Doen we morgen, mam: ‘Elke eerste schooldag heb ik een huilend kind met te kleine gymschoenen’

gekste redenen kinderen huilen Beeld: Shutterstock
Joan Makenbach
Joan Makenbach
Leestijd: 2 minuten

Zes weken vakantie moet genoeg tijd zijn om allerlei klusjes netjes af te ronden, zou je denken. Blijkt dat nét een tikkeltje anders te werken.

Lees verder onder de advertentie

Liesbeth (36), moeder van Luna (12), ­Valentijn (10) en Jarno (7):

“De laatste week voor de vakantie komen de gymtassen mee naar huis en die worden bij ons standaard op de grond bij de eettafel gekwakt. Normaal stop ik de rugzakken in de kast, maar gymspullen meestal niet. Ik wil dat ze eerst de sportschoenen nog even passen, voordat ik die opberg. Kunnen ze nog een jaar mee of moeten er nieuwe komen?

Lees verder onder de advertentie

Mañana mañana

Hoe dat dan verdergaat? Eerst stap ik een tijdje óver de berg tassen heen, vervolgens verplaats ik de gymspullen netjes naar de hoek van de kamer, terwijl ik de kinderen erop blijf wijzen dat ze moeten passen. Zes weken lang hoor ik dagelijks: ‘O ja die gympen! Doen we morgen even.’ En ieder jaar heb ik de eerste schooldag na de vakantie een huilend kind thuis dat klaagt over zere tenen tijdens de gymles.”

Lees verder onder de advertentie

Lees ook – Blij dat je kind na de zomervakantie weer naar school gaat? Dít vinden jullie >

Niet helemaal volgens plan

Georgette (31), moeder van Ariane (6) en Teun (5):

“Zes manden vol vakantiewas in de badkamer. Slingerende zwembandjes, ballen en allerhande kampeerrotzooi, overal in huis. Na vier weken kamperen in Frankrijk moesten de ­kinderen de volgende dag alweer naar school en mijn man aan het werk. Ik had speciaal nog een extra dag vrij om te poetsen en op te ruimen. Maar nadat ik de kleintjes had ­afgezet in de klas, lonkte mijn bed ook heel erg.

Lees verder onder de advertentie

De weken daarvoor waren we steeds voor dag en dauw op gestaan, want ’s morgens om zes uur was het al 27 graden in de tent en de kinderen hyper, omdat ze wilden zwemmen. Ik vond dat ik het daarom best verdiend had om nog éven terug te kruipen. Al snel viel ik in een comateuze toestand en werd ik pas tegen twee uur wakker. Geen enkele was gedraaid, maar flink wat slaap ingehaald. Ik kon er weer tegenaan.”

Wil je nog meer mooie en herkenbare verhalen van mede-mama’s lezen? Neem nu een abonnement en ontvang Kek Mama elke maand als eerst op jouw deurmat.

Meest bekeken