Bezorgde moeder Saar: ‘Mijn tienjarige dochter is hondsbrutaal’

Corine Koole

22 januari, 2018 - 12:02

Leestijd: 6 minuten

“Ik kan het niet uitstaan, al die mensen met die geslaagde hockeykinderen die denken dat het hun verdienste is. Zelf merk ik elke dag dat kinderen niet maakbaar zijn maar juist hun eigen weg bewandelen. Ook al vind ik dat soms moeilijk te accepteren.

Een week geleden had ik een vergadering op mijn werk, een collega vroeg naar mijn tienjarige dochter en ik begon op slag te huilen. Zo diep zit het kennelijk, het verdriet om de ruzies die mijn dochter en ik hebben. De laatste tijd gaat het beter, maar een jaar geleden was ik echt bang dat we het contact aan het kwijtraken waren. Ze deed stoer met jongens uit de buurt, noemde de buurvrouw een dikke koe en is totaal anders dan haar broer die urenlang op zijn kamer zit te lezen. Niet dat ik zou willen dat zij hetzelfde is als hij, maar als ze weer eens dwars is, voel ik haar onder mijn handen vandaan glippen.

Ze doet wat ze wil

Vorig jaar waren we met vakantie in de Eiffel. Koppig weigerde ze een wandelingetje rond een stuwmeer te maken, liet zich op de grond zakken en begon te schreeuwen. Ik legde haar uit dat we de dag ervoor naar het zwembad waren geweest en die ochtend een markt hadden bezocht. Allemaal dingen die zij leuk vond en dat we nu iets zouden doen wat mijn man en ik leuk vonden. Voor dat soort argumenten is ze totaal niet vatbaar. Ze schreeuwde dat ze dood wilde en niet langer met ons wilde leven en liep weg. Ik verloor mijn geduld en riep dat ze een rotkind was. Ik was wanhopig. Uiteinde­lijk ben ik alleen met haar broer die wandeling gaan maken en bleef zij bij haar vader.

Conflicten als deze zijn geen uitzondering. Het gebeurt vaak dat ze obstinaat is. Altijd is er weer iets wat de harmonie verstoort. Toen ze tweeënhalf was, zat ze ineens bovenop de schuur. En toen ik geschrokken naar haar toe rende en zei: ‘Kom maar, mama helpt je er wel weer af’, trapte ze me weg. Ze wilde helemaal niet naar beneden komen en gehol­pen worden wilde ze al helemaal niet.

Extreme eigengereidheid

Ik heb haar weleens midden in de winter in een korte broek naar school laten gaan omdat ze geen lange broek aan wilde. Ze heeft haar haren zo kort geknipt dat kinderen vragen of ze meisje of een jongen is. Vorig jaar hadden we iedere dag ruzie omdat ze steeds dezelfde vormeloze joggingbroek aan wilde. Dan denk ik: moet ik gewoon toegeven aan haar grillen? Moet ik zeggen: natuurlijk, elk kind heeft zijn eigen kledingstijl en dit is kennelijk de jouwe? Maar opvoeden is ook: je kind leren dat je je soms moet aanpassen.

Haar extreme eigen­gereidheid maakt haar ook heel leuk en grappig, maar in tijden dat we vooral conflicten hebben, heb ik daar minder oog voor. Ik heb weleens een sinaasappel door de keuken gegooid toen ze voor de zoveelste keer weigerde fruit mee te nemen naar school.

Balans

Voordat ik kinderen kreeg dacht ik altijd: als je als moeder betrokken en sociaal bent en het goede voor­beeld geeft, nemen je kinderen dat automatisch over. Maar mijn dochter pakt gewoon altijd het grootste stuk taart. En dat is allemaal nog tot daaraan toe, maar het is of ze iets compenseert. Zichzelf overschreeuwt. Of daaronder een uiterst gevoelige laag ligt, die nu geen kans krijgt.

Aan tafel zei ze een keer: ‘Je houdt veel meer van mijn broer dan van mij. Je doet heel anders tegen hem.’ En dat is ook zo, maar dat komt omdat hij niet zo heftig is. Een tijd terug zijn twee buurgezinnen verhuisd, wat haar beroofde van een paar leuke vrienden. Wat later was er in de klas een incident met een jongen die sloeg en schopte. Misschien hebben die dingen haar uit balans gebracht.

Ongelukkig kind

Op een dag kwam er een jonge welzijnswerker op school, hij pikte mijn dochter er meteen uit. ‘Wat ziet zij er ongelukkig uit’, zei hij. Afschuwelijk, zijn woorden brengen mij nu nog aan het huilen. Via hem zijn we terechtgekomen bij een goede psycholoog. Al voelde ik ook weerzin tegen het hele hulpverlenings­circuit. Al die mogelijke afwijkingen. En dan? Wat heb ik eraan te weten dat ze obsessief opstandig is?

Loslaten

Binnenkort wordt ze elf. De puberteit komt eraan. Ik denk weleens: als ze zichzelf nu al zo in de weg zit, hoe moet het dan als ze ouder wordt? Als ze nu al zo ongeremd is, hoe zal dat gaan als ze kennismaakt met alcohol en drugs?

Die collega tijdens die vergadering zei tegen me: ‘Je bent een geweldige moeder en biedt haar een stabiel, warm thuis. Meer kun je niet doen. Laat het los.’ Laatst was mijn dochter op de auto geklommen van de nieuwe buurman en liet ze zich samen met een vriendje van het dak op de motorkap glijden. Op zo’n moment valt er weinig los te laten.

Gesprekken met de psycholoog

‘Wauw, wat zie jij er mooi uit’, zei de psycholoog toen we voor het eerst bij hem kwamen. Alsof zij haar wilde belonen voor haar anders­zijn. En aan mij vroeg ze: wat is je grootste angst? Ik zei: ik ben bang het contact met mijn dochter te verliezen. Drie gesprekken hebben we gehad. Op een of andere manier deed mijn openheid mijn dochter goed, ze besefte dat ik haar weliswaar niet altijd begrijp, maar dat ik wel heel veel van haar hou.

Unieke dochter

Ons nieuwe evenwicht is nog fragiel. Ik ben bang dat er maar iets hoeft te gebeuren of het gaat weer mis. Vanochtend schreeuwde ze nog dat ik haar leven verpest. Ik moet leren haar mooie kanten niet over het hoofd te zien. Ze is zo uniek. Ik moet ophouden haar met anderen te vergelijken, ik wil geen label hangen aan haar gedrag. Daarom zie ik af van verder psychologisch onderzoek. Laat haar zijn wie ze wil zijn, zeg ik tegen mezelf. Laat het los.”

Dit artikel staat in Kek Mama 05-2016

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >