Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Jakob moet een bril. Tenminste, dat denken we. Hij kan de tekst op het schoolbord vaak niet lezen, zegt hij. En omdat ik zelf min 7,5 heb en zijn vader min 3 is het geen rare gedachte dat hij wellicht ook geen al te beste ogen heeft. Maar een bril, die koop je niet zomaar. Daarvoor moet je eerst naar de opticien. Online maak ik een afspraak. Jakob kijkt mee.
“Hoe gaat dat dan daar?”
“Er is een meneer of mevrouw die met apparaatjes je ogen gaat testen.”
“Doet dat pijn?” Het klinkt bedremmeld.
“Nee hoor.”
“Weet je het zeker?”
“Heel zeker.”
In de drie weken tot de afspraak vraagt Jakob steeds vaker of het echt geen pijn zal doen. Elke keer stel ik hem gerust, maar stiekem begin ik bijna zelf te twijfelen.
En dan is het de dag van de afspraak. Omdat ik niet te veel wil stressen, vertrekken we ruim op tijd. Dat blijkt nodig, want alles gaat mis. Bussen rijden niet, parkeergarage is vol, kinderen ruzie. We racen, we rennen, en staan uiteindelijk een kwartier te vroeg in de winkel. Ik noem onze namen aan de mevrouw achter de toonbank. Ze kijkt verward. Ik zoek de mail. Zeg dat er toch echt staat dat we een afspraak hebben. Zij kijkt nog eens. En dan: “O, Jakob! Die is pas over een uur en een kwartier aan de beurt.” In alle paniek heb ik me een uur vergist. Dan maar naar de kinderboekwinkel voor een troostcadeau.
Lees ook
‘Mijn vriend is dan wel niet de vader van mijn kinderen, maar hij is wel hun Thomas’ >
De opticien is een aardige man van een jaar of zestig. Met z’n allen proppen we ons in zijn ogentesthokje. Om Jakobs zenuwen wat te bedaren maakt de man grapjes en legt hij alles uit op een toon waarvan hij denkt dat hij bij een achtjarige aan zal sluiten. Die kijkt me aan met een blik van: wat is dit voor rare man?
“Met dit apparaatje ga ik letters op de muur toveren. Die mag jij dan voorlezen.”
“Sorry hoor”, onderbreekt Jakob hem. “Dat is geen toveren, dat heet technologie.”
Een ruim uur testen we alles wat er te testen valt. En dan is daar de uitslag.
“Niet schrikken”, zegt de opticien. “Sommige kindjes vinden dit niet zo leuk, maar het is echt niet erg. Je krijgt een bril.”
Jakob lacht breed. “Een bril, mam! Gaaf hè? En het was helemaal niet eng. Zei ik toch?”
Het is maar goed dat hij zonder bril mijn blik niet kan zien.
Dit artikel staat in Kek Mama 04-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
