Beeld: Shutterstock
Femke (31) heeft het eindelijk aan haar man bekend. Dat ze haar jongste zoon veel leuker vindt dan de oudste. “Gelukkig had hij er nooit iets van gemerkt.”
“Ik vind mijn ene kind leuker dan het andere. Dat heb ik tot voor kort nog nooit tegen iemand gezegd. Toen jullie me benaderden voor dit interview heb ik het voor het eerst bekend aan mijn man. Zelfs mijn moeder, met wie ik verder alles bespreek, weet het niet. Ik vind het nu ook moeilijk het hardop te zeggen, dat merk je.
Onze zoons zijn vlak na elkaar geboren. Ik was zwanger van de tweede toen mijn eerste een baby was; ze zijn vier en vijf jaar. De jongste is heel open, daarin lijkt hij op mij, misschien speelt het bij mijn voorkeur voor hem mee dat ik dat herken. En hij windt iedereen om zijn vinger. Hij is altijd vrolijk, grappig, heeft een fantastische lach. Hij praat met iedereen, heel beleefd ook nog. Als hij een speelplaats op gaat, komt hij vaak terug met handenvol snoepjes die hij van andere ouders heeft gekregen omdat ze hem zo leuk vinden. Hij vraagt weinig aandacht, amuseert zich altijd. Thuis kan hij eindeloos met zijn Duplo spelen. Wat ik misschien het belangrijkste vindt: hij is een enorme knuffelaar. Hij knuffelt de hele dag door, zegt: ‘Mama, ik hou van je’.
Ik denk dat ik dat het meeste mis bij mijn oudste. Die geeft me minder liefde. Hij houdt wel van me, maar hij toont het niet. Knuffelen doet hij nooit. Als hij me één keer per jaar spontaan kust is het veel. Als ik hem wil zoenen, deinst hij terug, als ik hem een kusje vraag, biedt hij zijn voorhoofd aan. Hij vergt veel negatieve energie. Al vanaf zijn prilste babytijd. Daar kan hij helemaal niets aan doen. Daarom voelt het oneerlijk dat ik van hem veel minder kan hebben dan van zijn broertje.
De eerste drie jaar van zijn leven was hij elke nacht zo’n beetje van half twee tot vier uur wakker. Mijn man en ik hebben alles geprobeerd om hem door te laten slapen. We hadden een geweldig babykamertje gemaakt, dat zijn we gaan onttakelen om alle prikkels weg te halen, leuke lampjes weg, posters weg, lichtgevende sterren- stickers weg. Maar het ging pas beter toen hij op zijn derde een groot bed kreeg. Ik denk dat hij zich opgesloten voelde in zijn peuterbedje, en daar al die jaren niet aan kon wennen. Ik weet niet of we er veel aan hadden kunnen doen: het was te gevaarlijk hem in een normaal bed te laten slapen, dan had hij eruit kunnen vallen. Nog steeds komt hij elke nacht tussen ons in liggen.
Het is typerend voor hem dat hij zich niet over frustraties heen zet. Als iets niet kan of mag, wordt hij boos en hij blijft boos. Zijn broertje accepteert het als hij een grens krijgt, dan gaat hij gewoon iets anders doen, maar mijn oudste kan eindeloos drammen. Als hij voor de tiende keer komt zeuren of hij zijn favoriete tv-programma mag zien terwijl ik nee heb gezegd, ben ik uitgeput. De jongste kan ook weleens zeuren, maar dat ergert me minder. De jongste heeft veel vriendjes, de oudste weinig. Ik krijg op school klachten omdat hij klasgenootjes pest; hij is een beetje sneaky, trekt andere kinderen aan hun haar als de juf niet kijkt. Dat doet hij ook bij zijn broertje zodra ik de kamer uit ben.
Natuurlijk houd ik ook van hem. Over liefde heeft hij niet te klagen, de kinderen zijn mijn allesjes. Maar hij voelt als een taak, de ander als een plezier. Of ik me schuldig voel? Minder dan je zou denken. Ik zou me schuldig voelen als ik mijn voorkeur in praktijk zou brengen, maar dat doe ik niet. Ik trek misschien zelfs nog eerder de oudste een beetje voor dan de jongste. Omdat die het moeilijker heeft in het leven. In de film Sophie’s Choice dwingen de nazi’s een moeder te kiezen welk van haar twee kinderen ze kan redden uit het concentratiekamp. Je kunt je daar gelukkig niet in inleven, je kunt er alleen theoretisch iets over zeggen. Theoretisch zou ik, als ik die Sophie uit die film was, misschien voor de oudste kiezen. Omdat die me meer nodig heeft. Die jongste komt er wel met zijn lach.
Ik weet zeker dat mijn zoontjes niet merken dat ik een voorkeur heb. Zoiets voel je als moeder. Het is er alleen in mijn hoofd. Als ik door de Intertoys loop, kijk ik instinctief naar cadeautjes voor de jongste, aan de ander denk ik niet. Als ik leuke kleren zie hangen, denk ik ook alleen aan de jongste, terwijl de oudste dezelfde maat heeft. Daar schrik ik van. De belangrijkste getuige is mijn man, die ik net heb ingelicht. Aan hem kan ik eigenlijk alles vertellen, we vertrouwen elkaar, dat is de kracht van onze relatie, denk ik. Dat je eerlijk bent. Dat zeggen we elkaar ook steeds. Het betekent dus genoeg dat ik dit nog niet eerder ter sprake heb durven brengen.
Lees ook
Co-sleeping: ‘Sinds we kinderen hebben, slapen we nog maar zelden met z’n tweeën in bed’ >
Gelukkig reageerde hij lief. Omdat hij zag hoe erg ik het vond. Hij heeft ook weleens een voorkeur voor een van onze twee zonen, zei hij, maar dat gaat gelijk op, hij heeft het dan weer met de een, dan weer met de ander. Het leek hem naar voor me dat het bij mij anders ligt. Mij kennende weet hij dat ik er niets aan kan doen; dat het sterker is dan mezelf. Misschien maakt het uit dat hij onze kinderen door de week maar een uur per dag meemaakt, ’s avonds na zijn werk. Ik ben de hele dag met ze bezig, dan loop je toch meer tegen hun verschillen aan.
Waar ik ongelooflijk blij om ben, was dat hij ziet dat ik heel erg mijn best doe mijn lievelingetje in de praktijk niet voor te trekken, en dat hij vindt dat ik daar goed in slaag. Dat is voor hem belangrijk. Misschien omdat zijn eigen moeder zijn broertje altijd voortrok. Als ik de fout in zou gaan, zou hij dat absoluut merken. Hij is een heel goede vader, die tijd vrijmaakt voor de jongens. Ze zitten elke avond te wachten tot hij thuiskomt van kantoor; dan rennen ze naar hen toe en is het stoeien geblazen. Het duurt een hele tijd tot wij samen aan een gesprek toe komen.
Mijn bekentenis heeft geen weerslag op onze relatie. Die is daar te sterk voor, denk ik. We zijn al negen jaar bij elkaar, het was liefde op het eerste gezicht. We leerden elkaar kennen bij een popconcert, ik was 22, hij een jaar jonger, en aan het eind van de avond liepen we al hand in hand. Hij had een crossmotor en zijn rijbewijs, dat zijn belangrijke dingen op die leeftijd. Het was niet de bedoeling, want ik had verkering met een andere jongen, een visser, die op zee zat. Die overlaadde me met cadeautjes, deed alles wat ik wilde, als we naar de film wilde mocht ik kiezen, hij ging altijd mee, al was het een film met Leonardo DiCaprio, waarbij de hele zaal vol zat met vrouwen. Mijn man zegt in zo’n geval: ‘Ga jij maar lekker met je vriendinnen, ik vermaak me wel met mijn Xbox.’ Dat past meer bij me, ik houd van tegenwicht. Wij horen bij elkaar.
Waarom heb ik er nog nooit met de buitenwereld over gepraat? In de eerste plaats uit angst dat mijn oudste het ooit te weten komt. Dat zou ik afschuwelijk vinden. Op de tweede plaats ben ik bang voor commentaar. Je kunt niet hardop zeggen dat je een favoriet hebt, het is een van de grootste taboes. Mensen oordelen snel. De beste stuurlui staan aan wal. Ik ben bang voor praatjes, dat ik een slechte moeder zou zijn, of dat ik de kinderen niet gelijkwaardig behandel. Dat mensen gaan opletten, wie ik aandacht geef, wanneer, hoeveel. Daar heb ik geen behoefte aan. Ik vind het al moeilijk genoeg.
Ik denk dat er meer ouders zijn die dit probleem kennen. Maar niemand zegt het hardop. Zolang je het niet zegt, is het er niet. Ik heb nog nooit in mijn hele leven een moeder horen zeggen dat ze een favoriet heeft onder haar kinderen. Zelfs al is het de omgeving vrij duidelijk. Dat mijn zwager het lievelingetje is van mijn schoonmoeder vermoedt echt iedereen, maar als je het zou vragen zou ze het ontkennen. De vraag alleen al zou een belediging zijn. Dat geeft een eenzaam gevoel. Ik ben blij ik het tegen mijn man heb gezegd, ik merk dat het me enorm oplucht. Ik denk dat ik het binnenkort aan mijn moeder ga vertellen. Alsof ik uit de kast kom. Ik denk dat ze zegt: ‘Maar lieve schat, dat wist ik toch allang.’
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
Het kinderboek De mooiste vis van de zee is een klassieker die al tientallen jaren in menig kinderkamer te vinden is. Volgens psycholoog Caroline Middelsdorf geeft dit ogenschijnlijk onschuldige verhaal echter een minder gezonde boodschap mee aan kinderen. Op Instagram deelt ze haar gedachte hierachter.
Bertrie Wierenga en Dorian Bindels zijn onlangs ouders geworden van een dochter en zitten samen op een knalroze wolk. De kersverse papa is apetrots op zijn prachtige gezin en gaat op dit moment ‘zwevend door het leven’.
In de wintermaanden kan de temperatuur ’s nachts flink dalen. Maar hoe weet je of je kindje het écht niet te koud heeft in bed? Twee kinderslaapcoaches delen belangrijke signalen waaraan je kunt zien dat het misschien tijd is voor een extra laagje of een warme slaapzak.
Voetbalster Lieke Martens en haar man Benjamin van Leer verwachten binnenkort hun eerste kindje. In een item van het Franse Lou onthult de voormalig Oranje-international het geslacht van de baby.
Kinderen die in het Engels tot 20 tellen, maar geen bal kunnen vangen of blokken stapelen – het klinkt grappig, maar experts maken zich zorgen. De schermtijd van jonge kinderen schiet omhoog, en dat laat z’n sporen na.
Elke moeder weet: zodra het stil is, moet je heel rap bij je kinderen gaan kijken, want dan gebeurt er van alles waar jij niet blij van wordt. Dat wist Claudia ergens ook heus wel, maar toch lag ze te lekker op de bank. Dat heeft ze geweten.
