Beeld: Unsplash
Een paar weken hoeven we niks, opvoeden doen we wel weer na de vakantie. ‘Alsjeblieft lieverd, een ijsje. En nog een. En je hoeft ook nog lang niet naar bed.’
Het had nogal wat voeten in de aarde om Rosa in een deugdelijk ritme te krijgen. Als baby ging ze naadloos van slaapje naar speeltje naar flesje. Geen vuiltje aan de lucht. Maar vorig jaar zomer, toen ze anderhalf was, vertikte ze het ineens nog langer overdag te slapen. ’s Avonds naar bed brengen was ook een ramp – haar gekrijs was zo extreem dat het me nog steeds verwondert dat de buren niet stiekem Jeugdzorg hebben ingeschakeld – en na drie happen avondeten wilde ze ‘UUUIIIT!’ haar eetstoel. Enfin, hier moest even hard opgetreden worden.
Dus: consequent op hetzelfde tijdstip eten en naar bed, maximaal twee boekjes voorlezen en soms gewoon ouderwets laten huilen. Die militaire aanpak hielp wonderwel. Na een vierdaagse oorlog in de loopgraven van haar slaapkamer kon ik de overwinning opeisen. Ze sliep weer, overdag en ’s avonds, op gezette tijden. Tevreden klopte ik mezelf op de borst. Zo simpel was opvoeden. Dus ja, misschien ging ik een beetje naast mijn schoenen lopen. En ja, hoogmoed komt voor de val. Want toen gingen we op vakantie. En dat veranderde alles.
Grappig hoe je achteraf altijd precies het moment kunt aanwijzen waarop je genadeloos de mist inging. Bij ons kwam dat keerpunt al op het vliegveld. Neuroot als ik ben, waren we daar veel te vroeg, want hallo, je zal je vlucht maar missen. En dus hadden we uren te doden in het restaurant en in de winkels. Natuurlijk had ik zo’n peuterliga mee. En een banaan, wat worteltjes en doosjes rozijntjes. Maar die hoefde Rosa niet, ben je gek. Het restaurant had frietjes, appeltaart en toetjes. Veel lekkerder, dat snapt ieder weldenkend mens. En ach, het was vakantie. We konden de teugels best weer even laten vieren (fout nummer 1).
Onze draakzilla laafde zich aan de Fristi, chocolatechipcookies en hapjes tosti. Daarna mocht ze in zo’n draaiattractie die je ook in winkelcentra ziet. Bij hoge uitzondering twee keer achter elkaar, want zo’n ritje duurt wel heel kort. Daarna gingen we tax free shoppen. Natuurlijk kocht ik geen Diorluchtje voor haar. Ik ben niet helemaal van de pot gerukt. Hooguit een klein beetje, want ze kreeg wel een zonnebril, terwijl ze er al twee had. Gewoon omdat ze daar nadrukkelijk naar wees en ‘diiiieee!’ riep. Zo reageer ik zelf ook als ik iets moois in het vizier krijg, dus ik snapte haar vastberadenheid. Bovendien hield die bril haar weer even koest zodat ik haar in de buggy kon zetten zonder bijkans haar benen te breken.
Los van een poepexplosie toen we net vijf minuten in de lucht waren, ging de vlucht boven verwachting goed. Onze huurauto stond klaar, de Spaanse camping en het chalet waren fantastisch en het strand lag op kruipafstand. Het grote genieten kon beginnen.
Al snel bleek ons Hollandse ritme niet helemaal toepasbaar op dit fijne adresje. Het familierestaurant dat al vroeg open was, serveerde kartonnen pizza’s en smakeloze pasta. Het andere restaurant op de camping, daar waar de sappige steaks op een houtskoolgrill bereid werden en verdomd goeie wijn geschonken werd, opende pas rond half negen. Dan lag Rosa al lang op één oor. Nood breekt wet, ook dát weet ieder weldenkend mens. Dus ik deed het enige logische wat ik kon doen. Ik verlegde haar bedtijd. Dat deed ik uiterst slim, al zeg ik het zelf.
Allereerst stapte ik over van twee kleine slaapjes overdag naar één lange middagslaap (dit had al veel eerder gemoeten maar ik was te lui om dit aan te pakken). En ik moest een manier verzinnen om haar ’s ochtends langer te laten uitslapen. Dat bleek niet zo moeilijk: voordat ik zelf ging slapen, rond middernacht, glipte ik haar slaapkamertje binnen en gaf ik mijn dochter een extra fles pap. Het slaapt immers een stuk lekkerder met een goedgevuld buikje. Succes gegarandeerd. Plots sliep Rosa uit tot half tien, waardoor alles een paar uur opschoof. We konden samen uit eten bij het goede eettentje en onze dochter liet het zich allemaal welgevallen.
Lees ook
Op vakantie met een baby: hier moet je op letten >
Tot in de late uurtjes speelde Rosa op terrasjes en de strand kermis, die trouwens ook pas rond acht uur openging (dat zeg ik: we hadden gewoon geen keus). De lunch van een volkoren boterham met kaas en een tuitbeker melk werd vervangen door olijven die onze peuter gulzig naar binnen werkte. Net als chips (‘daar zit zout in, goed met dit warme weer’), manchego kaas, worstjes, toastjes, koekjes en van die kleffe Spaanse cakejes. Want ik merkte al gauw: op vakantie heb je geen zin in gezeik. In onderhandelen over nog één hapje broccoli en nog één slaapliedje. Je wilt gewoon je welverdiende rust.
En zo gebeurde het dat we Rosa eigenlijk niets meer weigerden. En dat had weer tot gevolg dat we ineens met een enorme spin zaten opgezadeld. Dat moet ik even uitleggen, geloof ik. Het ging als volgt: we banjerden met Rosa in de buggy door zo’n heerlijke rommelwinkel. Een soort Spaanse Action, maar dan kneuteriger.
We liepen door het gangpad met huisdierbenodigdheden. En toen trok Rosa met haar vliegensvlugge handjes een hondenspeeltje in de vorm van een grote, pluchen nepspin naar zich toe. Toen ik ’m probeerde af te pakken begon ze hartverscheurend te huilen. Dat is thuis al niet fijn, maar in den vreemde al helemaal niet. Dan wil je blije gezichtjes, quality time, genieten, geen problemen. En dat betekent: geen ruggengraat tonen. Ik wist niet hoe gauw ik het enge beest moest afrekenen. En daarmee kocht ik weer even mijn rust. Ik vond het prima. Het leven was goed en tranquilo, daar aan de Costa del Sol.
Na veertien dagen kwamen we weer thuis. En wilde ik Rosa gewoon weer om zeven uur in bed hebben. Zoals dat hoort. Dat pikte mevrouw niet. Goh. Opnieuw braken er onlusten uit in ons huishouden. De degens werden gekruist en na een paar dagen hard tegen hard kwam het toch tot een staakt het vuren, waarbij mijn peuter het onderspit moest delven. Maar we bleken nog een grove fout te hebben gemaakt. Eentje met langdurige gevolgen. Aan het zwembad had ik Rosa een likje van mijn ijsje gegeven (fout nummer 2). Het was haar allereerste kennismaking met dit koude genot.
En daarmee hebben we slapend ijsmonster doen ontwaken. Gék is ze op raketjes, oublie hoorns en dubbellikkers. Op vakantie kreeg ze er elke avond eentje (of twee). Maar er gaat inmiddels geen dag voorbij of Rosa, nu tweeënhalf, schreeuwt om ijs. Onze vriezer staat in de kelder, waarvoor een traphekje staat. Als een volleerde hooligan hangt ze in het hekje te rellen om een perenijsje.
Ik krijg het maar niet aan haar verstand gepeuterd dat er thuis simpelweg andere regels gelden. En dat terwijl ik alleen maar ’s lands wijs, ’s lands eer heb gehandhaafd. Het is gewoon beleefd je aan te passen aan je gastland, waar alle kindertjes tot elf uur opblijven en er niet moeilijk wordt gedaan om een suikerspin meer of minder. Maar goed, ik kan niet álles afschuiven op die zwierige Spanjaarden/Italianen/Grieken en hun malle dagritme.
De waarheid is dat als het kwik in Nederland boven de twintig graden uitkomt, ik sowieso dat hele opvoeden een beetje mañana mañana op z’n beloop laat. Vandaag is het bijvoorbeeld zo’n dertig graden. Dan heb ik geen zin om te koken. Dus halen we straks een broodje shoarma. Uit ervaring weet ik dat Rosa daar braaf van mee eet. Daarna mag ze nog even klooien in de tuin en vooruit maar weer, ook een ijsje.
Over een paar weken gaan we op vakantie en is het hek opnieuw van de dam, dat geef ik je nu al op een briefje. Maar weet je: het wordt vanzelf wel weer herfst en winter. Vakanties eindigen hoe dan ook. En tegen die tijd verschijn ik weer vastberaden en goed bewapend op de onvermijdelijke veldslag.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
Dat het ouderschap zwaar is, zal weinig moeders verbazen. Maar wist je dat meer dan 1 op de 4 moeders tijdens het voeden in slaap valt? Begrijpelijk? Absoluut. Maar ook risicovol, zeggen experts tegen Parents. Zo houd je volgens hen jezelf én je baby veilig.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
