Column Aisha: ‘Na een paar maanden noemde mijn zoon mij ‘papa’’

Aisha Scheuer

1 maart, 2018 - 11:43

Leestijd: 4 minuten

Toen ik mijn moeder vertelde dat ik op vrouwen viel, was haar grootste angst dat ze geen kleinkinderen zou krijgen. Nou mam, dat zullen we nog weleens zien.

In een lesbische relatie kun je namelijk prima een kind baren. Het kind heeft twee moeders, en dat is eigenlijk wel een gezellige boel voor onze Shai. Hij kent het verhaal van zijn donor en weet hoe het allemaal tot stand kwam.

Toen hij 4 jaar oud was vertelde hij mama Fren dat hij had gehoord van een man en een vrouw die verkering hadden en gingen trouwen. Hij stond perplex van alle mogelijkheden in deze moderne tijd. Wist hij veel.
 

Een vrouw met mannenhersenen

Natuurlijk ga je in overleg als je het over kinderen hebt. Want; wie gaat er baren? Als je allebei een baarmoeder hebt kun je immers alle kanten op. Bij ons was het al gauw besproken; Fren ging baren. Waarom? Heel simpel. Ik denk niet dat ik het aankan om een kind te dragen en ook nog eens te bevallen. Maar dat kan elke vrouw toch? Ja, maar ik ben niet elke vrouw. Ik ben een vrouw met mannenhersenen. Ik doe aan manflu, ik verzuip in het huishouden en ik stap rustig over de spullen heen die je op de traptrede hebt klaargelegd om mee naar boven te nemen. Klepperende eierstokken? Nooit last van. Die drang om te baren is mij compleet onbekend en ik zit niet dromerig te staren naar random baby’s in het openbaar vervoer. Ik houd van kinderen, met mate.

Toen Shai werd geboren was de rolverdeling als volgt: Fren ging minder werken, ik bleef mijn gebruikelijke uren draaien. Mensen vragen nog weleens aan lesbische stelletjes wie het mannetje is in de relatie. Meestal antwoord ik dan: ’Niemand, want we hebben allebei tieten.” En toch bleek dat er wel degelijk een rolverdeling was in ons huishouden.
 

Lees ook
Column Aisha: ‘Tegenwoordig moet je zorgen dat je traktatie er piekfijn uitziet’ >

‘Papa’

Toen Shai begon te praten noemde hij ons beiden ‘mama’. Na een paar maanden begon hij mij ‘papa’ te noemen. Dat was niet hoe we het hadden afgesproken, en het intrigeerde me ergens. Waar kwam dit vandaan? Hij had geen papa, wij noemden onszelf mama en ineens maakte hij een duidelijk onderscheid.

Ik werkte in de kinderopvang en het viel me op de groep op dat dreumesen een man-figuur aanduiden als een papa en vrouw-figuren als mama. Een eye-opener want dat zou verklaren dat Shai mij zo noemde. Hij dacht waarschijnlijk dat ik een man was. Niet zo gek, want dat dachten de meeste kinderen op mijn werk ook. Ik begon me om die reden af te vragen waarom kinderen, zo puur als ze zijn, mij aanzien voor een man.
 

Vaderrol

Al gauw werd duidelijk dat het mijn manier van benaderen is. Ik troost niet door op te tillen maar aai je over je bol. Ik laat de dingen over aan het kind en ben vooral wat strenger en duidelijker. Dit wetende stond ik ineens heel anders in mijn moederschap. Ik besefte dat ik een soort vaderrol inneem. Ik besef dat ook dit een kwaliteit is die ik kan benutten. Wat ik me herinner van mijn vader is zijn duidelijkheid. Tot hier en niet verder. Een luisterend oor met een (soms iets te) hard oordeel. En dat, gepaard met de onvoorwaardelijke liefde is wat ik mijn zoon wil meegeven.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >