Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Anke Laterveer is schrijfster. Ze woont samen met Thomas en deelt met haar ex-man de zorg voor hun kinderen Jakob (9) en Hannah (8). Deze column over Sinterklaas schreef ze al eerder voor Kek Mama.
‘Wat is er allemaal nog meer niet waar dan?’ roept mijn dochter woedend, waarna ze met haar handen over haar oren in de keuken gaat staan. ‘Jij bent echt de stomste rotmama van de hele wereld. Je LOOG tegen ons!’
Mijn zoon, daarentegen, is nogal opgelucht.
‘Dus Sinterklaas hoeft niet in zijn eentje langs al die huizen? En hij komt dus ook niet zomaar bij ons binnen in de nacht?’
‘Nee, lieverd. Dat doet-ie niet.’
Daar heeft-ie nogal een goede reden voor ook. Hij bestaat namelijk niet. Sinterklaas is een acteur, je ouders kopen de cadeautjes en alle grote mensen hebben tegen je gelogen. Sorry joh.
‘Oké, dus het is een soort toneelstuk?’ probeert mijn zoon het te begrijpen.
‘Ja,’ beaam ik opgelucht.
‘Wat is er nog meer een toneelstuk dan?’ hoor ik uit de keuken. ‘Dan bestaat de kerstman zeker ook niet!’
‘Ehm nee, die ook niet.’
Ik hoor een grom uit de keuken.
‘Ik weet zeker dat hij wel bestaat, want papa heeft hem gezien.’
‘Nee, liefje, dat zei papa wel, maar dat hoorde bij het spel.’
‘En opa en oma dan? Weten die wel dat Sinterklaas niet bestaat?’
‘Ja, lief, die weten dat ook.’
‘Aaaaaaarrrggg!’
Arm kind.
‘Krijg ik nu ook geen cadeautjes meer? Of moet ik die van mijn zakgeld gaan betalen?’ wil Jakob weten.
‘Je krijgt gewoon cadeautjes. Papa en mama gaan die kopen. Opa en oma kopen ook iets. Jij hoeft niets te kopen. Geen zorgen.’
‘Mooi,’ zegt hij tevreden en loopt weg.
Hannah staat nog een tijdje in de keuken boos naar de crackers te grommen, maar Jakob is alweer over tot de orde van de dag, die speelt met Lego op zijn kamer.
Drie weken later zijn ze helemaal aan het idee gewend. Ze hebben het er met bijna alle volwassenen die ze kennen over gehad. Ze hebben gedaan alsof ze het altijd al wisten, want ze zijn heus niet dom ofzo hoor, duh. Daarna hebben ze bedacht dat het nogal gaaf is dat zij zo’n groot grotenmensengeheim kennen en de meeste van hun vriendjes nog niet.
En dan is de intocht op tv. ‘Dat hoef ik niet te zien, want het is toch nep,’ zegt Jakob. Hannah gaat ook liever iets anders doen. Kort daarna zitten ze toch gebiologeerd te kijken.
‘Mama?’ klinkt het na een tijdje. ‘Mogen we vanavond onze schoen zetten of moet jij eerst nog naar de winkel?’
Fuck. Een uur later staan we in de supermarkt.
‘Wij gaan wel even bij de tijdschriften kijken, mama. Dan kun jij iets kiezen.’
‘Goed,’ mompel ik. Elke andere moeder heeft natuurlijk allang alles in huis, denk ik beschaamd.
Lees ook
Zo zorg jij voor het ideale Sint-verlanglijstje >
Die avond zetten we schoenen en zingen we liedjes.
‘Voor wie zingen we nu eigenlijk?’
Weet ik veel. ‘Ssssht. Doorzingen,’ zeg ik maar. Ze doen het.
Om drie uur in de nacht voel ik iemand aan mijn haar trekken. ‘Mama, ik zie dat er nog geen cadeautje in onze schoen zit. Ik denk dat je het vergeten bent, dus ik dacht: ik maak je even wakker.’
‘Wat lief schatje, ik was het inderdaad vergeten. Wat dom van mij. Ga maar lekker slapen.’
Daar gaat ze weer. Met haar blote voetjes en haar slaaphaar.
En daar sta ik. Om drie uur in de nacht twee in de haast gekochte puzzelboekjes in aluminiumfolie in te pakken, want pakpapier ben ik natuurlijk ook vergeten. Deed Sinterklaas dit nog maar, denk ik. Dat was tenminste makkelijk.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >