Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Het nadert: ons hoogseizoen. Nee, niet wat betreft werkdrukte of vakantiebedrijvigheid. Onze piek bedraagt slechts een paar weken per jaar, maar het is me een drukte van jewelste. Tussen de verjaardagen van de jongens zit namelijk maar drie weken. Sterker, ik was bij allebei op dezelfde datum uitgerekend (waardoor het lijkt of wij alleen in januari neuken – quod non).
Gelukkig kwam Miró drie weken te vroeg, vandaar dat er geen overlap is. Althans geen totale overlap, want twee verjaardagen op elkaar betekent twee keer traktaties bedenken, uitnodigingen macrameeën, feestjes en twee keer een hyperdepiep jongetje dat dagenlang het aantal uren telt tot de grote dag aanbreekt.
Met name het feestjesgedeelte houdt me wakker. Dat was trouwens vroeger al zo. Mijn ouders deden doorgaans niet zoveel aan verjaardagen en omdat ik tóch een partijtje wilde, organiseerde ik het zelf. Ik maakte uitnodigingen, verzon spelletjes, kocht snoepjes, het was een militaire operatie. Ik denk dat mijn moeder nooit enig idee heeft gehad hoe druk ik ermee was.
Nu ben ik er weer druk mee. Toen de jongens nog heel klein waren, kwamen we nog weg met een voorstelling in een snoezig kindertheatertje, maar al gauw waren ze de ridder- en superheldenfase ontgroeid en moest er iets op het program staan wat ‘cool’, ‘dope’ en ‘gruwelijk’ was, waarbij je gruwelijk als compliment schijnt te moeten opvatten.
Lees ook
Zo organiseer je een kinderfeestje in 12 stappen >
Ieder jaar is het getob. Zo gingen we eens glow-in-the-darkbowlen. ‘Volledig begeleid!’ stond er enthousiast op de site. Maar in de praktijk bleek die begeleiding te bestaan uit een hangjongere achter een loket die lamlendig een baan aanwees. Waarna François en ik twaalf hysterisch hupsende, niet veterstrikkende jongetjes van schoeisel dienden te voorzien en intussen probeerden te voorkomen dat die koters hun teentjes braken onder het gewicht van een veel te zware uit glibberhandjes stuiterende bowlingbal.
Vorig jaar gingen we naar een trampolinepark. Dat leek reuze relaxed, tot een kennis die hetzelfde had gedaan me vertelde dat een van de vriendinnetjes van haar zoon een beetje lullig terecht was gekomen: hallo gebroken been. Feestje voorbij. Met klotsoksels heb ik de kindermeute goddank heel weten te houden.
Dit jaar staan er grafftifeestjes op het program. Ik mag de kinderen dumpen in een loods waar ze van alles kunnen onderkliederen. ‘Volledig begeleid!’ Ik houd mijn hart vast. En zet alvast een biertje koud voor als het hoogseizoen voorbij is. Want dan is het gruwelijk mamatijd.
Deze column staat in Kek Mama 11-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
