Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Moeder van Róman, ik wil even vertellen dat Róman en ik sinds gisteren gescheiden zijn.”
Het is vroeg in de ochtend en tegenover me staat het meisje met wie Róman verkering heeft. Had, moet ik zeggen. Het huwelijk heeft maar liefst drie dagen geduurd.
Kinderen hebben een merkwaardig veranderlijke visie op relaties. De eerste jaren klauwen ze zich vast aan de ouders. Strontvermoeiend was het soms, zo’n kind dat zich als een klimaapje rond mijn been klemde. “Mama mag niet weg!” Maar ik kan niet ontkennen dat ik het ook gezellig vond.
Niet zo vreemd, aangezien eenkennigheid mij nooit echt verlaten heeft. Ik ben ruim twintig jaar met dezelfde meneer, ken veel van mijn vrienden minstens zo lang, werk al decennialang bij hetzelfde bedrijf (de BV Schlikker Vooruit), kortom: ik ben een plakkerd.
Miró ook. Die hecht zich het liefst aan een mannetje dat hij ‘mijn allerbeste vriend’ noemt om vervolgens geregeld het deksel op zijn neus te krijgen wanneer dat vriendje besluit met iemand anders te gaan spelen. Róman zit anders in elkaar. En hij is niet alleen. Zijn hele klas doet wat betreft trouw en ontrouw sterk denken aan parenclub Hoplakee waar de buurman het het ene moment vrolijk aanlegt met Annie van de jassen om een halfuur later innig verstrengeld met bardame Sjaan te liggen foezelefozen.
Lees ook
Juf Marijke over het kind dat verliefd is >
Het meisje met wie Róman verkeerde was echter een meerweken-projectje. Eerst moest hij haar interesse wekken (dat deed hij door zich veelvuldig dramatisch voor haar voeten op de grond te laten kletteren), vervolgens diende ze te worden losgeweekt van een van zijn vriendjes (in liefde en oorlog is alles geoorloofd), ten slotte vroeg hij om haar hand, iets wat ze professioneel drie keer weigerde om uiteindelijk overstag te gaan.
En nu is het uit. “Hoe kan dat nou?” vraag ik hem ’s avonds. Er volgt een moeilijk verhaal over een vriendje dat wilde mee spelen, het vriendinnetje dat dat niet goed vond en Róman die het voor het jongetje opnam door haar pop woedend op de grond te smijten. “Dat vinden meisjes misschien niet zo leuk”, zeg ik zo pedagogisch verantwoord mogelijk. Hij haalt zijn schouders op. “Ik hoef geen verkering meer.” “Oh?” vraag ik verbaasd vanwege zijn amoureuze volharding van de afgelopen weken.
“Ik heb jou toch”, klinkt het simpel.
En zo is het. Sommige stellen gaan nooit uit elkaar.
Deze column staat in het Kek Mama 05-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
