Beeld: Pixabay
Vroeger at iedereen z’n bammetje tussen de middag thuis, maar tegenwoordig is het op sommige scholen zelfs verplicht: overblijven. Dit wil je weten over de tussenschoolse opvang.
Overblijven – ook wel tussenschoolse opvang (TSO) genoemd – houdt in dat je kind tussen de middag in de grote pauze niet naar huis komt om te lunchen, maar op school blijft. Op ongeveer de helft van de Nederlandse scholen is overblijven inmiddels verplicht. Om het overblijven te begeleiden kunnen scholen vrijwilligers – zoals ouders – inzetten. Maar de meeste scholen besteden de tussenschoolse opvang uit aan professionele organisaties voor kinderopvang.
De aanpak verschilt per school. Het is gebruikelijk dat kinderen zelf een boterham van huis meenemen en die in de overblijfruimte samen met hun klasgenootjes opeten. Daarna is er nog tijd om te spelen. Maar op andere scholen hoef je geen broodtrommel mee te nemen: daar wordt de lunch door de school of de TSO-organisatie verzorgd. Als je kind voor de allereerste keer gaat overblijven, is het dus belangrijk om van te voren na te gaan wat er precies verwacht wordt.
Lees ook
Hier lees je alles over de kinderopvangtoeslag >
Voor het overblijven (en soms dus het eten) betaal je een ouderbijdrage. De school bepaalt hoe hoog die bijdrage is (dat schommelt vaak tussen de 2 en 4 euro per keer). Voor tussenschoolse opvang krijg je geen kinderopvangtoeslag.
Heeft de school van jouw kind een continurooster, dan moeten alle leerlingen tijdens de middagpauze op school blijven. De school zelf blijft dan verantwoordelijk voor het toezicht op de leerlingen, dat door leraren zelf verzorgd wordt. Er is dan dus geen sprake van tussenschoolse opvang en ouders hoeven dan ook geen overblijfbijdrage te betalen.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
