Bron: Unsplash
Marli (24) studeert klinische psychologie, woont samen met Daan en heeft een dochtertje: Yara van twee.
“Na college vind ik mijn fiets meteen terug in die zee van oude barrels. Het is de enige met een kinderzitje: die van de andere ouders staan in de stalling, want dat zijn allemaal universiteitsmedewerkers.
Ik hoopte altijd al jong moeder te worden. Mijn eigen moeder was veertig toen ze mij kreeg: ik was de jongste van drie. Zij zei vaak: ‘Als ik had geweten dat het zo leuk zou zijn, was ik er veel eerder aan begonnen.’ Dat heeft vast invloed op mij gehad. Net als het feit dat mijn ouders ons altijd erg vrij hebben gelaten. Als mijn zussen en ik gingen stappen, kregen we nooit een eindtijd, ze rekenden erop dat we hun vertrouwen niet beschaamden. Het scheelt ook dat ik midden in de stad ben opgegroeid, met alle geneugten op kruipafstand. Voor veel van mijn studiegenoten in het eerste jaar was het alsof hun leven nu pas echt ging beginnen: dat gevoel had ik totaal niet.
Ik had net mijn bachelor gehaald, toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Gepland was het niet echt, maar met anticonceptie namen Daan en ik het niet zo nauw, dus dan kun je niet al te geschokt zijn wanneer dat streepje oplicht. We hadden sinds drie jaar een relatie. Daan is vier jaar ouder dan ik en werkte als bedrijfsleider in een café. We hebben even getwijfeld: ik deelde nog een woning met een vriendin en sliep op een eenpersoonsmatras. Daan zat ergens in onderhuur. Was het bedje dat we ons kind konden bieden wel gespreid genoeg? Maar de blijdschap over de zwangerschap en het besef dat het in een liefdevol nest zou opgroeien, wogen zwaarder dan die materiële argumenten.
De zwangerschap gaf me vleugels. Ik ben flink vooruit gaan werken, zodat ik rond mijn bevalling zo min mogelijk studievertraging zou oplopen. Bevallingsverlof kreeg ik niet als student, maar ik maakte wel vier maanden aanspraak op een bijdrage uit een zogenaamd profileringsfonds, dat je inkomen aanvult wanneer je wegens bijzondere omstandigheden tijdelijk niet kunt studeren. Het was hetzelfde bedrag dat ik al kreeg:1025 euro per maand, opgebouwd uit een basisbeurs, een aanvullende beurs en een lening. Daan werkt inmiddels als kok in een klein buurtrestaurant en verdient ongeveer hetzelfde bedrag.
Vlak voor mijn bevalling vonden we een etage voor 700 euro: veertig vierkante meter, met één slaapkamer en een wc-deur die net niet helemaal dicht kan als je op de bril zit. Meubels kregen we van vrienden en familie, en de kinderspullen zijn gesponsord door onze ouders. De mijne betalen daarnaast nog mee aan een krat biologisch eten, dat wekelijks bij ons wordt thuisgebracht. Daan neemt vaak kliekjes mee van het restaurant, dus ons kind leeft gelukkig niet van het standaard studentendieet van pasta met ketchup en Boursin. Aan het einde van ons geld houden we altijd een stukje maand over, zoals die poster van Loesje zegt. Toch klaag ik niet. Ik heb een paar oudere vriendinnen die al zijn afgestudeerd, maar geen baan kunnen vinden. Dan is die studiefinanciering van mij zo slecht nog niet.
Toen Yara vier maanden oud was, heb ik mijn studie weer opgepakt. De eerste maanden viel dat nog best tegen, vooral als we weer eens een doorwaakte nacht achter de rug hadden. Ik troostte mezelf ermee dat een studiegenoot met een enorme kater het óók moeilijk had, maar dan op een andere manier. Ik denk dat jonge werkende moeders het zwaarder hebben dan ik. Ik hoef maar voor acht uur college per week opvang te regelen. Studeren doe ik tijdens Yara’s slaapjes, overdag en ’s avonds, al wordt dat wat lastiger nu ze wat groter wordt. Daan is ’s ochtends altijd thuis, dus we redden het nog steeds zonder opvang.
Ik zie vooral voordelen aan mijn situatie. Wel vind ik het soms eenzaam dat ik behalve Daan niemand heb die in dezelfde situatie zit als ik. In het zwangerschapsklasje was ik de vreemde eend in de bijt omdat ik zo veel jonger was dan de anderen. Op de universiteit hoor ik er ook niet echt bij, omdat ik zelden mee de kroeg inga. Daar staan de leuke momenten met mijn dochtertje tegenover: melk voeren aan de geitjes op de kinderboerderij, pootjebaden in het pierenbad, stroopwafelkruimels eten op de markt.
In april hoop ik mijn eindscriptie in te leveren. Het is de vraag wie er zit te wachten op een pas afgestudeerd broekie met nul werkervaring en een peuter thuis. Omdat ik toch nog drie jaar recht heb op studiefinanciering, heb ik besloten er nog een studie aan vast te plakken: een twee-jarige opleiding tot GZ-psycholoog. Die zal ik weer tijdelijk moeten onderbreken, omdat ik net heb ontdekt dat ik weer zwanger ben. Als ik dertig ben, hebben we twee kinderen op school zitten, wonen we iets minder studentikoos, heb ik hopelijk een baan bij een GGZ-instelling en Daan zijn eigen restaurantje. En dan staan we in ons eentje op de dansvloer, omdat onze vrienden dan net aan kinderen zijn begonnen.”
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.