8 dingen die ik zo makkelijk vond aan kinderen (toen ik ze zelf nog niet had)

Redactie Kek Mama

28 oktober, 2017 - 10:12

Leestijd: 4 minuten

1. Kijk, dat hele opvoeden, da’s natuurlijk gewoon een kwestie van consequent zijn. Nee is nee, ja is ja en als je dan voet bij stuk houdt, snapt zo’n dreumes / peuter / kleuter / puber binnen een uurtje precies dat er met mama niet te sollen valt. En al die ouders met schreeuwende en slaande zeurkinderen, die hebben het er natuurlijk wel een beetje zelf naar gemaakt. Kijk ze eens toegeven, de slappelingen.
    
2. Met baby’s is het ook al zo eenvoudig. Gewoon de drie D’s aanhouden: duidelijkheid, duidelijkheid, duidelijkheid. Slapen doe je in je eigen bed, als mama druk is moet je maar even iets voor jezelf gaan doen in de box, en als het nog geen tijd is om te drinken, hoeft er ook niet gehuild. Makkie, toch?
    
3. Als we toch in de letters zitten: de drie R’en. Bestaan al eeuwen en als je ze gewoon tot je nieuwe mantra benoemt, kan er weinig meer fout gaan. Maar ja, als je ervoor kiest om de hele tijd te gaan lopen slepen met de kinderen en je bovendien ook nog toegeeft aan ‘ik wil niet naar bed’-gezeur, dan maak je het jezelf natuurlijk wel een beetje moeilijk. Nee, dat zou ik natuurlijk heel anders (lees: beter) aanpakken. Behalve dan dat ik even niet nadacht over zoiets als een peuter met een eigen mening of een sociaal leven, maar dat leerde ik later pas.
    
4. Snapte ik niks van: speelgoedinvasies in huiskamers. Want waarom zou je in vredesnaam én de hele Little People-collectie én een vijftien puzzels én een poppenwagen met geluidseffecten én vier loopwagens aanschaffen? En ook geen mooie, maar hardplastic gevallen in primaire kleuren. Nu mijn huiskamer inmiddels is overgenomen door vijf (ik schaam me) loopfietsen, -wagens en -karretjes, heel veel plastic en meer boekjes dan ik redelijkerwijs gedurende de kindertijd kan voorlezen, begrijp ik volledig waarom het blankhouten speelgoed dat ik zo graag als kraamcadeau gaf, vooral om naar te kijken is.
    
5. Al die peuters die beter dan ik weten hoe Netflix en YouTube werken, dat zou ik zelf natuurlijk heel anders gaan doen. De mijne zou uiteraard op commando met autootjes spelen en heel incidenteel Baby TV mogen kijken. Ja de mijne wel.
    
6. Schreeuwen tegen je kind, wie dééd zoiets? Dat had natuurlijk helemaal geen zin, want a, ze gingen er niet beter van luisteren en b, je was toch geen aso. Totdat ik kennismaakte met de oneindige irritatie die peuterongehoorzaamheid kan oproepen, en ik me inmiddels bij tijd en wijle ook schuldig maak aan geschreeuw (ten koste van groot schuldgevoel, maar toch).
    
7. Een kind in bed leggen, dat was natuurlijk in drie minuten gepiept. Dekentje erover, klaar. Over het badderen van een protesterende peuter, tandenpoetsen bij een bijtgrage baby en 51 keer naar boven omdat er altijd wel iemand een speen / fles / deken kwijt is, had ik gewoon nooit zo nagedacht. En o ja, iedereen zou natuurlijk altijd in z’n eigen bed slapen, want dat was uiteraard gewoon een kwestie van niet toegeven. Behalve dan als je een baby krijgt die geen speen blieft maar wel uitermate goed slaapt naast de levende equivalent ervan (ik).
    
8. Druk? Hoezo druk? Ík had het pas druk, met m’n tachtigurige werkweek. Terwijl de moeders die ik kende allemaal juist minder gingen werken, dus die moesten het dan natuurlijk wel rustiger hebben. En tijd om de krant te lezen, ook. Tja, ik was een tikje naïef, zeg maar.

Mariëtte Middelbeek (34) is schrijver en chef redactie van Kek Mama. Ze is getrouwd met Erik, met wie ze zoon Casper (3) en dochter Nora (1) heeft. Deze column verscheen vorig jaar.

Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >