Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt.
“Mama, ik weet niet of het wat wordt met de nieuwe oppas, hoor.” “O? Waarom niet?” We hebben al een oppas, een hele leuke, maar die kan niet altijd, dus zocht ex een oppas voor erbij. Ik heb haar nog niet gezien. Ze is door de kritische keuring van mijn ex gekomen, dus ik ben zeer benieuwd wat er niet goed aan haar is. Hij is meestal erg goed in dat soort dingen.
“Nou ja, ze is zo…” Jakob zoekt naar woorden. “Ze is gewoon zo normaal.” Hij spreekt het laatste woord uit alsof het iets vies is. Normaal. Ik vind dat altijd een beetje een raar woord. Want wat is dat dan? Als je het aan honderd mensen vraagt, krijg je honderd antwoorden. Toch zijn wij het duidelijk niet. Maar waarom dan? “Omdat het bij ons best vaak een troepje is”, zegt mijn zoon. “En omdat jij er heel anders uitziet dan andere moeders”, vult mijn dochter aan. “Omdat onze kat gromt als een hondje”, zegt hij. “En omdat ik andere hersenen heb.” “Omdat we geen vlees eten.” “Omdat we geen tv hebben.”
Terwijl ik om mijn oren geslagen word met redenen waarom we niet normaal zijn, denk ik aan mijn eigen jeugd. Ook zonder tv. Liever naar een demonstratie tegen kernwapens dan naar de Efteling. Door mijn moeder gemaakte kleren en geknipte haren. Duidelijk niet normaal. Altijd anders dan de anderen. En wat vond ik dat erg. Wat had ik graag erbij gehoord, al wist ik nooit zo goed waar dat dan precies bij was.
Dat is nu wel anders. Ik ben gewoon mijn eigen groepje. Ik hoor bij mij. En bij Jakob en Hannah. Wij zijn onze eigen cool kids. En ik zou niet anders willen. Maar dat ik dat zo gezellig vind, zegt natuurlijk niets over hen. “Zouden jullie graag normaal zijn?” vraag ik voorzichtig. (Stel dat ze ja zeggen, wat moet ik doen dan? Andere ouders voor ze zoeken?) “Neeeee!” roepen ze allebei heel hard. “Wij willen lekker zo blijven. Met rare grapjes en een oppas met lange haren en glitternagellak, ook al is hij een jongen.” Opgelucht zucht ik. Ze springen boven op me. Groepsknuffel voor de cool kids.
Die avond komt er een appje van de nieuwe oppas: “Ik zie er toch vanaf.” “Gelukkig”, zucht Jakob de volgende ochtend. “Wil je dan nu gewoon weer een gekke oppas zoeken?” Dat beloof ik. Omdat ik graag wil dat mijn kinderen zich gelukkig voelen bij hun oppas. En dat is dan voor een keertje eigenlijk heel erg normaal.
Anke Laterveer (36) is schrijfster en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (7) en Hannah (6). Mail Anke op anke@kekmama.nl.
Danique Bossers (32) is CEO van mode-imperium Most Wanted en maakt de podcast Unfinished Business met verloofde Pieter Musters. Ook is Danique open over de ziekte endometriose, waar ze aan lijdt en aan geopereerd is. Ze maakte een podcastaflevering met specialist Maddy Smeets over deze slopende ziekte.
Anne-Marie en haar vriendin Laura verwachten in april hun eerste kindje en zoals veel aanstaande ouders, wilden ze graag een 3D-echo laten maken. In de ochtendshow met Mattie en Marieke deelde de zwangere nieuwslezeres haar eerste (en waarschijnlijk laatste) ervaring met de welbekende 3D-echo.
Elke moeder kent zo’n strijd. Zo’n totaal onnodige, maar toch eindeloos durende strijd met een peuter. En als je dan ook nog eens commentaar krijgt van een onbekende op straat doet dat je spreekwoordelijke emmer helemaal overlopen. Jade (30) vertelt er meer over.
Waterparels, ook wel bekend als Orbeez of water beads, zijn kleine, kleurrijke balletjes die water absorberen en in omvang toenemen. Hoewel ze populair zijn als sensorisch speelgoed, kunnen ze ook gevaarlijk zijn.
Er zijn van die vrouwen die meteen wisten: “Een dochter, dat past perfect bij mij!” Niet zo gek, want ze hadden al een zwak voor roze glitterjurkjes, vlechtkunst op topniveau en high tea’s met mini-sandwiches.
