Beeld: Getty Images
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: juf Aaf (23) gaat met de tram naar de schooltuin aan de rand van de stad met groep 7.
Dinsdagochtend. Ik sta met mijn klas van dertig kinderen bij de tramhalte van lijn 14 in de buurt van onze school. We zijn op weg naar de schooltuin aan de rand van onze grote stad. Ik kom vers van de pedagogische academie, dus ik vind het spannend.
Eenmaal in de tuin schoffelen de leerlingen dat het een lieve lust is. Nadat iedereen zijn broodtrommeltje heeft leeggegeten boemelen we terug naar het hart van de stad, waar onze school ligt. De tram is vol, dus mijn kinderen zitten verspreid. Bij de halte waar we zijn ingestapt, roep ik: “Jongens, we zijn er!” en stap naar buiten met de klas. Tenminste, dat denk ik. Als ik me omdraai, zie ik dat een stuk of acht kinderen zijn blijven zitten. Ze zwaaien naar me. De tramdeuren zijn dicht, de tram rijdt weg. Ik kijk hem met open mond na.
Eenmaal bij mijn positieven commandeer ik de andere kinderen: “Jongens, we gaan achter ze aan. Snel lopen allemaal.” We hebben uitzicht op de volgende tramhalte. In gestrekte pas marcheren we daarheen. Ik hoop vurig dat mijn verloren schapen daar uitstappen en niet de hele stad gaan doorkruisen in lijn 14. Goddank zie ik ze inderdaad tevoorschijn komen. Ik stuur hen een telepathische boodschap: “Wacht met oversteken tot ik er ben!” Maar ik zie machteloos toe hoe ze de drukke verkeersweg oversteken. Goddank over het zebrapad. Vervolgens lopen ze richting de school.
“Ik zie machteloos toe hoe ze de drukke verkeersweg oversteken”
Daar zwenk ik nu ook met mijn troepje heen. Eenmaal gearriveerd tref ik de kinderen op het plein aan. Met een boze directeur, Guido, die hen blijkbaar vanuit zijn kamer heeft zien arriveren. “Kom jij na de les even naar me toe?” zegt hij dreigend.
Terug in de klas vraag ik de negen kinderen waarom ze niet uitstapten waar we op de heenweg waren ingestapt. Benny zegt: “Juf, die volgende halte is ietsje dichter bij school. Ik stap met mijn moeder altijd daar uit als ze me naar school brengt. Dat zei ik tegen de andere kinderen.”
Lees ook – Met je kind in het OV: waar moet je op letten? >
Na school vervoeg ik me bij Guido. “Hoe kun je nou negen kinderen kwijt zijn?” zegt hij. “Had je ze niet van tevoren gezegd bij welke halte ze er uit moesten?” “Nee”, zeg ik. “Ik dacht dat ze het wisten.” Guido zegt dat hij de ouders van de kinderen gaat bellen om het uit te leggen. Tot mijn eigen irritatie begin ik zachtjes te huilen. Van de schrik. Guido geeft me een schouderklopje.
“Ik durf niet meer naar de tuinen”, snik ik.
“Niks ervan”, zegt Guido. “Je moet meteen weer in het zadel, anders durf je nooit meer paard te rijden. Maar misschien kun je de volgende keer beter een ouder meenemen.”
Als ik naar de deur loop hoor ik een klein hikje achter me. Ik draai me om en zie dat Guido de slappe lach probeert te onderdrukken. Het is zo aanstekelijk dat ik mee begin te lachen. Ik voel weer tranen over mijn wangen biggelen. Maar nu zijn het tranen van opluchting.
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.