‘Alleen zó krijg ik mijn kinderen rustig’

Lieve

18 augustus, 2017 - 14:54

Leestijd: 3 minuten

Ik zit er helemaal doorheen, ik ben kapot, ik kan niet meer. Het lijkt alsof ik zwanger ben van een vijfling want de vermoeidheid die ik nu ervaar, herken ik enkel uit mijn zwangerschappen maar dan maal vijf..

Continue schreeuwen

Het is mijn laatste week vakantie met de kinderen. Ik had van alles op het programma staan met ze. We komen niet verder dan een paar activiteiten aangezien het ongeveer 24/7 regent. Dries heeft last van tanden en huilt de hele dag, zijn middagslaap die normaal 2 uur duurt beperkt hij nu met moeite tot 20 minuten. Alle overige uren jengelt hij, zeurt hij en schreeuwt hij. Jan wil elke tien minuten een activiteit aangereikt krijgen. Na zijn verfactiviteit van 5 minuten, waarbij hij mij op het hart drukt dat echt alle potjes open moeten, concentreert hij zich 3 minuten op zijn autokleed en als ook dat niet meer leuk is probeert hij 4 minuten te kleien. En wie moet alles opruimen.. Als ik weiger schreeuwt ook hij voor een man of 10.

Hoppa, op naar het station

Als ik uiteindelijk schreeuw dat ik er klaar mee ben, maakt dat weinig indruk. Ze kijken even op maar gaan daarna verder met waar ze gebleven waren, althans voor zo lang dat duurt. Uiteindelijk besluit ik wat leuks te doen om het tij te keren. Ik hijs beide heren op de fiets en rijd richting het station. Ik koop kaartjes en geduldig zónder gehuil, hoera, wachten we op de trein. Het ritje duurt ongeveer twintig minuten en de heren vinden het leuk. Ze zijn stil, Dries windt alle andere reizigers om zijn vinger en ik geniet van mijn rust. Blij dat ik ben gegaan, bedenk ik me, dat we dit makkelijk kunnen uitbouwen tot een middagactiviteit door zo even de stad in de gaan. Twee vliegen in één klap want met een beloofd ijsje in het vooruitzicht houden Jan en Dries het, een kort moment winkelen van mama, wel uit.

‘Wie komt mij aflossen?’

Als we het eindstation naderen begint het hard te regenen. We stappen uit en zijn binnen enkele minuten zeiknat. Mijn plan valt letterlijk in het water. Er zit niks anders op dan dezelfde trein weer terug naar huis te nemen. Veertig minuten en 15 euro later staan we weer bij onze fiets. Ik trap me wezenloos en godzijdank verbloemen de regendruppels mijn tranen die over mijn wangen stromen, wat een kutdag en God wat mis ik nu iemand die me straks om 17 uur even komt aflossen als ik gedachteloos in de pan risotto sta te roeren. Het enige waar ik me nu nog op kan verheugen is het moment dat de mannen in bed liggen. Nog heel even doorbijten dus…