Beeld: Shutterstock
Van de ene op de andere dag voor het kind van een ander zorgen. Deze vrouwen deden het. En nog top ook.
Danielle en Maarten zorgen voor het zoontje van Maartens neef. Bram kwam bij hen wonen toen hij net een jaar was.
“Ik was blij toen Bram bij ons kwam wonen, maar het was een ingewikkelde blijdschap. Maarten en ik hebben jarenlang tevergeefs geprobeerd zelf een kind te krijgen en die teleurstelling had ik nog niet verwerkt. Toen Bram aan ons werd toegewezen, merkte ik dat mijn oergevoel direct weer werd aangewakkerd. Eindelijk kon ik eraan toegeven.
Brams ouders konden door allerlei problemen niet voor hem zorgen, maar wilden hem wel graag bij familie hebben. Wij waren de beste kandidaten. Ik vond het best eng: zou dat kleine jongetje zich wel aan ons kunnen hechten? Hoe voelt dat dan, als het niet je eigen kind is? Zou ik wel een goede moeder voor hem zijn? Maar goed, we gingen ervoor en een week voor zijn komst stapten Maarten en ik als een stel opgewonden jonge ouders de Prénatal binnen. We riepen vrolijk: ‘Hallo, wij nemen alles mee!’ De verkoopster keek echt stomverbaasd.
Bram werd door zijn begeleider gebracht. Ik kreeg een briefje in mijn handen gedrukt waarop stond wat hij moest eten en drinken. ‘En hij slaapt slecht’, werd er nog snel bij verteld. Dat was het. Echt heel raar, zoals dat ging. Ik was nerveus en durfde hem die eerste paar uur geen seconde alleen te laten. Ik vroeg me ook steeds af of hij het wel leuk bij ons vond. Maar het ging best goed – als ik met hem speelde moest hij zelfs af en toe lachen. We moesten wennen aan elkaar, maar het ging ook wel natuurlijk. Hij was zelfs relaxter dan ik, alsof hij aanvoelde dat dit zijn veilige, nieuwe thuis was.
Toen ik hem die eerste avond naar bed bracht, viel hij in een diepe, tevreden slaap. Ik kon het haast niet geloven, ging elk halfuur kijken of het wel goed ging. Dat hij de hele nacht doorsliep bevestigde voor mij dat we de goede beslissing hadden genomen.
Bram is inmiddels een jaar bij ons en het gaat prima. We houden zoveel van hem. Alleen, mijn verantwoordelijkheidsgevoel zit me soms in de weg. Toen hij bij ons kwam wonen, stopte ik met werken om hem alle aandacht te geven die hij nodig had. Ik merk nu dat ik graag weer aan de slag wil, maar moet er niet aan denken hem naar de crèche te brengen. Het voelt zo egoïstisch. Loslaten is wel een dingetje. Laatst heeft hij voor het eerst bij mijn ouders gelogeerd. Ik kreeg een brok in mijn keel toen ik hem achter het raam zag staan zwaaien. Het is natuurlijk heel normaal dat een kind bij opa en oma logeert, misschien maakte me dat wel zo emotioneel. Dat we op dat moment een normaal gezin waren.”
Marit en Sven zorgen voor het dochtertje van Marits neef. Julia was pas acht weken oud toen ze naar hen verhuisde.
“Ik kreeg een compleet gestreste baby in mijn armen. Julia’s ogen stonden wijd open, ze huilde, ik kon de spanning in haar lichaam voelen. Mijn oerinstinct reageerde direct. Ik hield haar heel dicht tegen me aan, alsof ik haar wilde laten weten: bij ons ben je geborgen. Na een paar dagen durfde ze zich aan mijn warmte over te geven en werd het huilen minder.
Julia is de eerste weken van haar leven aan haar lot overgelaten. Het brak mijn hart: zo’n klein meisje met zo’n groot trauma. Hoe kun je nou niet reageren als een pasgeboren baby huilt? Het voelde ook oneerlijk. Mijn man en ik hebben jarenlang geprobeerd een kind te krijgen; Julia’s ouders hadden haar ondoordacht gekregen en niet voor hun kind gezorgd. Ik was niet trots op die gedachte hoor, want mijn neef en zijn vrouw hebben psychische problemen waar ze niks aan kunnen doen.
Ik heb Julia vooral veel liefde en aandacht gegeven: kom maar hier, hier is het veilig. Ik wil zo graag dat ze gelukkig is bij ons. Medelijden heb ik natuurlijk ook. Ik zal nooit dat ene stukje voor haar kunnen oplossen – dat ze niet bij haar eigen ouders woont. Haar voogd van Jeugdzorg beslist over haar en niet ik, best vreemd vind ik dat. Ik ben nota bene de persoon die Julia het beste kent.
Julia moet elke drie weken een dag naar haar ouders. Ik snap dat het goed is dat ze contact met hen heeft, maar het is heel heftig. Na elk bezoek moet ze emotioneel een paar dagen bijkomen. Dan zit ik met een kind dat opnieuw haar draai moet vinden. Ik zie wat het met haar doet, maar mijn mening telt niet. Op papier ben ik niet haar moeder, terwijl het wel zo voelt. Dat doet pijn.”
Lees ook
Deze gezinnen vieren elk jaar de adoptiedag van hun kind >
Carina is single en zorgt voor Jorik, de zoon van haar overleden broer.
“Mijn broer zou het ook mij voor doen, denk ik als de hele situatie me te veel wordt. Hij is dood en wij moeten zorgen dat het goed komt met Jorik. Mijn broer had grote psychische problemen. Op een avond is er iets bij hem geknapt en heeft hij zelfmoord gepleegd. Zijn vrouw kon niet voor Jorik zorgen, hoezeer de hele familie haar ook probeerde te helpen. Ik vond het vanzelfsprekend dat ik mijn neefje in huis zou nemen, maar makkelijk was het niet. Ik was nog zo verdrietig om mijn broer.
Door alle problemen met zijn vader heeft Jorik veel nare dingen meegemaakt. Je merkt dat ook aan hem. Hij heeft veel ruimte nodig, is soms heel kinderlijk en heeft last van boze buien. En nu begint hij ook nog te puberen. Al die gevoelens waarmee hij moet dealen, het is ook niet makkelijk. Hij heeft zo veel vragen over zijn vader en hoe het nu verder moet met mama. Ik geef altijd eerlijk antwoord en als ik het niet weet, zeg ik dat ook.
Alle rompslomp eromheen is zwaar. Niet eens dat ik mijn vrije leventje heb moeten opgeven, dat gaat me makkelijk af. Ik vind het ingewikkeld dat ik ook te maken heb met Joriks moeder. Er zijn duidelijke af spraken gemaakt over hoe en wanneer hij haar ziet. Ik begrijp dat het contact belangrijk is, maar als zij niet op komt dagen of weer eens een uur te laat is, zakt de moed me weleens in de schoenen.
Ik doe mijn best Jorik een zo’n normaal mogelijk leven te geven. We hebben een planbord in de keuken hangen, eten samen, hij gaat gewoon naar school en moet zich aan de regels houden. Soms moet ik boos op hem worden, dan voel ik me altijd weer schuldig. Mijn verstand zegt dat het moet, maar gevoelsmatig wil ik alleen maar lief voor hem zijn. Ik denk weleens dat ik te veel mijn best doe. Nou ja, voorlopig redden we het prima met zijn tweetjes. Mijn neefje en ik zijn twee handen op één buik.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
