Als blogger Jessica Franklin haar nagellak opruimt, vraagt haar 3-jarige zoontje of ze ook zijn nagels wil lakken. Geen probleem. Over de discussie die daarop ontstaat, schrijft de moeder een treffende post.
Lees verder onder de advertentie
Na het lakken van de nagels van haar peuter deelt Jessica een kiekje hiervan op Facebook. Het levert haar veel likes en complimentjes op, maar haar schoonzus geeft een andere reactie: ze zegt dat haar man – Jessica’s broer – boos zou worden als zij de nagels van haar zoontje zou lakken.
Jessica vraagt haar broer om opheldering: ‘Ik stuurde hem de foto van mijn zoon, en hij reageerde bezorgd. Hij was bang dat mijn zoontje, door mee te doen aan typisch vrouwelijke bezigheden, hierdoor later in zijn leven verward zou raken. We hadden een lang gesprek waarin we onze totaal verschillende visies over gendernormen in onze maatschappij – en welke rol deze wel of niet zouden moeten spelen in de opvoeding – bespraken,’ schrijft Jessica op Scary Mommy.
Lees verder onder de advertentie
Negatieve reacties
‘Eerlijk is eerlijk, ik ben soms wel bang dat mijn zoon later verward is, maar niet over zijn gender,’ schrijft Jessica. ‘Ik ben bang voor de negatieve reacties die hij wellicht van anderen krijgt als hij simpelweg iets doet of draagt wat hij zelf fijn vindt. Kinderen zijn wie ze zijn, en hun mogelijkheden beperken maakt ze alleen maar ongelukkig.
Lees verder onder de advertentie
Ik neig nog steeds naar typische jongensdingen voor mijn zoon en typische meisjesdingen voor mijn dochter, maar ik zal mijn kinderen nooit zeggen dat ze iets niet mogen doen of hebben omdat het voor het andere geslacht is bedoeld (met logische dingen wat betreft hun anatomie uitgezonderd).’
Volgens Jessica wordt er met twee maten gemeten: ‘Het is interessant dat er steeds op wordt gehamerd dat meisjes alles kunnen doen wat jongens ook kunnen, maar dat er nog steeds een stigma rust op jongens die iets willen doen dat beschouwd wordt als ‘voor meisjes.’’
Ze sluit af met een oproep aan andere ouders: ‘Ik smeek ouders en verzorgers om een stapje terug te doen en zich af te vragen of de kleding, het speelgoed, de activiteiten en karaktertrekjes echt specifiek bedoeld zijn voor die ene helft van de bevolking. Vooruitgang ontstaat wanneer we onze normen ter discussie stellen en degenen die ons als maatschappij niet helpen, gaan uitdagen.’
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Soms krijg je een Tikkie waar je even van moet knipperen. Niet vanwege het bedrag, maar vanwege de brutaliteit. Van 2,75 euro voor een kopje thee tot de benzinekosten van een lift die je niet wilde — dit zijn de Tikkies die je niet zag aankomen.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.