Anke Laterveer is schrijfster. Ze woont samen met Thomas en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (9) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Ze houden niet zo van buitenspelen, die kinderen van mij. Ze doen het wel af en toe, maar eigenlijk alleen als ik aandring of er een vriendje over de vloer komt dat naar buiten wil. Nu hebben ze ook wel pech, want we wonen in een buurt zonder kinderen. Alleen lieve oude mensen, wat studenten en een aantal kinderloze stellen. In de wijde omtrek geen leeftijdsgenootjes te bekennen. Niet echt gezellig.
Wat er wel veel is, is groen. Rondom ons zijn volop parken, plantsoenen en speelplaatsen. Achter ons huis een groot grasveld met bosjes eromheen, een soort open binnentuin tussen de appartementencomplexen. In een van die bosjes zit een hut. Van buitenaf kun je hem niet zien, maar als je door het gebladerte waadt, sta je ineens op een open plek met een dak van takken en om je heen muren van groen.
Wildenthousiast zijn ze als ze de plek ontdekken. Ze slepen er van alles heen. Een oude stoel, een bakje soepstengels, een bord en wat bestek. Ze besluiten er te gaan wonen. Af en toe dan, want slapen doen ze toch liever bij mij. Zo nu en dan steken ze hun hand door het dak en zwaaien ze. Vanaf het balkon zwaai ik terug.
Lees ook
‘Ik probeer mijn kinderen meer naar buiten te krijgen’ >
Op een dag zijn ze in hun hut. De stoel is weg. De soepstengels zijn in de aarde getrapt en op de plek van het bord en het bestek liggen twee grote zakmessen. Ontzet komen ze naar binnen en laten de messen zien. Nee, ze weten niet wat er gebeurd is. En ja, ze vinden de messen best eng. Op mijn verzoek brengen ze de messen terug. Bij de hut staan drie jongens. Het zijn geen aardige jongens. Ze zijn oud (“Echt wel elf of zo!”) en boos. Ze vragen naar hun messen. Jakob en Hannah rennen naar huis. Messen nog in hun zak. Mooi dat die niet meer naar buiten gaan.
Vanaf de vensterbank gluren de kinderen naar de hut en de nieuwe bewoners. Zachtjes mopperend en grommend als een kat die naar de vogels op het balkon kijkt. “Kun jij er niet wat van zeggen?” vraagt Jakob. “Nee”, antwoord ik. “Het is jullie hut, ik vind dat jullie het zelf op moeten lossen.” Hij zucht. “Laat maar dan.”
Ineens springt Hannah van de bank, rent naar de gang en begint haar schoenen en jas aan te trekken. “Wat ga je doen?” vraag ik. “Praten,” gromt ze.
Tien minuten later is ze terug. “Ik heb afgesproken dat zij hun messen terugkrijgen en we voortaan de hut delen.” Buitenspelen. Zo doe je dat dus.
Dit artikel staat in Kek Mama 08-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
