Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: niet uitgenodigd worden op een partijtje.
Ik had mijn mooiste kleren aan. Mijn nieuwe Levi’s 501, een strak shirtje, All Stars. Op school glimlachte ik naar haar. ‘Tot straks, hè’, seinden mijn ogen. Maar ze keek langs me heen. Toen ze een week daarvoor nonchalant aan me vroeg of ik eventueel op haar verjaardag wilde komen, kon ik alleen maar knikken. Ik was dertien en schuchter. Zij had al borsten en wist hoe je moest tongen. Lyrisch kwam ik thuis. Eindelijk hoorde ik erbij, ik mocht met het coole groepje meedoen.
Maar de week vorderde en ze zei er niets meer over. Ik durfde ook niks te zeggen en wachtte af. Geen teken, geen informatie, geen blik van verstandhouding. Op de dag van het feestje had ik me vast gekleed voor de gelegenheid, maar na school liep ik met gekromde schouders naar huis. Mijn moeder was verbaasd en riep: “Het begint vast later. Bel haar maar even wanneer je kunt komen.” “De hoorn zweette tegen mijn handpalm toen ik haar aan de lijn kreeg. “Feestje? Jij?”, klonk het hoog. “Nou, dat was geen definitieve uitnodiging, hoor. Sorry, het is al bezig. Tot morgen.” Nog zie ik me staan, frunnikend aan het merkje van mijn Levi’s. Ik haalde diep adem om de bal in mijn binnenste niet te voelen. En vooral om niet te moeten huilen. Omdat ik zeker wist: ik zou nooit ergens bij horen. Toen mijn moeder vroeg hoe het nou zat, bromde ik puberiaans: “O, dat feestje is afgelast.” Nooit sprak ik er meer over.
En nu komt Miró deze week thuis. Een vriendje was jarig, het jongetje met wie hij al sinds de kleuterschool optrekt. Ik vraag wat hij heeft uitgedeeld, en wat hij voor cadeautje wilde hebben. Miró haalt zijn schouders op. “O, dat feestje is al geweest.” En daar is het weer. Die bal achter mijn ribben. Dat gevoel van de aarde te vallen, nergens bij te horen. Maar ik wil het hem niet laten zien. Mijn pijn is de zijne niet en iedereen moet leren omgaan met de grilligheid van vriendschappen. Ik aai hem door zijn haar en vraag voorzichtig: “Vind je het erg, dat je niet was uitgenodigd?” Hij schudt zijn hoofd. “Neuh. Volgende week heb ik een ander feestje. Veel vetter. Er komt een echte tarantula!” En weg is hij, de bal aan zijn voeten gekleefd. Ik hoop zo dat hij het meent.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Het ging onlangs viral op TikTok: een extreme traktatie dat meer iets weg had van een kerstpakket. Vera maakte dat ook mee. Na een partijtje kwam haar dochter thuis met een mand vol goodies.
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Wie K3 zegt, denkt aan vrolijke liedjes, kleurrijke outfits en een flinke dosis nostalgie. Maar in het RTL-programma Renze op Zondag werd aan de talkshowtafel een verrassend geheim onthuld door Miquel Wiels, de tekstschrijver van K3. In het liedje Kuma Hé zit namelijk een spicy boodschap verscholen.
