Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder en schrijft supereerlijk en uitgesproken over wat ze meemaakt of wat haar opvalt.
Lees verder onder de advertentie
“Mama, ik weet niet of het wat wordt met de nieuwe oppas, hoor.” “O? Waarom niet?” We hebben al een oppas, een hele leuke, maar die kan niet altijd, dus zocht ex een oppas voor erbij. Ik heb haar nog niet gezien. Ze is door de kritische keuring van mijn ex gekomen, dus ik ben zeer benieuwd wat er niet goed aan haar is. Hij is meestal erg goed in dat soort dingen.
Lees verder onder de advertentie
De oppas is zo… normaal
“Nou ja, ze is zo…” Jakob zoekt naar woorden. “Ze is gewoon zo normaal.” Hij spreekt het laatste woord uit alsof het iets vies is. Normaal. Ik vind dat altijd een beetje een raar woord. Want wat is dat dan? Als je het aan honderd mensen vraagt, krijg je honderd antwoorden. Toch zijn wij het duidelijk niet. Maar waarom dan? “Omdat het bij ons best vaak een troepje is”, zegt mijn zoon. “En omdat jij er heel anders uitziet dan andere moeders”, vult mijn dochter aan. “Omdat onze kat gromt als een hondje”, zegt hij. “En omdat ik andere hersenen heb.” “Omdat we geen vlees eten.” “Omdat we geen tv hebben.”
Lees verder onder de advertentie
Wat hoorde ik er graag bij
Terwijl ik om mijn oren geslagen word met redenen waarom we niet normaal zijn, denk ik aan mijn eigen jeugd. Ook zonder tv. Liever naar een demonstratie tegen kernwapens dan naar de Efteling. Door mijn moeder gemaakte kleren en geknipte haren. Duidelijk niet normaal. Altijd anders dan de anderen. En wat vond ik dat erg. Wat had ik graag erbij gehoord, al wist ik nooit zo goed waar dat dan precies bij was.
Lees verder onder de advertentie
Onze eigen cool kids
Dat is nu wel anders. Ik ben gewoon mijn eigen groepje. Ik hoor bij mij. En bij Jakob en Hannah. Wij zijn onze eigen cool kids. En ik zou niet anders willen. Maar dat ik dat zo gezellig vind, zegt natuurlijk niets over hen. “Zouden jullie graag normaal zijn?” vraag ik voorzichtig. (Stel dat ze ja zeggen, wat moet ik doen dan? Andere ouders voor ze zoeken?) “Neeeee!” roepen ze allebei heel hard. “Wij willen lekker zo blijven. Met rare grapjes en een oppas met lange haren en glitternagellak, ook al is hij een jongen.” Opgelucht zucht ik. Ze springen boven op me. Groepsknuffel voor de cool kids.
Lees verder onder de advertentie
Gelukkig voelen bij oppas
Die avond komt er een appje van de nieuwe oppas: “Ik zie er toch vanaf.” “Gelukkig”, zucht Jakob de volgende ochtend. “Wil je dan nu gewoon weer een gekke oppas zoeken?” Dat beloof ik. Omdat ik graag wil dat mijn kinderen zich gelukkig voelen bij hun oppas. En dat is dan voor een keertje eigenlijk heel erg normaal.
Lees verder onder de advertentie
Anke Laterveer (36) is schrijfster en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (7) en Hannah (6). Mail Anke op anke@kekmama.nl.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]