Anke Laterveer is single moeder van Jakob (8) en Hannah (7). In Kek Mama schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt.
Soms denk ik: was ik maar nooit aan kinderen begonnen. Ik denk dat heel zachtjes, bijna fluisterend. Want zoiets zeg je niet hardop. Er zijn mensen die dolgraag kinderen willen en ze niet kunnen krijgen. Ik kreeg er zonder veel gedoe zomaar twee. Dus het is een heel ondankbare gedachte. Niet eentje die ik alleen heb, trouwens. Er is zelfs een Facebook-groep van ouders met spijt. ‘I regret having children’ heet die en mensen delen er hun verhalen. Ze hebben ineens bijna geen vrije tijd meer. Ze willen niet naar een heet zwembad of een speelparadijs, maar naar de kroeg. Hun kind schreeuwt zo. Hun relatie lijdt eronder. Hun kinderen zijn niet geworden zoals ze hadden gehoopt. Er zijn duizend redenen voor spijt.
Maar niemand zegt: “Ik vind mijn kinderen heel leuk, maar mezelf niet.” Want dat is hoe het voor mij is. Ik heb kinderen, maar ben ik wel een moeder? Ik voel me niet zo. Terwijl mijn vriendinnen vroeger droomden van een groot gezin, moest ik er niet aan denken. Zelfs toen ik een lange relatie kreeg, leek het me niet zo nodig. Tot ik ineens een enorme kinderwens voelde. Bijna groter dan ikzelf. Mijn man had die ook. We wisten het zo zeker, ineens.
Maar samen met die wens kwam de onzekerheid. Ik moest denken aan mijn jeugd en hoe eenzaam ik toen was. Dat ik nooit wist hoe de sfeer thuis zou zijn en dat dat heel onveilig voelde. Dat wilde ik niet voor mijn kinderen. Ik wilde stabiele ouders, die leuk waren samen en vrolijk en energiek. We spraken er lang over, mijn man en ik. En we besloten: wij kunnen dit.
Nu, een paar jaar later, zijn we gescheiden. Ik ben lang niet altijd zo stabiel als ik zou willen. Soms haalt mijn verleden me in en ben ik hele dagen moe en down. Dan gaan we niet rennen in het park, maar hangen we wat meer op de bank. Dekentje over ons heen. Fijne film aan of een muziekje. We maken de wereld kleiner dan ik voor mijn kinderen zou willen.
Dat zijn de momenten waarop ik denk: was ik hier maar nooit aan begonnen. Zoals nu. Jakob leest zittend op mijn voeten een Duckje en Hannah kijkt vanaf mijn schoot iets op haar tablet. Onhoorbaar fluister ik: “Sorry. Ik gun jullie zo veel meer dan dit.” Dan veert mijn dochter op, vlijt haar hoofd tegen mijn buik en zegt: “Gezellig dit hè, mama?” Mijn zoon duikt daar weer bovenop en smoort een langgerekte ‘jaaaaa’ in onze groepsknuffel. En ik? Ik denk: misschien was het uiteindelijk toch niet zo’n slecht idee.
Dit artikel staat in Kek Mama 01-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
