Je mag het natuurlijk niet zeggen, want als moeder hoor je alle leden van het kinderras enig, dolletjes en beresnoezig te vinden, maar ik ga hier eens eerlijk wezen: ik vind niet alle kinderen leuk.
Ik zal het uiteraard nooit laten merken, ik roep bij iedere speelafspraak stralend dat mi casa su casa is, ik deel perenijsjes uit, tover de klei tevoorschijn, ben bereid de kinderen met schmink te transformeren tot tijger dan wel piraat (“Mag ik ook een tatoeage van een oogbal?” “Tuurlijk, joh.”) en ik zet een lekker muziekje op, hoewel het met het laatste altijd oppassen geblazen is dat Lil’ Kleine niet per ongeluk in de Spotify-playlist staat want anders gaat zo’n keurig vriendje in zijn brave spencertje thuis natuurlijk luidkeels blèren: “Ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt. Ik heb 1, 2, 3, 4 bitches in huis en me pupillen ja die liggen eruit want ik heb 1, 2, 3, 4 pillen gebruikt”, en dat maakt ook zo’n rare indruk.
Ach, doorgaans vind ik het enig, kindergrut over de vloer. Er is echter één uitzondering: Het Puriteintje. Iedere keer als Het Puriteintje komt spelen weet hij me namelijk op mijn tekortkomingen te wijzen. Na binnenkomst, als ik net “Welkom! Welkom!” heb geroepen, bromt Het Puriteintje: “Bij ons thuis gooien we de jassen niet op de grond.” Ik lach iets te hoog dat wij dat normaal ook noooooooit doen en serveer de kinderen een lekkere druiptosti. Het Puriteintje haalt zijn neusje op. “Ik eet alleen tosti met magere kaas.” Ik dep het vet met een servetje weg, en prent me in dat ik vriendelijk moet blijven. Ik roep: “Het is woensdagmiddag, laten we bioscoopje spelen!”, doe de gordijnen dicht en positioneer de jongetjes voor de tv met een fijne tekenfilm. “Wij kijken thuis geen tv overdag.” Ik had het kunnen weten. Bloednerveus word ik van dat kind, ik heb het gevoel dat ik voortdurend zak voor het verantwoorde moederexamen.
Maar net luisterde ik op het schoolplein een gesprek af tussen Miró en Het Puriteintje. Ze overlegden waar ze wilden spelen. Ik hoopte enorm dat ze naar hem zouden gaan, tot ik Het Puriteintje dat ene zinnetje hoorde zeggen. “Aaaaaah… kunnen we bij jou? Het is bij jullie altijd zo… gezellig.”
Nu sta ik volvette tosti’s te bakken voor Het Puriteintje, want ik heb me natuurlijk ernstig in hem vergist. Het is een schat van een kind.
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
