd was, en je je op een uitgestorven schoolplein afvraagt of je: A) nog droomt, B) per ongeluk in een aflevering van The Twilight Zone bent beland, of C) misschien iets hebt gemist – om vervolgens op Facebook het ene verantwoorde dagtripje na het andere voorbij te zien komen van schoolmoeders die de verfomfaaide, met appelsap doordrenkte briefjes van school wél gewoon lezen en in hun agenda’s noteren.
Erger: dat je compleet ontgaat dat de BSO een studiedag heeft, en je kind dus moederziel alleen op het schoolplein staat, na schooltijd, terwijl jij nietsvermoedend je derde prosecco achterover slaat op de vrijdagmiddagborrel op werk.
Als enige niet aan een cadeautje denken voor de jarige juf. En dat je kind in de rij tussen de kunstig verpakte tekeningen, dagverse bloemen en chocolaatjes, zich badend in angstzweet afvraagt hoe hij in de ochtendpauze wegkomt met het flesje badschuim dat jij beloofd hebt alsnog even te brengen.
En op de enige dag dat je wél zo scherp bent om je kind uitbundig geschminkt en verkleed naar school te sturen voor juffendag, ontdekken dat het feest pas een week later is.
De doodzonde: het complete kinderfeestje van zijn beste vriend per ongeluk overslaan, in het gedrang tussen voetbalwedstrijden, tenniscompetities, weekendboodschappen, vrienden te eten en een bezoek aan je zieke moeder.
Of nee: in datzelfde gedrang het verjaardagsfeestje van je eigen kind zo lang uitstellen, dat je het uiteindelijk maar laat samenvallen met het partijtje van een verjaardag later.
Dat je alles in de zwemtas hebt gestopt, tot aan het flesje drinken en een koek aan toe, behalve de handdoek. En je je kind dus maar afdroogt met zijn hemd, in de hoop dat ‘ie onderweg naar de auto geen longontsteking oploopt of iets anders vreselijks.
Gek van het eeuwige gejank over pijntjes en krampen roept dat ‘ie nu echt eens moet kappen met zeuren, en na drie dagen kermen van de dokter hoort dat de breuk in zijn voet vast binnen zes weken genezen is.
Of dat je die leuk verpakte snoepjes van de wc-dame op dat hippe festival meeneemt als ‘goedmakertje’ voor je kinderen, omdat ze een nachtje moesten logeren terwijl jij ondersteboven aan de biertap hing, en je er tijdens het uitpakken achter komt dat het geen kunstig verpakte snoepjes zijn, maar condooms die nadrukkelijk vermeld “niet voor de achterkant” zijn.
En je onnadenkend een lik van de vloer neemt, terwijl je bij je schoonouders de tafel afruimt, omdat je ervan uitgaat dat je onderweg naar de keuken hebt gemorst met de kerriesaus. En je je pas realiseert wat je proeft, wanneer je je dreumes met dezelfde kerriekleurige drap langs zijn dij in een overvolle luier ziet langs banjeren.
Je buurvrouw geruststellen dat je heus goed op háár dreumes past, en na een iets te lange stilte bij het speelfornuisje in de keuken ontdekt dat hij het volledige bakje kattenbrokken soldaat heeft gemaakt.
Je niet realiseren dat “sazonado” ‘pittig’ betekent, totdat je kleuter het op een krijsen zet.
Na dertig keer naar boven rennen om je huilende kleuter te sussen, de éénendertigste keer denken: “Wacht nou maar even” – om hem een uur later slapend aan te treffen in een plak kots. En je opeens snapt waarom hij zo verdomd onhanteerbaar was, de hele middag.
Structureel de gymdagen – en de daarbij behorende gymtas – vergeten, waardoor je kind steevast sport op blote voeten, met alle gevaren op wratten en schimmels van dien.
En dat je ontdekt dat je kind niet al weken jankt wanneer hij wél schoenen draagt, omdat hij zo dwars is, maar vanwege het feit dat ‘ie gewoon al tijden op drie maten te kleine exemplaren rond waggelt.
Met dat eeuwige kind op je heup simpelweg vergeten dat je min of meer altijd een centimeter of zestig breder bent, en hem met regelmaat tegen de deurpost beukt.
En hij goudeerlijk bekent tegen de consultatiebureauverpleegkundige dat hij die ochtend heeft ontbeten met Bumba-koekjes, en gisteren ook al friet kreeg als avondeten.
Dat je baby tijdens borstvoeding in het openbaar precies tijdens de toeschietreflex loslaat, en je de hele brasserie besproeit.
… en je je realiseert dat het allemaal erger kan, wanneer je terugdenkt aan die keer dat je zelf nog niet eens twaalf jaar was, en je moeder je een doktersromannetje cadeau gaf voor vakantie, dat eigenlijk een pornoboekje bleek.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
