Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
“Hallo allemaal en welkom bij mijn vlog. Vandaag ga ik jullie laten zien hoe ik woon en met wie ik dat doe. Kijk allemaal, dit is mijn moeder!”
Met slaaphaar en dikke ogen kijk ik in de roze camera die Hannah vasthoudt. Ik maak vrijwel nooit selfies en sta zelden op foto’s, deze aandacht is dus niet erg welkom. Bovendien hebben we duidelijke afspraken over het maken van foto’s en filmpjes: altijd eerst vragen en altijd met kleren aan.
“Han, ik heb hier even helemaal geen zin in. Hou eens op.”
“Maar ik vlóg!” klinkt het verongelijkt. En dan, in de camera: “Mijn moeder heeft niet zoveel zin in deze vlog, zien jullie?”
Nu ben ik het zat.
“Hannah, leg die camera weg. We hebben hier afspraken over.”
“Maar mama, dit mag!”
“Nee, waarom zou dat mogen?”
“Omdat hij niet aanstaat natuurlijk!”
Natuurlijk. Mijn dochter maakt vlogs zonder de camera aan te zetten.
Nou hoor ik wel vaker kunstenaars zeggen dat ze hun werk alleen voor zichzelf maken, maar dit gaat wel heel ver.
“Maar… als je niet filmt, waarom doe je dit dan?”
“Voor mijn kijkers natuurlijk.”
Ik knipper nog eens met mijn ogen. Het is te vroeg voor dit soort dingen.
“Hoe kun je kijkers hebben als je niet filmt of het online zet?”
Daar moet ze even over denken.
“Ik wist niet dat dat moest”, zegt ze dan bedremmeld.
“Vloggen is veel werk”, leg ik belerend uit. “Je moet een script maken, het opnemen, knippen en plakken en dan alles online zetten. En als je al die dingen hebt gedaan, is het maar hopen dat er iemand kijkt.”
Ik vraag me meteen af of het nou nodig is de realiteit op die manier in haar gezicht te zwaaien. Een gezicht dat steeds droeviger gaat kijken.
“Maar ik wil het zo graag.”
Dat snap ik en dus slaan we die middag aan het vloggen. Als professionals doorlopen we alle stappen tot, nou ja, halverwege het script.
“Vloggen is echt saai”, zucht ze bozig.
“Klopt.” Het klinkt gelukkig minder triomfantelijk in het echt dan in mijn hoofd.
Die avond staat ze onder de douche. Door de badkamerdeur hoor ik haar zeggen: “En hier is de shampoo en dit is mijn handdoek.”
Geschrokken storm ik de badkamer binnen. Verbaasd kijkt ze me aan.
Er is geen camera te zien.
“Wat doe je?” vraag ik.
“Vloggen”, zegt ze. “Maar dan leuk. Gewoon in mijn hoofd.”
Dit artikel staat in Kek Mama 13-2017.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
