Column Anke: ‘Ik hoor het veel: ‘het leven is hard, daar kunnen kinderen niet snel genoeg mee leren omgaan”

Anke Laterveer

14 juni, 2018 - 14:10

Leestijd: 3 minuten

“Mam, ik ga een boek schrijven.” Ik belde mijn moeder vlak nadat ik mijn eerste boekcontract had getekend. “Nou, dat moeten we maar even afwachten hè”, was haar antwoord. “Ik heb je vaker gehoord over leuke projecten die uiteindelijk niks werden.”
 

Teleurstelling

Ik was even stil. Wilde eigenlijk ophangen. Of vragen of ze niet trots was. Of blij. Maar ik lachte het weg en riep, zelfzekerder dan ik me voelde: “Komt goed hoor!” En dat kwam het ook. Een paar weken later werd ik gevraagd een verhaal te schrijven voor een verhalenbundel. “O? Waarom vragen ze jou?” vroeg mijn vader. “Konden ze geen echte schrijvers vinden?” Weer viel ik even stil. Toen zei ik: “Ik vind dit eigenlijk heel onaardig. Ik ben schrijver en als ze me niet wilden, hadden ze me niet gevraagd.” Dat begreep hij. Waarom hij het dan toch zo zei? “Ik wil je gewoon behoeden voor teleurstelling. Voor als het een vergissing bleek ofzo.”

Wat mijn vader niet begreep, was dat de teleurstelling die ik voel als mijn ouders zulke dingen zeggen vele malen groter is dan een mislukking in mijn werk ooit zal zijn.
 

Lees ook
Katy zegt nooit meer ‘ik ben trots op jou’ tegen haar kinderen >
 

‘Het leven is hard’

Mijn ouders zijn niet de enigen die zo denken. Ik hoor het veel: behandel je kind niet als een prins of prinses. Het leven is hard, daar kunnen ze niet snel genoeg mee leren omgaan.

Wat een onzin. Ik behandel Jakob en Hannah alsof ze de bijzonderste kinderen ter wereld zijn. Omdat ze dat voor mij zijn en omdat ze nog vaak genoeg zullen horen en merken dat de wereld niet om hen draait. En er is niets fijner dan een veilige plek hebben in een wereld die soms heel vijandig aan kan voelen. Waar je de mooiste, slimste, leukste, liefste, grappigste bent. Waar alles wat je doet kans op succes heeft.
 

Trots

Als mijn kind mee wil doen aan een danswedstrijd of de schoolverkiezingen, juich ik. En kijken we samen wat er nodig is om ze zo’n groot mogelijke kans van slagen te geven. Natuurlijk praten we ook over hoe het zou zijn als het niet zou lukken. Daarna vertel ik ze dat ze geweldig zijn, ook als het niet goed afloopt. Ik vier hun successen met taart en slingers en verzacht de pijn van een mislukking met kussen en dekentjes. Want dat is wat kinderen nodig hebben. Hoe groot of klein ze ook zijn. Een tijdje geleden tekende ik het contract voor mijn tweede boek. Ik belde dit keer niet mijn ouders, maar mijn vriend. Die hartstikke trots op me was.

Dit artikel staat in Kek Mama 06-2018.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >