Column Mariëtte: ‘Op autovakantie met kinderen: hoe dééd mijn moeder dat?!’

Mariette Middelbeek

3 augustus, 2017 - 14:38

Leestijd: 4 minuten

We waren lijstjes aan het maken. Want we gingen over anderhalve week op vakantie met de kinderen en of we er überhaupt in slaagden om met twee kinderen en bagage voor een voetbalelftal te vertrekken, hing allemaal af van lijstjes. Ik schreef op ‘iPad prepareren met offline YouTube-app’, (op het lijstjes ’to do’, sectie ‘de reis’ want als er geen structuur in de lijstjes zit, word ik bloednerveus). Sowieso word ik bloednerveus van het idee dat we twaalfhonderd lange kilometers moeten afleggen met een peuter die bij een ritje naar de plaatselijke ijssalon al aan zijn taks zit en dus besloot ik: entertainment is alles. Zoet houden moet ik hem, en dan komt alles goed.

482 keer van YouTube-filmpje switchen

Ik moest dus een of andere app downloaden die ervoor gaat zorgen dat Casper ook na het passeren van de grens – en het opmaken van mijn databundel – niet tot aan onze Zuid-Franse vakantiebestemming op volle kracht schreeuwend zijn ongenoegen laat blijken over het feit dat hij niet non-stop zijn favoriete bezigheid kan uitvoeren: binnen drie minuten 482 keer van YouTube-filmpje switchen, met een minimum van achttien verschillende varianten van ‘The Wheels on The Bus’. Hij houdt ook heus wel van boekjes lezen en spelen met plastic vrachtwagens, en we hebben zijn favoriete Duplo-graafmachine al verstopt zodat die onderweg weer een beetje nieuwig zal zijn (we hopen op minstens vijftien minuten lol), maar ik ken hem langer dan vandaag. Dus installeerde ik niet alleen die app, maar shopte ook het internet leeg want hoe meer nieuw speelgoed – bij voorkeur voorzien van veel licht- en geluidseffecten – hoe groter de kans van slagen.

Bandjes van Bert en Ernie

Ergens tijdens mijn regel- en shopwoede dacht ik aan vroeger. Ik stelde mezelf de vraag die ik tegenwoordig wel vaker stel: hoe dééd mijn moeder dat? Want als de jaarlijkse zomervakantie aanbrak overbrugden ook de Middelbeekjes in een oude CX de lange kilometers naar Frankrijk. We hadden geen iPad en ook geen schreeuwerig speelgoed, maar toch herinner ik mij niet dat mijn zus en ik dagenlang zaten te huilen op de achterbank dan wel elkaar tot moes sloegen. Ik herinner mij wel de cassetterecorder die tussen ons in stond en waarop wij urenlang bandjes van Bert en Ernie luisterden. Later verdween de recorder en kwam de walkman en toen werd de reis zo leuk dat ik het altijd bijna jammer vond als we er waren. Meestal had ik tegen die tijd al 61 keer hetzelfde – zelf samengestelde – cassettebandje geluisterd, maar dat deerde niet. Mochten we ons al eens vervelen, dan deden we iets kneuterigs als ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’ of rode auto’s tellen en de rondweg van Parijs was ook immer goed voor minimaal twee uur vermaak, want het was altijd weer spannend of we de juiste afslag namen (wat nooit gebeurde). Bovendien moesten we daar onze gordels om.

Walkman

Nu wil ik niet beweren dat vroeger alles beter was of zoiets, maar toch dacht ik: misschien overdrijf ik een beetje. Met mijn speciale filmpjes-app. En al dat speelgoed. Misschien is naar buiten kijken en Bert en Ernie luisteren iets wat je gewoon moet leren en misschien doe ik mijn kind wel helemaal geen plezier met het invullen van elke seconde van de reis. Misschien moet ik het wat meer loslaten en erop vertrouwen dat Casper het wel zal overleven als hij een tijdje gewoon uit het raam moet kijken. 

Ik denk dat ik mijn oude walkman ga zoeken. Ik heb vast nog wel ergens een Bert en Ernie bandje. En als het hele plan niet werkt, hoop ik dat hij lekker hard kan, zodat ik het geschreeuw op de achterbank in elk geval zelf niet hoef te horen.

Mariëtte Middelbeek (34) is schrijver, chef redactie van Kek Mama en moeder van zoon Casper (3) en dochter Nora (1). Geregeld schrijft ze over wat haar bezighoudt. Deze column verscheen vorig jaar.