Lepeltjelepeltje liggen lijkt voorgoed voorbij nu er altijd een kind tussen jullie in ligt. “Gewoon omdat het makkelijk en gezellig is of meer nachtrust oplevert.”
De verkoper keek nogal vreemd op dat toen ze een Cars-bed voor de driejarige Milan kochten, papa het bedje grondig uittestte en vervolgens een van de duurste Tempur-matrassen uitkoos. Lilian: “Tja, uit ervaring wisten we dat vooral Arno het bed zou gaan gebruiken. Bij Anne onze oudste, hadden we nog een goedkoop ding gekocht, maar daar kreeg Arno zo’n pijn van in zijn rug. We wilden deze keer een goed matras, zeker nu nummer twee zijn plek heeft gevonden in het ouderlijk bed.”
Sinds Lilian (38) en Arno (39) kinderen hebben, slapen ze nog maar zelden samen. Lilian: “Het begon met de geboorte van Anne. Ik gaf om de drie uur borstvoeding en dan was het wel zo handig dat de baby bleef liggen. Arno verhuisde naar de logeerkamer, zodat hij geen gebroken nachten zou hebben. Dat bleef zo, ook toen onze dochter al lang geen borstvoeding meer kreeg.
Toen Anne oud genoeg was voor een peuterbed, accepteerde ze niet dat zij alléén moest slapen, terwijl papa en mama samen in een bed lagen. We stopten haar keurig in haar eigen bed, maar ’s nachts kroop ze tussen ons in. Of ze deed alle lichten aan en schreeuwde: ‘Hallóóó, ik wil spelen!’ Na drie keer met een hartslag van honderdtachtig wakker te zijn geworden, besloten we haar ’s avonds maar meteen in ons bed te leggen.”
Inmiddels liggen Milan, Anne en Lilian (plus Elsa, Woezel, Nijntje, Elmo en Aap) standaard in het tweepersoonsbed en ligt Arno in het Cars-bed. Lilian vindt het stiekem best gezellig, die kinderlijfjes tegen zich aan. “Natuurlijk is een man in bed ook fijn, maar er gaat niets boven wakker worden en die lieve gezichtjes zien.”
Arno kan de situatie minder waarderen. Ondanks het geinige Cars-bed met het dure matras. Hij mist zijn vrouw in bed. Het lepeltjelepeltje liggen, het nog even kletsen voor het slapengaan, de spontane seks. Er wordt heel wat over gekibbeld en af en toe doen Lilian en Arno verwoede pogingen in ieder geval de oudste in haar eigen kamer te krijgen. “Soms proberen we het met een matrasje naast ons bed. Of ik ga op Annes bed liggen en Anne op een matrasje ernaast. De ene keer slaap ik de hele nacht op haar kamer, de volgende keer vertrek ik zodra ze indommelt. Het is in ieder geval een hoop gesleep met matrassen, dekbedden en kussens.”
Lilian schaamt zich er niet voor dat de kinderen voorrang hebben in het grote bed. “Als ik op een verjaardag vertel dat onze kinderen nog steeds bij ons in bed slapen, krijg ik altijd bijval. Opmerkelijk veel ouders geven toe dat hun kind ook bij hen slaapt, omdat het makkelijk en gezellig is of meer nachtrust oplevert. We hoeven immers nooit voor een huiltje of pijntje het bed uit.”
Harde cijfers in Nederland over co-sleeping bestaan niet, maar in Engeland blijkt uit een enquête onder drieduizend ouders dat maar liefst veertig procent regelmatig het bed deelt met hun kroost. Bijna honderd procent daarvan stelt dat hun relatie daaronder lijdt. Een kwart heeft er regelmatig ruzie over en tien procent van de mannen voelt zich afgewezen omdat ze naar de kinderkamer zijn verbannen.
David (33), vader van Jasmijn (4), kan zich er alles bij voorstellen. “Het zou te boud zijn te beweren dat Annette en ik zijn gescheiden omdat we niet meer in één bed sliepen, maar het was wel zo dat er altijd een kind in het echtelijk bed lag – en er maar bitter weinig romantiek en intimiteit tussen ons was.” Hij heeft achteraf spijt dat hij bij Annette niet steviger heeft aangedrongen op strengere slaaprituelen. “Jasmijn is altijd een slechte slaapster geweest. Ze was een huilbaby en kwam tot anderhalf jaar ’s nachts voor een fles. Mijn ex gaf altijd toe. Ook als ik voorzichtig opperde haar te laten huilen, zoals Supernanny adviseert. Dan steigerde Annette van verontwaardiging. Het idee alleen al, maakte haar boos.”
Lees ook
‘Ik kom altijd bij mijn dochter (8) in bed liggen als ze erom vraagt’ >
Laten huilen was ook lastig. Dat zorgde sowieso voor slaapgebrek, want Jasmijns wieg stond op de slaapkamer van David en Annette. “Zij roemde de Afrikaanse culturen waar kinderen met al hun familieleden in één ruimte slapen en was tegen de westerse gewoonte om een kind al vanaf de geboorte op een eigen kamertje achter te laten. Ze riep ook altijd dat er geen dier ter wereld was dat zijn jong onder een andere boom liet slapen.
Van haar mocht Jasmijn daarom bij ons in bed, net zolang als ze dat wilde. En daar maakte dat meisje flink gebruik van. Ze wilde met mama óf papa alleen in bed liggen en het liefst zo breed mogelijk of op een andere onmogelijke manier. Ook moesten we allebei mee naar bed tot zij echt in slaap was gevallen. Dat nam soms een halve avond in beslag. We waren net een bedrijfje in dienst van Jasmijn.
Begrijp me goed, ik ben stapelgek op mijn dochter en overdag krijgt ze van mij alle ruimte en aandacht. Maar na zeven, acht uur ’s avonds is het tijd voor de volwassenen. Dan wil ik met mijn vrouw kunnen praten of lekker tegen haar aankruipen. Van seks was nauwelijks nog sprake. Ons bed was te vol, als Jasmijn eindelijk sliep waren we bang haar te wekken en slopen we op onze tenen door het huis. Bovendien was Annette uitgeput door de gebroken nachten. Ze vond dat zelf geen punt, voor haar was het welzijn van Jasmijn het enige belangrijke. Ons kind moest zich geborgen voelen, ik zocht het maar uit.”
Nu David en Annette definitief uit elkaar zijn, is ook het slaapkamerprobleem opgelost. Annette en Jasmijn delen nog altijd het tweepersoonsbed. En als het meisje bij papa is, slaapt ze bij hem. David: “Maar dat is alleen in de twee weekenden per maand dat ze bij mij is. Dan vind ik het sneu haar uit mijn slaapkamer te verbannen. Dat wordt nog een heel probleem als ik een vriendin krijg, dat begrijp ik heus wel.”
Misschien een geruststellende gedachte: volgens de deskundigen zoeken de meeste kinderen rond hun tiende uit zichzelf hun eigen bed op. Hoewel dat niet voor Elvis Presley gold. Die sliep tot zijn veertiende gezellig bij moeder Gladys in bed.
Sommige mensen maken zich absoluut niet druk over het gezinsbed, zoals Saskia (41), moeder van Finn (9), Feline (8) en Benjamin (elf maanden): “Bij mijn oudste twee dacht ik nog: een kind hoort in zijn eigen bed. Bij hoge uitzondering – koorts, ziekte, angstdromen, monsters, vuurwerk – mochten ze bij ons in bed. En om de beurt als mijn man er een nachtje niet was. Mijn kinderen kenden de regels en maakten er geen probleem van.
Maar toen kwam vorig jaar Benjamin, ons nakomelingetje, en veranderde ik ineens totaal van mening. Het was toch wel heel erg zielig, dat minimannetje in dat grote ledikant op zolder. Na drie nachten nam ik hem bij ons op de kamer. Mijn vriend sputterde nog tegen: straks gingen we nog bovenop hem liggen. Maar toen ik beloofde dat hij niet in maar naast ons bed zou slapen, kon hij het ook niet meer over zijn hart verkrijgen hem alleen op zolder te leggen.”
Saskia en Gert-Jan kozen voor ‘co-sleeping’. Benjamin hangt met een speciale constructie in een wieg aan de rand van hun bed. “Hij gaat wel ’s avonds alleen naar bed en dat gaat goed. Hij sliep ook al met vier maanden helemaal door. Volgens mij doordat hij zich veilig voelt.” ’s Ochtends neemt Saskia hem na zijn eerste fles tussen hen in en in het weekend is het een dolle boel als alle kinderen in het grote bed ploffen om nog lekker met elkaar te cocoonen.
Hun seksleven lijdt er volgens Saskia absoluut niet onder. “We doen het gewoon niet meer in het grote bed. Ook al is het mannetje nog maar elf maanden, het idee dat hij plotseling wakker kan worden vind ik niet prettig. Gelukkig kun je ook prima vrijen onder de douche, op de bank of op de keukentafel. Gert-Jan en ik voelen ons af en toe twee verliefde pubers die stiekem seks hebben. Wij hebben het tijdstip verschoven van de nacht naar de uren tussen zeven en elf ’s avonds. En dan kun je genoeg leuks beleven, kan ik je vertellen. Ik vind ons seksleven er zelfs beter op geworden.”
Dit artikel is al een keer eerder gepubliceerd.
Meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
