Shirley Visser is online redacteur bij Kek Mama en moeder van Skyler en Maddox. In een openhartige column schrijft ze over de vele ziekenhuisbezoeken met Maddox, die een ernstige vorm van astma heeft.
‘Het is bijna november en dat vind ik een vreselijke maand. Al twee jaar op rij wordt Maddox opgenomen vanwege zijn astma en hebben we te maken met vernevelen, prednison en het toedienen van zuurstof.’
‘Dat Maddox een zorgenkindje was, wisten we al vrij snel na zijn geboorte. Net als ik kampte hij al vroeg met eczeem en mochten we ons met drie maanden melden bij de kinderarts. Het bleek niet alleen aanleg, maar ook koemelkallergie te zijn. Helaas bleek dat niet het enige te zijn dat voor slapeloze nachten zou gaan zorgen: hij heeft flink wat allergieën en astma, waardoor we al verscheidene keren op de kinderafdeling zijn geweest de afgelopen 5 jaar. Met puffers is dat goed onder controle, maar soms redden we het niet met deze medicatie en is een ziekenhuisopname onvermijdelijk. November is voor ons een vreselijke maand. Al twee jaar op rij wordt Maddox in deze maand opgenomen vanwege zijn astma en hebben we te maken met vernevelen, prednison en het toedienen van zuurstof. Drie keer is scheepsrecht? We hopen dat 2022 een jaar zonder opname wordt, maar we vrezen het ergste. De medicatie zijn we alweer aan het ophogen en het lijntje met de kinderarts is weer kort om snel te kunnen schakelen.
We hebben al jaren puffers in huis omdat Maddox met elke verkoudheid begint te hoesten en uiteindelijk behoorlijk ziek kan worden. Gelukkig helpen de puffers daar goed bij en hebben we het snel weer onder controle. Maar in november 2020 ging het niet beter en verergerde zijn toestand alleen maar. Met een doodziek kind kwam ik bij de huisarts en na het luisteren naar zijn longen en het meten van zijn saturatie moesten we ons zo snel mogelijk melden bij de spoedpost in het ziekenhuis. Daar werd hij direct verneveld, maar omdat dat niet het gewenste resultaat had, zijn koorts hoog was, hij enorm suf werd en ook nog eens begon over te geven, kwam de kinderarts ons vertellen dat we niet naar huis mochten. Er werd op de kinderafdeling een kamer klaargemaakt waar wij de nacht moesten verblijven. Van slapen zou weinig komen: “We gaan hem ieder uur vernevelen.”
Een halfuur later lag Maddox aan de monitor met allemaal sensoren op zijn buik. Vreselijk om je kindje zo te zien, maar diep van binnen weet je dat dit de enige juiste plek is op dat moment. We gingen het vernevelen opstarten en moesten dit elk uur doen, de hele nacht door. Dat houdt in: de verpleegkundige zet de vernevelaar aan, je kind zet het kapje op zijn mond, je wacht een kwartier tot alle vloeistof verdampt is, hebt drie kwartier rust en dan begint het riedeltje weer opnieuw.
Hoewel we in eerste instantie dachten dat het heel erg goed ging, zakte de saturatie van Maddox enorm in de nacht. De monitor gaf een alarm en de verpleegkundige kwam binnen: “Zijn saturatie zakt te snel, we gaan hem nu zuurstof toedienen.” Wat er dan door je heengaat als ouder is onbeschrijfelijk. Om mijn kind zo ziek te zien liggen met een zuurstofmasker op is een van de ergste dingen die ik niet meer van mijn netvlies afkrijg. Ik heb zelf ook astma maar heb dit zelf nog niet mee hoeven maken.
Lees ook – ‘Ik geef mijn 5-jarige zoon nog borstvoeding’ >
Uiteindelijk ging het de volgende ochtend een stukje beter. Naast het zuurstofmasker, dat uiteindelijk vervangen werd voor een neusbril, ging ook het vernevelen elk uur door en na een paar uur kon de zuurstof verlaagd worden. Gedurende de dag mocht zelfs de zuurstof uit en mochten we vernevelen om de twee uur, en vervolgens om de drie uur. Dit gaf iets meer rust om ook nog even bij te tanken. Maddox viel als een blok in slaap en had even de rust om weer letterlijk en figuurlijk op adem te komen. Omdat Maddox zuurstof toegediend heeft gekregen en hij nog niet heel erg stabiel was zonder het vernevelen, moesten we de nacht daarna nog blijven slapen in het ziekenhuis. Gelukkig ging deze tweede nacht wel heel erg goed en mocht het vernevelen afgebouwd worden naar om de vier uur. Zo hadden we toch samen een redelijk goede nacht en mochten we, na een check van de kinderarts en een goed schema voor zijn puffers en de prednison, de volgende middag naar huis.
Helaas bleef het niet bij deze ene ervaring. Een jaar later, weer in november, was het weer raak. We gingen vanwege een astma-aanval hetzelfde traject in, met weer een ziek kind dat elk uur verneveld moest worden en uiteindelijk zuurstof kreeg toegediend. Maar eigenlijk waren we allebei nu een stuk rustiger onder de situatie. We waren op de juiste plek, we konden dit samen!
Hij weet inmiddels wat vernevelen is en kan het helemaal zelf onder het kijken van filmpjes. Zuurstof vindt hij echt vreselijk en daar blijft hij een nare associatie mee houden. Maar gelukkig is het ziekenhuis voor de rest voor hem een positieve ervaring. We weten wat we kunnen verwachten, we logeren daar in matchende pyjama’s, we picknicken samen met macaroni op bed, hebben ontdekt dat Piet ook zijn schoentje vult in het ziekenhuis en we spelen urenlang spelletjes samen. Zodra we ons moeten melden op de afdeling wordt hij met open armen ontvangen en voelt hij zich veilig. Als hij eenmaal uit de ergste fase is gekomen, is-ie een grote boef die elke verpleegkundige om zijn vingers windt.
Laatst waren we voor een reguliere controle voor zijn astma in het ziekenhuis. Eenmaal in de lift vroeg hij me of we hier weer gingen slapen zodat we konden picknicken met macaroni op bed samen. Op dat moment wist ik niet of ik moest lachen of huilen. Fijn dat hij het als positief heeft ervaren maar je hebt liever niet dat je kind zo vertrouwd is in het ziekenhuis, omdat hij er al te vaak is geweest in de vijf jaar dat-ie op de wereld is.
Hoe gezellig we het ook maken steeds: deze november hoop ik echt met hem thuis te blijven. Zijn schoen staat toch leuker bij de open haard naast die van zijn grote broer.’
Volg ons op Facebook en Instagram. Of neem een abonnement >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
